Δρόμοι του νου και των λέξεων

Βλέπεις αυτόν τον τύπο… Εσύ, εγώ, όχι απαραίτητα οι άλλοι, Λες, δε μπορεί τελειωμένος είναι… Βάζει μουσικές που ξυπνούν αναμνήσεις, Και φαντασιώνεσαι ότι θα σηκωθείς να χορέψεις, Να κατακτήσεις την πίστα που δεν υπάρχει πια Για να συμβιβαστείς στο να κουνάς το κεφάλι με έμπειρο ύφος Και καθώς σηκώνεις το βλέμμα στην ιδεατή πίστα Βλέπεις τον τελειωμένο να υλοποιεί την φαντασίωση σου Και τα παίρνεις με τον θεραπευτή σου στο κρανίο…

Οι σελίδες μου μένουν, όλο και περισσότερο λευκές και τα όνειρα πόνοι τα γεμίζουν μετά το σούρουπο και πριν ξημερώσει άλλη μια μέρα μακριά σου άλλη μια νύχτα χωριστά. Αν κι αυτή τη φορά χαθούμε... Θα είναι για πάντα. Αλλά και πάλι, μη πιστεύεις ότι διαβάζεις και ότι ακούς...

Ξεκίνησα να έρθω να σε βρω, μα το μετάνιωσα, είπα θα έρθω την άλλη φορά. Να έρθεις μου είπες, πάντα με λαχτάρα, έχουμε πολλά να πούμε. Δε χάθηκε ο κόσμος, σε λίγες μέρες θα βρεθούμε. Χάθηκες όμως εσύ... Μαζί σου και η κουβέντες, τ' αστεία, οι ατάκες,   οι ουσίες και οι όμορφες γυναίκες. Μου είχες πει παλιά Δε θα σε προδώσω ποτέ... κι εγώ σε πίστεψα. Να αφεθώ πάνω στο κύμα, εκείνο να με ταξιδέψει όπου ποθεί, όπως πάντα έκανες εσύ. Να ζήσω, να ποθήσω, τη γέψη μου να τέρψω την κάθε μου στιγμή. Κάποια στιγμή κουράστηκα, έκατσα να ξαποστάσω κι πάνω που ξεκίναγα, έφυγες εσύ... Γιατί; Στη μνήμη του φίλου μου Σωτήρη

Back in my place, you put me where I belong. Yet, I feel betrayed for being what I am never accepted, even when so close, I am eventually left alone. Back in my place, you put me where I belong. Chasing my tail while I think a chance there might be, a chance there just may be, but I am still fοoling myself and I'd better let you be. Back in my place, you put me where I belong.

Θρύψαλα… Μέσα μου όλα κομμάτια αιχμηρά γυαλιά με ματωμένες λόγχες χιλιάδες μικρές καυτές βελόνες μου τρυπάνε τα σωθικά.

I am not writing again. Luck of passion, empty of inspiration run out of substance. Just staying inside, waiting for the right time. It always comes, like waves after waves. It takes you from where you are, will drop you out some time. I'm just waiting, for now, counting time, passing by. Τα υφάδια της μοίρας κανείς δεν τα γνωρίζει, κάτσε πάνω στο κύμα κι όπου σε βγάλει. Όλα έρχονται σ' εκείνους,  που ξέρουν να περιμένουν σ' εκείνους που υπομένουν. Αυτόν τον κόσμο τον έχασα θαρρώ. Με ξεπέρασε ή έμεινα πίσω δε το γνωρίζω. Όμως κύκλους κάνει η ζωή, κι εγώ από παιδί, έχω μάθει να περιμένω.

Λέξεις παιδικές, χωρίς νόημα, ξετρυπώνουν επιφυλακτικά από τα πηγάδια του μυαλού, παιδικές αναμνήσεις, σαν ανάστροφα μικρά ισχαιμικά επεισόδια για να με συνδέσουν με τις ρίζες, σ' έναν κόσμο που υπήρξε ανέμελος ένεση ανάμνησης ευτυχίας κουράγιο στην άβυσσο του τέλους.

Ο έρωτας όταν πεθαίνει, παίρνει μαζί του και τα όνειρα, που η αγάπη από μόνη της δεν είναι ικανή να συντηρήσει. Το πάθος δεν προυποθέτει την αγάπη, αλλά ούτε και αυτή το πάθος. Ταιριάζουν όμορφα μαζί σαν τα παντρεύει ο έρωτας. Ο έρωτας όταν πεθαίνει, παίρνει μαζί του και τα όνειρα, που η αγάπη από μόνη της δεν είναι ικανή να συντηρήσει. Κι ο έρωτας πεθαίνει σύντομα...

GeMPhoto.org Η ευαισθησία του δημιουργού είναι επιμελώς κρυμμένη μέσα στην ψυχή του. Όταν τελικά το πρόσωπο ξεγυμνώθηκε  κοίταξε ανήσυχα στον καθρέπτη  για να αντικρίσει για πρώτη φορά  την αληθινή μορφή του. Όταν το πρόσωπο τελικά ξεγυμνώθηκε, έψαξε να βρει το πραγματικό του είδωλο, μα μ' έκπληξη αντίκρισε ξανά την μάσκα.  Όταν το πρόσωπο ξεγυμνώθηκε, ήταν τελικά πολύ αργά γιατί η συνήθεια είχε κατακτήσει την εικόνα του.

Το ένα κύμα διαδέχονταν το άλλο και κάθε ένα ανταγωνιζόταν το άλλο σε χρώματα, ήχους και μελωδίες, κι εγώ ανάλαφρος επέπλεα σε θάλασσα πολύχρωμη, λιαζόμουν μέσα στην ίριδα και... - Που ταξιδεύεις; - Γαμώτο! - Τι έπαθες; - Ήταν ωραία εκεί που ήμουν... - Που ήσουν; - Δεν έχω ιδέα. Εκεί που ήμουν! - ... - Ήταν ωραία. Πολύ ωραία... - Γκουχ, γκουχ... - Επ, ο Γιάννης! - Ποιός Γιάννης; - Ο μπάρμαν, ακόμα να μάθεις το όνομά του; - Α ναι βρε! Γιάννη! Γιάννη! - Σε μένα μιλάτε κύριε; - Ε ναι βρε Γιάννη! - Δε με λένε Γιάννη! - Δε σε λένε Γιάννη; - Δε τον λένε Γιάννη! - Είδες βρε μαλάκα; Και μετά με λες ότι εγώ δεν έχω μάθει το όνομά του! - Ναι είδα και εσένα! - Με συγχωρείτε, εγώ μπορώ να πηγαίνω; - Κάτσε βρε Γιάννη λίγο! - Δε με λένε Γιάννη είπαμε! - Ε και πως σε λένε βρε φίλε; - Δημήτρη - Δημήτρη; - Ναι γιατί δε σας αρέσει; - Βρε μια χαρά όνομα είναι, αλλά δε σε θυμάμαι με αυτό το όνομα. - Δε μου λέτε, πλάκα μου κάνετε; - Τι πλάκα ρε Γιάννη; - Δημήτρης είπαμ

Εγώ δεν έμαθα να αγαπώ. Μονάχα τον έρωτα έζησα και το ανυπέρβλητο πάθος. Εμένα δε μ' αγάπησαν ποτέ, με γεύτηκαν, με δάγκωσαν, και τις σάρκες μου έσκισαν. Ποτέ μου δε με χάιδεψαν, πόνο και στεναγμούς με κέρασαν. Εγώ δεν έμαθα να αγαπώ, γιατί πριν προλάβω από τις φλόγες του πάθους... έλιωσα.

ACID RAIN Άστατες σκέψεις, σκόρπιες μαζεύτηκαν, του νου μου τα σκουπίδια, αφού ο πόνος κυβερνά, βελόνες κι αμέτρητα λεπίδια και της αγάπης μου ματώσανε τα δροσερά τα χείλια.