Δρόμοι του νου και των λέξεων

Ένα ισπανικό τραγούδι που περιλαμβάνει μόνο ελληνικές λέξεις κάνει το γύρο των ελληνικών social media και σαρώνει. Πρόκειται για ένα τραγούδι που εμπνεύστηκε ο Αργεντίνος συνθέτης Ντανιέλ Αρμάντο, όταν κατά την διάρκεια επίσκεψης του στη Κούβα είδε σε ένα βιβλιοπωλείο ένα βιβλίο με τίτλο: Οι 17.000 Ελληνικές λέξεις στην Ισπανική γλώσσα. Έτσι το τραγούδι του ενώ ακούγεται ισπανικό δεν έχει ούτε μία ισπανική αλλά μόνο ελληνικές οι οποίες λόγω της ισπανικής προφοράς ακούγονται σχεδόν ίδιες με την ελληνική προφορά! Ο ίδιος δήλωσε ότι : Έζησα δύο χρόνια στην Ισπανία και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι Ελληνικές λέξεις είναι πολύ περισσότερες. Θα μού πείτε, πού το ξέρεις, τις μέτρησες; Δεν χρειάζεται. Όλες οι λέξεις πού υποδηλώνουν κάποια έννοια επιστημονική, κοινωνιολογική, ανθρωπιστική και όχι μόνο είναι Ελληνικές. Αυτό βέβαια συμβαίνει σε όλες τις γλώσσες, είπε… Ακολουθούν οι στίχοι του τραγουδιού του Ντανιέλ Αρμάντο (Daniel Armando). Armonia neurotica en el microcosmο de l

Υποκρισία, μ' εχει κουράσει κι έχω βαρεθεί και τις φωτογραφίες σας μοστράρουν εικόνα θλιβερή κενή, χωρίς ουσία, κι όμως αυτό πουλάει και με κουράζει ψεύτικα χαμόγελα μπροστά και από πίσω δυσωδία βαρέθηκα θέλω να φύγω μα δε μπορώ γιατί ίσως κάτι με κρατάει πού όταν θα το βρω θα συχαθώ τον εαυτό μου.

Σου μιλάω με στοίχους και μουσική, σου μιλάω με ήχους και σιωπή, σου μιλάω με ζωή. Όμως τίποτα δε φαίνεται ν' αγγίζει, τη χαμένη σου ψυχή, αφού τίποτα δεν ταράζει καμία σου πτυχή.

Η γάτα ζωγράφισε στον τοίχο τη σκιά της και πριν κρυφτεί στη χάση της νύχτας, χάιδεψε το γιασεμί γεμίζοντας το λιόγερμα αρώματα και θύμισες από ένα όνειρο που σκορπίστηκε με τις πρώτες ηλιαχτίδες του πρωινού. Το όνειρο που ήσουν εσύ...

με την Μαριλένα Τριανταφυλλίδου (www.myspace.com/marilenatriantafyllidou)     Κάθε Τετάρτη στις 5.00μμ Έναρξη εργαστηρίου : τετάρτη 2 Οκτωβρίου Διάρκεια: 2/10/2013-7/5/2014 Γνωριμία με το κρυφό όργανο της φωνής: χαλάρωση, ασκήσεις φωνητικής, μελέτη-ερμηνεία τραγουδιού πληροφοριες και δηλώσεις συμμετοχής :6973984420 marilena.triantafyllidou@gmail.com zita.p87@gmail.com Τεχνική στο τραγούδι σημαίνει ο τρόπος που χρησιμοποιώ τη φωνή μου και ο τρόπος αυτός είναι ο ίδιος όποιο είδος τραγουδιού και αν επιλέγω να τραγουδήσω. Στόχος του εργαστηρίου αυτού είναι να τεθούν οι βάσεις αυτές που μελλοντικά θα οδηγήσουν στην αβίαστη και συνειδητά ελεγχόμενη χρήση της φωνής. Για το σκοπό αυτό η δουλειά θα επικεντρωθεί σε τέσσερα μέρη: Χαλάρωση Σωστή στάση του σώματος - σχέση κεφαλιού/λαιμού/πλάτης Αναπνοή - στήριξη και δεμένος ήχος 4. Αντήχηση

Μου λείπει στο ξημερωμα να μ' αγκαλιάζει η ζέστη της ηλιαχτίδας πάνω στο σώμα μου το άρωμα του γιασεμιού και το τιτίβισμα το φτερωτό. Αλλά τι λέω και τι θωρώ; Αφού νύχτα είναι και το μόνο που μπορώ ν' αντιληφθώ. Είναι η ανάμνηση του κορμιού σου, η αφή που τόσο αναζητώ.

Δε με έχεις ούτε σ'έχω.  Κρίμα να μη σου αρέσει που σου αρέσει.  Σα να τιμωρείς τον εαυτό σου. Θυμώνεις που εγώ δεν κάνω το ίδιο.  Είμαι απλά διαφορετικός.  Επειδή με ικανοποιεί και μόνο...  το ότι σου αρέσει.

Το βλέμμα της υγρό, προκλητικό. Αυτός αμήχανος. Έσκυψε μπροστά, του έδειξε με ευχαρίστηση πως πρόσεξε ότι τα μάτια του ακολούθησαν λαίμαργα τις κινήσεις της. Σάλιωσε αργά τα χείλη της, άνοιξε το στόμα της και με βλέμμα σχεδόν εξαντλημένο από την προσμονή του είπε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σκεπτόταν!

Ο μπάρμπα Νικόλας, παλιός ναυτικός, είχε ζήσει τη ζωή του χορτάτα. Καθόταν αναπαυτικά στην πολυθρόνα του χαζεύοντας τις φλόγες που εγλύφαν το τζαμάκι της ξυλόσομπας.  Ξάφνου αισθάνθηκε να του κόβεται η ανάσα. Ένας οξύς πόνος διαπερνούσε το στήθος σαν κάποιος να του είχε μπήξει μια λόγχη στην πλάτη. Ένιωσε τα σωθικά του να κόβονται στα δύο κι άρχισε να πνίγεται. Η πίεση στην πλάτη του ένοιωθε ανυπόφορη και σιγά-σιγά άρχισε να βυθίζεται στο σκοτάδι. Προσπάθησε να απλώσει τα χέρια του να αρπαχτεί από κάπου. Μάταια. Σαν να ήταν εγκλωβισμένος σε μια στενή, σκοτεινή και υγρή τρύπα. Προσπάθησε να αναπνεύσει αλλά δεν υπήρχε αέρας. Κατάλαβε ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Ήταν έτοιμος να παραιτηθεί όταν για μια στιγμή του φάνηκε πως είδε μια λάμψη φωτός. Πρέπει να αναπνεύσω σκέφτηκε και έσπρωξε με όση δύναμη του είχε απομείνει. Άλλη μια λάμψη και ο φόβος του άρχισε να γίνεται πείσμα και θυμός. Ήταν δυο στοιχεία του χαρακτήρα του που των είχαν βοηθήσει και στο παρελθόν. Σε δύσκολες στιγμές.

Όταν θα γίνω ανάμνηση, Θα είναι πολύ αργά, Για να αντιληφθώ Ότι έγινα αθάνατος .

Και να που η έμπνευση μπορεί να έρθει από εκεί που δεν περιμένεις… Μια κουβέντα με μια ψυχή που δεν ήξερες πως υπήρχε Αν έχεις το μυαλό σου ανοιχτό μπορεί να διεισδύσει και να σε συνεπάρει Όχι γιατί την συνερίζεσαι, απλά γιατί ξαφνικά νοιώθεις Ότι υπάρχουν κι άλλοι που ξενυχτάνε ψάχνοντας Στις ατραπούς της νόησης. Όταν μοιράζεσαι Δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις σύντροφο Να συμπορευτεί μαζί σου στον λαβύρινθο Και να σε κάνει τον ήρωα που νίκησε τον Μινώταυρο. Αισθάνομαι συχνά σα νυχτερίδα που την κούρασε το σκοτάδι. Σου είπα δεν κάνει να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Είσαι στο φως. Μείνε εκεί. Μπορεί να σε παρασύρω και δεν κάνει. Αν όμως σε γοητεύει το σκοτάδι και επιμείνεις Το φως ίσως να μην το ξαναδείς Να γητευτείς απ’ το σκοτάδι Κι εκεί που η αυγή θα έρθει να σε σηκώσει Θα ξυπνήσεις παγιδευμένος μέσα σ’ έναν  εφιάλτη. Γιορτάζεις τη ήττα του Μινώταυρου Θ’ ανακαλύψεις ότι δεν υπάρχει νήμα Ούτε νίκη πάρα μόνο Ένας εφιάλτης δίχως τέλος.

Τα πιο ωραία χρώματα είναι το σούρουπο, εκεί που τελειώνει η μέρα ο Θεός ζωγραφίζει λίγο πριν έρθει το σκοτάδι και γίνει το φως μια ανάμνηση λίγο πριν το τέλος. Κοιμήσου αν θες, Σε λίγο θα ξημερώσει μια νέα ζωή Που η λάμψη της θα σε τυφλώσει. Κοιμήσου αν θες, Όμως να ξέρεις εγώ θα χαθώ Μαζί με τα χρώματα μετά το δειλινό Η μέρα με τυφλώνει, Γι αυτό αύριο δε θα είμαι εδώ

Της ζωής μου οι ρωγμές  μοιάζουν με φαράγγια απροσπέλαστα Καθώς βαδίζω στο σκοτάδι ψάχνοντας μια διέξοδο στο φως Αισθάνομαι κουράστηκα να σ’ αναζητώ Ελπίδα μου θα πεθάνεις τελευταία Και μαζί σου κι εγώ.

Είναι καιρός τώρα που δεν έχω γράψει… Δεν είναι ότι δε σκέφτομαι, Ίσως φταίει ότι σκέφτομαι πολύ. Είναι καιρός τώρα που δεν έχω γράψει… Ίσως όλα αυτά που πλημμυρίζουν το μυαλό μου, Στερούν την έμπνευση για συγγραφή. Είναι καιρός τώρα που δεν έχω γράψει… Ίσως γιατί αυτά που με πονούν, και είναι πολλά, Δεν προσφέρουν έμπνευση μήτε χρώμα στη ζωή μου. Είναι καιρός τώρα που δεν έχω γράψει… Ίσως γιατί δεν υπάρχεις πια εσύ.