Δρόμοι του νου και των λέξεων

  Μιαν άλλη φορά σου είπα. Aπάντησες δε θα υπάρξει άλλη φορά. Σε ρώτησα γιατί και είπες, από εδώ και πέρα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου. Το σκέφτηκα για λίγο και είπα... καλά. Θα μιλάμε όμως μου είπες! Αυτό με γέμισε απορίες που θα οδηγούσαν σε σκέψεις και ήμουν πολύ κουρασμένος εκείνη τη στιγμή. Είπα απλά... καλά, χωρίς να το σκεφτώ. Σε φίλησα και έφυγα.  Δε το θυμάμαι το φιλί, κανένα φιλί. Μόνο θυμάμαι πως υπήρξαν κάποια στιγμή, φευγαλέα όπως όλα ανάμεσά μας. Πάντα ο λάθος χρόνος και πάντα σύντομα, σχεδόν αβίαστα. Σα γάζα που τραβιέται απότομα από την πληγή. Χρατς! Μια κι όξω! Μετά από δυο μέρες βρήκα το κουράγιο να σκεφτώ. "Από εδώ και πέρα πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου". Αισθάνθηκα κάπως ραδιενεργός. Όταν λες τον εαυτό σου εννοείς το σώμα σου; Φοβάσαι μη σ' αγγίξω; Με δε σε αγγίζω, δε σε άγγιξα ποτέ. Όχι πρώτος. Φοβάσαι μήπως δεν αντέξεις και μ' αγγίξεις πάλι εσύ; Δεν είναι κάτι που έχεις σκεφτεί πρώτα; Πριν γίνει, πριν με δεις δε σκέφτηκες

Χάνομαι στο βλέμμα σου προσπαθώντας να διαβάσω τη σκέψη σου και καθώς σε αγναντεύω νοιώθω πως με κοιτάς λαίμαργα στα χείλη καθώς και τα δικά μου φλέγονται να ξεδιψάσουν απ' το φιλί σου. Φέρνω την ανάμνηση πίσω στο μυαλό και ψάχνω να βρω τη στιγμή που αποφάσισες να με θυσιάσεις για ένα φιλί αναπολώντας τους κλεμμένους στοίχους που έγραψα την πρώτη φορά που με προδώσαν.

I chose the tough way. You chose the easy way. Only to find that my way was easier and your way tougher. Choose life. I chose not to choose life. I chose something else.

Η Αράχνη... Θηλυκό που υφαίνει. Υφαίνει ιστό φαρμακερό θανάσιμη παγίδα. Εκεί στα σκοτινά και στις ψηλές γωνίες εργατική τις νύχτες στήνει ενέδρα φονική και καρτέρι του χάρου μόνο και μόνο για να γεννήσει τα παιδιά της και η ζωή της να συνεχιστεί.

Δε φταις εσύ. Εγώ φταίω. Τα είπαμε αυτά! Εγώ σου άνοιξα την πόρτα. Εσύ μπήκες. Γιατί να μη μπεις; Σε προσκάλεσα. Και μπήκες. Ήταν όμως η πόρτα της καρδιάς μου. Εσύ το είπες απ' την πρώτη στιγμή. "Ξέρεις πως η καρδιά δεν έχει να κάνει με τίποτα απ' όλα αυτά! Το ξέρεις ε; Έτσι!" Ήσουν τίμια μαζί μου. Το παραδέχομαι. Εγώ φταίω. Αλλά τα είπαμε αυτά. Φταίω που όταν εγώ αισθανόμουν εσύ σχεδίαζες. "Όλα στο μυαλό χημικές ενώσεις!" Που να ξέρω εγώ από αυτά. Εσύ μου είπες. Εγώ, χαζός, δε κατάλαβα. Τι χαζός, βλάκας δηλαδή και προφανής. Κι εδώ είναι το πρόβλημά μου. Εσύ γνώση είχες. Κι όμως μπήκες μέσα. Μέσα στο κεφάλι του χαζού. Και έκανες κομμάτια την καρδιά. Αυτή που δεν υπάρχει. Γιατί; Όμως εγώ φταίω. Τι σημασία έχει το γιατί. Κι αν απάντηση δοθεί πως θα κολλήσουν όλα όσα έχουν σπάσει; Εγώ φταίω για όλα. Εγώ που νόμισα θα γευτώ το όνειρο. Μα τα όνειρα δεν υπάρχουν και αυτό έπρεπε να το ξέρω πια. Μα τόλμησα και ονειρεύτηκα. Και τ

Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι αν δεις την αλήθεια θα τη βρεις. Καθώς όπως λέει κι ο λαός λάμπει η αλήθεια κι ας μην είναι χρυσός. Α στερητικό στη λήθη... Άρα, όπως λέει κι ο σοφός, Α-λήθεια ίσον μη λήθη. Η λήθη όμως όμορφη είναι συχνά κι ίσως για αυτό την αλήθεια να δεις εσύ ποτέ δε μπορείς. Τέλος τα βαλς!

Like a unicorn my love it was  like a frightened child whose lies were truths you never believed in my Love. The Agony of Love , a lithograph from 1978 from a series titled, "Retrospective". This one seems to be everyone's favorite. A woman with a broken heart lies in the foreground. The exaggerated horn of the Unicorn pierces a symbol of a heart and draws blood. The Unicorn is not real, perhaps Dali is trying to say the Love she felt was not real but still managed to break her heart. What are you thoughts? What is the significance of the brick wall? For questions about Dali prints, joe@dali.com

  Αυτός που ήξερες πέθανε. Αυτό που ήξερες πέθανε. Αν βοηθάει μπήκε σε άνιση μάχη είχε προβλέψει, θα πεθάνει. Κι όμως έδωσε τον άνισο αγώνα. Και ήρθε το τέλος. Έγινε σκοτάδι κι ο χρόνος κατρακύλησε μέσα του. Πέρασε χρόνια στο σκοτάδι σε μια στιγμή. Μέχρι χλωμό φως να ζεστάνει την επιδερμίδα του ξανά. Βαθιά ανάσα! Πνίγεται. Μικρότερη ανάσα, να χωρέσει στα μαλθακά πνευμόνια. Ανάσα. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε. Δε πάει άλλο. Ούτε συμβόλαιο με το διάβολο δε κοστίζει τόσο. 10 χρόνια σε μια στιγμή. Τέλος.

Γιατί ήρθες; με ρώτησες κάποτε. Θυμάσαι; Σου είχα πει: Κάποτε είχα ξανάρθει... Θυμάσαι; Σε είχα αγαπήσει τότε. Θυμάσαι; Είχα έρθει για να εκπαιδεύσω το σώμα σου, να δώσω πνοή στις αισθήσεις σου. Θυμάσαι; Έφυγες όταν έμαθες. Θυμάσαι; Γιατί ο δάσκαλος εμφανίζεται όταν ο μαθητής είναι έτοιμος. Ο μαθητής παίρνει αυτό που χρειάζεται και προχωράει.Ο δάσκαλος μένει πίσω με τις αναμνήσεις. Γιατί ήρθες πάλι; με ρώτησες ξανά μετά από χρόνια. Ακόμα δε θυμάσαι πότε εμφανίζομαι; Στην πραγματικότητα όμως, ήμουν πάντα εδώ. Δεν ήρθα ποτέ. Ήμουν εδώ. Εσύ ήρθες. Ίσως είσαι έτοιμη να συνεχίσεις... Ίσως...

Προτείνεται να παίζει το κομμάτι χαμηλά κατά την ανάγνωση αν είναι δυνατόν από το διπλανό δωμάτιο. Ξάπλωσες και σήμερα μακριά μου σαν θολή ανάμνηση μες το φθινόπωρο για ένα καλοκαίρι που δε ζήσαμε ποτέ. Η μουσική ερχόταν απαλά από το διπλανό δωμάτιο. Όμως, ποτέ σου δε κατάλαβες, πως του μυαλού τα μονοπάτια δε φυλακίζονται και πριν προλάβει ο Μορφέας να σε πάρει, η μουσική ταξίδεψε την σκέψη σου στο σαλόνι, σε κάποιο άλλο σπίτι, το δικό μας σπίτι που όμως ποτέ δεν ονειρευτήκαμε μαζί. Κι εκεί στην άκρη, ένα μαύρο γυαλιστερό πιάνο. Ένα μπουκάλι και ένα ποτήρι με ουίσκι και παγάκια και στην άκρη ένα τασάκι κι ένα τσιγάρο να καπνίζει λικνίζοντας απαλά το χαρμάνι του μέχρι τον ουρανό. Τα μάτια σφιχτά κλειστά και δακρυσμένα όχι από στεναχώρια, μα από χαρά.  Μουσική που υπαγορεύει ο Θεός. Και σήμερα το βράδυ σε πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου.

Είπες μια κουβέντα που δεν την κατάλαβα. Σκέφτηκα να ρωτήσω αλλά αμέσως συνειδητοποίησα ότι αυτό, ήταν ασήμαντο μπροστά στα τόσα άλλα που δε καταλαβαίνω. Και η κουβέντα έχασε το νόημά της. Άλλη μια κουβέντα που δεν έγινε... Εύκολα χάνονται οι ευκαιρίες όταν όλα έχουν γίνει ασήμαντα. Μικρά κι ασήμαντα... Σαν την αγάπη μας.

Κι ακούω βαλς... Και σε σκέφτομαι με ένα λευκό μακρύ φόρεμα κι ένα καπέλο λευκό με μεγάλο μπορ μπροστά σε άσπρο χτιστό παράθυρο, γαρνιρισμένο με αφέλειες από μποκαμβίλιες, με θέα το πέλαγο από ψηλά. Να γυρνάς να με κοιτάς πίσω από τα μεγάλα σου γυαλιά... Κι ακούω βαλς... Να το! Είδες; Με ταξίδεψες πάλι... Μόνο που εσύ ήσουν εδώ κι εγώ εκεί κι όλο το ταξίδι έγινε του μυαλού παιχνίδι. Κι ακούω βαλς... Μες το φθινόπωρο το καλοκαίρι αποζητώ αλλά εδώ εσύ εκεί εγώ. Στου μυαλού τα μονοπάτια διέξοδο αναζητώ να έρθω να σε συναντήσω στο φως να σε δω. Κι ακούω βαλς...  

Οι σχέσεις έχουν πάντα δύο κομμάτια. Ένα κομμάτι σου αρέσει κι ένα όχι.  Στην αρχή το κομμάτι που σου αρέσει είναι το ποιο μεγάλο. Κι αν ο έρωτας είναι μεγάλος, το κομμάτι που σου αρέσει γιγαντώνεται τόσο που κρύβει το άσχημο κομμάτι. Μα όσο ο χρόνος προχωράει, το άσχημο κομμάτι που λαχταράει για να βγει, υποσκάπτει τη σχέση και σιγά σιγά μεγαλώνει μέχρι που έρχεται μια μέρα που γίνεται ίσα βάρκα και ίσα πανιά με ότι καλό υπάρχει.  Σε αυτό το σημείο, αν οι συμμετέχοντες αντιληφθούν τι συμβαίνει και αποφασίσουν να σέβονται ο ένας τον άλλον έχοντας καταλάβει τις ανάγκες τους εκατέρωθεν μπορεί να ζήσουν μαζί και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις, π.χ. παιδιά, που θα τους μάθουν να συμβιβάζονται, για να κρατήσει η σχέση ίσως για πάντα. Διαφορετικά θα έρθει η ώρα που το κομμάτι που δε σου αρέσει θα γιγαντωθεί και τη σχέση θα κατασπαράξει.  Εμένα αυτό μου συμβαίνει συνήθως. Το τελευταίο. Το άσχημο κομμάτι σου, κατασπάραξε κάθε ομορφιά που υπήρχε και το σκοτάδι σου μ