Δρόμοι του νου και των λέξεων

Ταξίδι μες το χαμόγελο σου, Αγναντεύω στο μέλλον Και ρουφάω στιγμές        Ζω στου χρόνου τις ρωγμές.

Ταξίδι πίσω, όσο πιο πίσω γίνεται, Κάτω από τα πεύκα, λουσμένος από φωνές παιδικές Τη φωνή μου και τα τριζόνια και τις χαρές Και τον ήλιο πύρινο πρίγκιπα και πηγή στη ζωή μου Θαλασσάκι μου κρατάω την ανάσα μου Να σε νιώσω σαν μακροβούτι προς τα πίσω Να μυρίσει καλοκαίρι μέχρι που δε θ’ αντέχω Και θα χάσω τις αισθήσεις μου μέσα σ’ ένα κήπο Γεμάτο χρωματιστές τριανταφυλλιές της γιαγιάς Εκείνης που γνώρισα μέσα από λόγια αγάπης Κι ένα τεράστιο άλικο καρπούζι σαν όνειρο της ζωής που κάποτε υπήρξε οι αναμνήσεις του χτες.          

Μαζί με το Μιχάλη Σκιές φτιάχνουν τα χέρια μου, ανάγκη ανάσας στη ζωή μου, ή μήπως είναι η ψυχή μου που είναι δεσμώτης; Δεν είναι τα σωθικά σου που ... ναι αυτά κατατρώγονται καθημερινά       Δεν είναι το είναι εγώ που θέλεις να κρατήσεις ζωντανό; Ελευθέρωσε με από τα δεσμά του ίδιου μου του εαυτού Ταξίδεψε με στο απέραντο χάος της ψυχής του κόσμου! Ζήσε! Βίωσε! Περνώντας στο μέλλον... κι ας είναι παρελθόν... ωραίο.

Σαπίλα και παρακμή Εμείς οι πολιτισμένοι και οι άλλοι χωριάτες Ο κόσμος του δήθεν.                    Κι όλα όσα ήμασταν Παχιά λόγια στο τραπέζι για κείνους Τους λίγους που θυμούνται ή έχουν ακουστά. Κι ανάμεσα στα τσιμέντα, Μάταια χάνεται η κραυγή μου Απορροφάται κι εξαφανίζεται στο χλευασμό. Ένα πρωί ξύπνησα μουγγός Άνοιξα το στόμα μου και πνίγηκε ένα δάκρυ Τώρα τρέμω για το φως μου… Κι όσο για το αύριο Αφού τώρα δε μπορώ να πω Φοβάμαι ότι αφού δε μπορώ να το δω, Δε μπορώ να δω

Γράφω μόνο για να σε δοκιμάσω, Ακατάσχετες σκέψεις Αφού νίκησες αδυναμία μου σ’ αυτό που θεώρησα Την καλύτερη μου σκέψη κι ας την αγνοώ Κι ας έχω χάσει το παιχνίδι της έμπνευσης Προσπαθώ σε άγονη πορεία να ανακαλύψω την άκρη Χυδαία τσαντισμένος, πρόστυχα νοιώθω προδομένος Να δω μια άνοιξη χωρίς άγχος, να ζήσω ν’ αναπνεύσω λιγάκι Να απαντήσω τ’ αδέρφια μου, να επικοινωνήσω, Θέλω, θέλω Θεέ μου πόσα… Αλλά εγώ είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω, Ασυναρτησίες να γράφω σε ύφος δήθεν ποιητικό, Έτσι μου βγαίνει κι αν σας αρέσει. Ναι το παραδέχομαι είμαι ελλιπής γιατί μου λείπουν τόσα Και κάποια από αυτά δε τα χρειάζομαι, το γνωρίζω Αλλά υπάρχουν τόσα άλλα, ο Παναγιώτης, ο Αντώνης κι ο Γιώργης κι ο Κωστής Που τόσο μου λείπουν και είναι τόσο μακριά αλλά κι άλλα κοντινά Η μάνα κι Μαριλού να τραγουδάει εκείνη τη μελωδία που κάνει τη γέννηση μου ν’ αξίζει τον κόπο                                             Ναι μουρμουράω σήμερα γιατί έχασα τα καλύτερα στιχάκια μου Τα πιο ακαταλαβίστικα.

Για τον πατέρα μου. Όταν ερωτευθείς το ρόδο, Πρέπει να γνωρίζεις, Θα πονέσεις…            Κι αν παρθένος είσαι, Μέχρι τώρα ο πόνος Θα σου είναι γνωστός. Ρόδο δίχως αγκάθι δεν υπάρχει Ειρωνεία θα ‘ταν αγάπη Δίχως πόνο. Σ’ αγαπούσα πάντα Κι εσύ το γνώριζες, Ήσουν αδυναμία μου. Μου λείπεις στις στιγμές, Εκεί στις σκιές, Στις πιο βαθιές δικαιολογίες. Θα σε θυμάμαι πάντα, Εκεί που ζεις στα όμορφα, Στ’ αρώματα. Στην οσμή της πατρίδας, Εκεί μετά τον Πλαταμώνα Θ’ ανασταίνεσαι. Εσύ το γένος και η πατρίδα, Εσύ και ο αφρός των κυμάτων Που δαμάσαμε παιδιά. Καλή αντάμωση πατέρα Κι ας είναι αλαφρό το χώμα που σε σκεπάζει. Καλή αντάμωση φίλε…

Στέκομαι διψασμένος απέναντί σου χάρτινε σύμμαχέ μου Νοσταλγώντας ν’ αναγεννηθώ στο παιχνίδι της έμπνευσης Γιομάτος νοσταλγία στοίχων που δε αποτυπώθηκαν ποτέ. Λαχτάρα για χρόνους που πέρασαν, Λαχτάρα ν’ ανταλλάξω το σήμερα με το χτες, Γι’ αυτό που γεννήθηκα και δε θα ματαγεννηθώ, Λαχτάρα γι’ αυτό που δεν υπάρχει.                  Στέκομαι άυλος, πάγος σιωπής απέναντι στην αμηχανία μου Να βιώσω το πεπρωμένο της επιλογής μου συνολικά Να χορτάσω ακόρεστους καημούς για μια ζωή ευθύνης και στέρησης. Λαχτάρα παιδί να γεννώ, Λαχτάρα να περπατώ μαζί σου πατέρα Να ισοζυγίσω αυτούς που αδικώ, Λαχτάρα μάνα κι αδερφή. Στέκομαι, ναι τολμώ να πω είμαι στάσιμος Όσο κι αν η δικαιολογίες έχουν τελέψει Προσπαθώ να τις βρω μαζί με τις διεξόδους Που θα γαληνέψουν την ψυχή μου. Είναι εκεί που αναστατώνομαι από τη θύμησή σου Το λίκνισμα που αστέρωσε τον ουρανό μου, Τις ποιο ανίερες σκέψεις μου και στοίχειωσε… Τις ποιο ανίερες σκέψεις μου. Πάλι αναπολώ και φοβάμαι ότι το αύριο που θα ‘ρθει Δε θα μου δώ