Δρόμοι του νου και των λέξεων

Είναι εκείνες τις μέρες που σε χρειάζομαι περισσότερο  που με αφήνεις τόσο μόνο, κι ας είμαι στάχι στον απέραντο κάμπο, πνιγμένος στο μέσο της σοδειάς πριν το θέρος εγώ σε ψάχνω απεγνωσμένος και καρτερώ την λύτρωση απ' το δρεπάνι.

Της προάλλες θαρρώ πως ήταν, που κάτσαμε κάτω στο χώμα, μπροστά στο σταυροδρόμι που περνάει από το δρομί που πάει για το σπίτι σου. Φορούσαμε όλοι κοντά σορτσάκια και κοντομάνικα μπλουζάκια, εκτός από τον Τάκη, που είχε βγάλει το δικό του. Κατακαλόκαιρο, λερωμένοι και ιδρωμένοι προσπαθούσαμε να βρούμε τι πήγαινε στραβά με το ποδήλατό μου.  Πριν λίγη ώρα κουρτουβάλαγα την κατηφόρα που περνάει από τη διασταύρωση κοντά στο σπίτι σου και ενώ προσπαθούσα να στρίψω το τιμόνι, η μπροστινή ρόδα, επέμενε πεισματικά να είναι ίσια. Τη γλίτωσα τελικά με λίγες αμυχές και μαζευτήκαμε οι κολλητοί να χειρουργήσουμε το παλιοποδήλατο.  Μετά από λίγη ώρα σε είδαμε να κατεβαίνεις χαμογελαστή το δρομί. Ίσια πλάτη, αγέρωχη κορμοστασιά, χαρούμενη, με το άσπρο σου φόρεμα, που απλώνονταν σα σύννεφο μέχρι ψηλά στις γάμπες σου, στολισμένο με μικρά λουλουδάκια σχηματισμένα με λεπτές προσεγμένες γραμμές. Με κοίταξες με την άκρη των ματιών σου, και θαρρώ, όχι είμαι σίγουρος, ότι μου έριξες μια πονηρή, παιχνιδιάρικη

I met this girl once, her name was Sunshine. I promised not to break her heart, but you know how life goes on.  As time goes on, many years passed by. There she was again, like sunshine in my dusk. This time no promises were made,  'cause you know what life is all about. Maybe at the next life is what I thought, as I watched her flow off my life.

Ζουμε στην εποχή όπου ο πλανήτης ανακάλυψε το εμβόλιο κατά του ιού του ανθρώπου.

Τελικά ποτέ δεν πεθαίνουμε, το σύμπαν είναι σαν σκληρός δίσκος, η έννοια της διαγραφής απουσιάζει σ' ένα κόσμο αέναο με άπειρο χώρο για να στεγάσει πολλαπλές εγγραφες νέων διαστάσεων ή καταστάσεων, γιατί όχι και γεγονότων. Τελικά ποτέ δεν πεθαίνουμε, απλά αλλάζουμε διάσταση, μεταβαίνουμε. Τελικά ποτέ δε πεθαίνουμε, όμως εκεί που μεταβαίνουμε τις μνήμες απολύουμε. Αυτή η απώλεια είναι ο θάνατός μας, ένα μοναχικό ταξίδι.

Ὁ ἔρωτας, ὄνομα οὐσιαστικόν, πολύ οὐσιαστικόν, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ, γένους ἀνυπεράσπιστου. Πληθυντικός ἀριθμός οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες. Ὁ φόβος, ὄνομα οὐσιαστικόν, στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός καί μετά πληθυντικός: οἱ φόβοι. Οἱ φόβοι γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα. Ἡ μνήμη, κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ καί ἄκλιτη. Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη. Ἡ νύχτα, ὄνομα οὐσιαστικόν, γένους θηλυκοῦ, ἑνικός ἀριθμός. Πληθυντικός ἀριθμός οἱ νύχτες. Οἱ νύχτες ἀπό δῶ καί πέρα. Αθάνατη  Κική Δημουλά

Να σε ταξιδέψω, να με ταξιδέψεις σε θάλασσες μακρινές στου μυαλού τ' αλήτικα μονοπάτια στο τέλος του πρέπει και του καθωσπρέπει συναντούνται οι μεγάλοι έρωτες ξανά.

Είναι στιγμές που μου έρχεται να κλάψω. Χωρίς να γνωρίζω τον λόγο. Όμως μέσα μου βαθειά το νοιώθω πως υπάρχει. Είναι στιγμές που μου έρχεται να κλάψω. Δυνατά με λιγμούς. Γιατί α υτό που δε μπορώ να κάνω, με σκοτώνει.