Δρόμοι του νου και των λέξεων

Τα μάτια μου προδίδουν τα πάθη μου, γι αυτό δε σε κοιτάω. Τα μάτια μου προδίδουν την αγάπη μου, γι αυτό δε σε κοιτάω. Τα μάτια μου λίμνη και οι καημοί μου νούφαρα, γι αυτό δε σε κοιτάω. Τα μάτια μου ηφαίστειο, φωτιά τα δάκρυά μου, γι αυτό δε σε κοιτάω. Τα μάτια μου καθρέπτης, άβυσσος η ψυχή μου, γι αυτό δε σε κοιτάω. Τα μάτια μου κουράστηκαν νέκρωσε η καρδιά μου, γι αυτό δε σε κοιτάω. Τα μάτια μου κενά, έρημα τοπία σαν τα όνειρά μου, γι αυτό δε σε κοιτάω.

Να δεις που κάποτε θα λες ... Είχα έναν φίλο που κάθε βράδυ και πρωί μου έλεγε καλημέρα και καληνύχτα. Κι ήταν συχνά ενοχλητικό γιατί με θυμόταν κάθε που ξυπνούσε και πριν πάει να κοιμηθεί. Γιατί όταν κοιμόμουν πιο νωρίς δεν είχα καληνύχτα κι αν ξυπνούσα πιο αργά καλημέρα καληνύχτα. Καθώς περνούσανε τα χρόνια δε είχε μέρα που δίχως αυτές τις δυο ευχές καλημέρα καληνύχτα. Μέχρι που ξάφνου ένα πρωί σταμάτησε να ενοχλεί έγινε άκρα του τάφου σιωπή. Γιατί είχα έναν εραστή που είχε κάποτε υποσχεθεί πως ποτέ δε θα μ' αφήσει μόνη.

"...Woe to you, Oh Earth and Sea For the Devil sends the beast with wrath Because he knows the time is short Let him who hath understanding reckon the number of the beast For it is a human number Its number is Six hundred and sixty six ." (Revelation 12:12) Not what I want, but what I am capable of. This is what scares me the most, wakes me in the middle of the night. Because the beast lives in us all and we are all capable of unleashing it. And I am not without sins. One more, one less makes no difference. Does it? Let's not try. Been there, done that, living with it. No logic in that. Everyone can destroy, few are gifted to build. To love. I want no more sins. Please no more. No sense to that... Please... let me be... Then again, I'm losing my mind and there's a thin line between love and darkness. And the Prince may be awaken any time. The Prince of Darkness...

Μια φορά κι έναν καιρό μια νεράιδα στο χορό. Πιάστηκε απ' ένα παλικάρι και κουνιόταν όλο χάρη. Κι έγινε χαμός μεγάλος σαν χορεύτικε κι o μπάλος. Σαν τις έπιασε τη μέση του λικνίστηκε με κέφι. Κάνει μια και τη φιλάει κι η νεράιδα το σκάει. Αχ νεράιδα σ' αγαπώ μη μ' αφήνεις μοναχό. Δεν αντέχω τη ζωή σου κι ας μ' αρέσει η μορφή σου. Κάθισε το παλικάρι και το δάκρυ του ροδάνι. Αχ κι εκείνη τον θυμάται κάθε βράδυ που κοιμάται. Κι η νεράιδα έμεινε μόνη μες τα δάση μαραζώνει. Πού ΄ναι που το παλικάρι που με χόρευε με καμάρι. Αμ, ο νιός έγινε γέρος και η ιστορία πήρε τέλος.

Καμιά φορά ένας πόνος ή ένας φόβος σκεπάζει κάποιον άλλον. Έρχονται έτσι λοιπόν τα πράγματα που το αρχικό συναίσθημα λύνεται. Εκεί που πας να χαρείς από την πρόσκαιρη ανακούφιση που προσφέρει το εκλιπών βάρος το θηρίο που κοιμόταν ποιο βαθειά βγαίνει στην επιφάνεια και αρχίζει να κατατρώει τις σάρκες σου. Η ζωή είναι άδικη και μικρή για να χωράει τόσο πόνο. source

  Κουράστηκα να περιμένω ανθρώπους ανυπόμονους να χαρίζω τη ζωή χωρίς αντίκρυσμα.  Κουράστηκα να βασανίζω τη ψυχή μου με πόνο να γεμίζω να ζητιανεύω αγάπη αν περίσσεψε απ' τη σπατάλη μιας ζωής. Κουράστηκα να υπομένω ανούσιες ικασίες και ενώ εγώ προσφέρω ν' ακούω κατηγορίες. Τόσα βάσανα, τόση αγάπη κάθισα να λογαριάσω και στο τέλος ανακάλυψα πως μόνος θα αδειάσω. Image

Καληνύχτα νεράιδα μου κι ας μ' άφησες μόνο να χαθώ μέσα στης θλίψης τα πελάγη. Καληνύχτα άγγελε μου και είθε η αγάπη και η σκέψη μου να γαληνεύει τα όνειρά σου. Καληνύχτα αστέρι μου και πάντα το λαμπερό σου φως να φωτίζει εκείνους που αγαπάς όπως φώτισε για λίγο εμένα. Καληνύχτα αγάπη μου κι άσε με να ζήσω με την προσμονή πως το ξημέρωμα θα σε φέρει πάλι κοντά μου.

Κάτω απ' το ουράνιο τόξο εκεί στην βόρεια ανατολή όπου τα χρώματα της δύσης χαϊδεύουνε τη θάλασσα εκεί που οι φωνές των παιδικών χρόνων ακόμα αντηχούν στ' αφτιά μου εκεί που ονειρεύτηκα πρώτα την αγάπη εκεί ποθώ κοντά μου να σε πάρω να περπατήσουμε μαζί στις τόσες αναμνήσεις να νιώσεις απ' τα μέσα μου ποιος είναι αυτός που έλαχε ν' αγαπήσεις. Και στη πηγή κάτω απ' το μεγάλο πλατάνι να πιεις νερό να ξεδιψάσεις ν' ακούσεις τα αηδονόπουλα και στη σκιά του στην αγκαλιά μου να κουρνιάσεις. Και μέσα στα καταγάλανα νερά να ζεσταθείς καθώς ο ήλιος γέρνει πίσω απ' τον βράχο στην άμμο την ξανθιά όπου έγραψα το πρώτο μου τραγούδι ν' ακούσεις τα όνειρά του. Και μόλις πέσει το σκοτάδι την ώρα που ο γρύλος μοιρολογεί, να σε κεράσω ουσίες αλλιώτικες απ' ορεινά αμπέλια δαρμένα από αρμύρα, να ζαλιστεί η σκέψη σου κι αγάπη να πετάξει στο σώμα σου να μπει και την ψυχή να φτάσει.

Ποτέ σου δε κατάλαβες τι είναι η αγάπη παρόλο που βαθειά μέσα σου την απώλειά της νιώθεις. Όμως αγάπη δεν είναι δεν είναι η απώλεια. Η απώλεια είναι απόδειξη της ύπαρξής της και ο πόνος που νιώθεις η θλίψη του κενού που ζει. Αγάπη είναι να σκέφτεσαι συνέχεια, να προσπαθείς να νιώσεις τον άλλον από μακριά, να λειτουργεί το θέλω σου για τα θέλω εκείνης, να προβλέπεις τη στεναχώρια της και την αποτρέπεις. Η αγάπη δεν έχει όρια ούτε και μέτρα για αυτήν έγιναν θαύματα και πόλεμοι συνάμα. Αγάπη είναι η σκέψη του μόλις θα ξυπνήσεις κι ο τελευταίος σου λογισμός προτού στα όνειρά σου έρθει. Κι αν προσπαθήσεις να ελέγξεις τις σκέψεις σου αυτές και βρεις πως δεν αντέχεις να τις περιορίσεις τότε να ξέρεις γνώρισες αυτό που σου έχει λείψει.

...   Εκείνος πίστευε ότι όταν κάτι δεν πάει καλά μέσα του οφείλεται στα επιμέρους. Έτσι κάθε φορά όταν κάποιος πρότεινε μια άλλη οπτική γωνία, συχνά όχι αμέσως, αλλά όλο και συντομότερα καθόταν να το αναλύσει ή να μπει στη θέση του άλλου μήπως και δει αυτό που του υποδεικνυόταν. Όσο και αν τον ενοχλούσε αυτό που διαπίστωνε. Όχι το ότι είχε άδικο στην αρχική του γνώμη αλλά γιατί αυτό που δεν έβλεπε για τον εαυτό του ότι δεν ήταν όπως νόμιζε. Ήταν πολύ λιγότερο. Εκείνη τον είχε βοηθήσει συχνά να αλλάξει ή να βελτιώσει κάποια πράγματα. Μπορεί να μην το ήξερε, αλλά το είχε κάνει. Δυστυχώς όμως, ο τρόπος χειρισμού της πάντα ήταν επώδυνος. Όχι γιατί του αποκάλυπτε αλήθειες που ενδεχομένως δε του άρεσαν, αλλά επειδή ο τρόπος της ήταν άσχημος, λες και εισέπραττε κάποιου είδους ευχαρίστηση να ανακαλύπτει τις αδυναμίες του. Αυτό που τον χάλαγε περισσότερο ήταν το πόσο απόλυτη ήταν. Τόσο, που όταν πίστευε ότι ανακάλυψε κάτι το τραβούσε στα άκρα χωρίς να δίνει σημασία στα επιχειρήματα α