Η ελπίδα πεθαίνει κάποτε

-
Της ζωής μου οι ρωγμές  μοιάζουν με φαράγγια απροσπέλαστα
Καθώς βαδίζω στο σκοτάδι ψάχνοντας μια διέξοδο στο φως
Αισθάνομαι κουράστηκα να σ’ αναζητώ
Ελπίδα μου θα πεθάνεις τελευταία
Και μαζί σου κι εγώ.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κεφάλαιο 1: Η νεράιδα του μαγεμένου δάσους. (Δοκιμή για παραμύθι)

-
Εικόνα
Εκεί ψηλά στο βουνό υπήρχε ένα σπήλαιο. Κανείς δε τολμούσε να πλησιάσει. Η φήμη έλεγε ότι μέσα στο σπήλαιο είχε το σπιτικό της μια μάγισσα, μια μαύρη χήρα. Ο πολύς κόσμος γνωρίζει ότι χήρα είναι εκείνη που έχασε τον άντρα της. Όμως στην πραγματικότητα χήρα είναι εκείνη που έχει στερηθεί πολλά. Ή αλήθεια ήταν ότι σε αυτή τη περίπτωση η μάγισσα είχε στερηθεί την αγάπη.  Μικρή όταν ήτανε, ζούσε στους πρόποδες του βουνού μέσα στο μαγεμένο δάσος κοντά στον κόσμο. Η ιστορία λέει ότι ήταν νεράιδα. Μα δεν ήταν σαν όλες τις άλλες. Ήταν πεντάμορφη και γλυκιά, γεμάτη καλοσύνη. Καθώς το μαγεμένο δάσος της έδινε νεραϊδοδύναμη, απ' όπου περνούσε σκόρπιζε την ομορφιά και την γαλήνη. Όμως το δάσος έδινε αυτή τη δύναμη στις νεράιδες όσο ζούσαν μέσα του και αν απομακρυνόντουσαν για λίγο η δύναμη αυτή εξασθενούσε σιγά σιγά. Έπρεπε να γυρίσουν ξανά πίσω για να την ανανεώσουν. Όσο περισσότερο έμεναν στο δάσος τόσο περισσότερη δύναμη ξαναποκτούσαν, μα ποτέ όση είχαν αρχικά. Η νεράιδα αυτή εί
Διαβάστε περισσότερα

Μου λείπουν τα χείλη σου (Η μποκαμβίλια)

-
Εικόνα
Μου λείπουν τα χείλη σου... Ειδικά εκείνο το ένα, το ατίθασο, που περισεύει λίγο παραπάνω... Ονειρεύομαι τις γάμπες σου, τα στρογγυλά γοβάκια και τις μπαλαρίνες... Καθώς το στρατί σκαρφάλωνες μετά την μποκαμβίλια οπου σκαρφάλωνε η τρομαγμένη γάτα μη λογαριάζοντας τ' αγκάθια.
Διαβάστε περισσότερα

Στεναχώρια

-
Εικόνα
Με τη στεναχώρια στο τέλος της ημέρας μένεις μόνος. Εκτός... Μα, όχι. Δεν υπάρχουν άνθρωποι να σηκώσουν τα δικά σου βάρη. Ούτε καν να σηκώσουν τα δικά τους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν αντίληψη του τι τους συμβαίνει. Μόνο απαίτηση. Και η απαίτηση δημιουργεί την απώλεια και απώλεια την στεναχώρια. Και τότε; Με τη στεναχώρια στο τέλος της ημέρας μένεις μόνος. Κι αυτή η μοναξιά δεν έχει τέλος. Και μένεις μόνος και στεναχωρημένος, ώσπου στο τέλος συνηθίζεις, για παρέα, της ζωής σου τα κομμάτια ν' ανασκαλίζεις, να βρεις ποιος έφταιξε και τα λίγα γίνανε στάχτες που χάθηκαν στη δύση.
Διαβάστε περισσότερα