Οργή

Σαπίλα και παρακμή

Εμείς οι πολιτισμένοι και οι άλλοι χωριάτες

Ο κόσμος του δήθεν.

                  

Κι όλα όσα ήμασταν

Παχιά λόγια στο τραπέζι για κείνους

Τους λίγους που θυμούνται ή έχουν ακουστά.

Κι ανάμεσα στα τσιμέντα,

Μάταια χάνεται η κραυγή μου

Απορροφάται κι εξαφανίζεται στο χλευασμό.

Ένα πρωί ξύπνησα μουγγός

Άνοιξα το στόμα μου και πνίγηκε ένα δάκρυ

Τώρα τρέμω για το φως μου…

Κι όσο για το αύριο

Αφού τώρα δε μπορώ να πω

Φοβάμαι ότι αφού δε μπορώ να το δω,

Δε μπορώ να δω