Ιφτυθυτθφτθτυφγησγχψωω

Γράφω μόνο για να σε δοκιμάσω,

Ακατάσχετες σκέψεις

Αφού νίκησες αδυναμία μου σ’ αυτό που θεώρησα

Την καλύτερη μου σκέψη κι ας την αγνοώ

Κι ας έχω χάσει το παιχνίδι της έμπνευσης

Προσπαθώ σε άγονη πορεία να ανακαλύψω την άκρη

Χυδαία τσαντισμένος, πρόστυχα νοιώθω προδομένος

Να δω μια άνοιξη χωρίς άγχος, να ζήσω ν’ αναπνεύσω λιγάκι

Να απαντήσω τ’ αδέρφια μου, να επικοινωνήσω,

Θέλω, θέλω Θεέ μου πόσα…

Αλλά εγώ είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω,

Ασυναρτησίες να γράφω σε ύφος δήθεν ποιητικό,

Έτσι μου βγαίνει κι αν σας αρέσει.

Ναι το παραδέχομαι είμαι ελλιπής γιατί μου λείπουν τόσα

Και κάποια από αυτά δε τα χρειάζομαι, το γνωρίζω

Αλλά υπάρχουν τόσα άλλα, ο Παναγιώτης, ο Αντώνης κι ο Γιώργης κι ο Κωστής

Που τόσο μου λείπουν και είναι τόσο μακριά αλλά κι άλλα κοντινά

Η μάνα κι Μαριλού να τραγουδάει εκείνη τη μελωδία που κάνει τη γέννηση μου ν’ αξίζει τον κόπο

                                           

Ναι μουρμουράω σήμερα γιατί έχασα τα καλύτερα στιχάκια μου

Τα πιο ακαταλαβίστικα.