Δρόμοι του νου και των λέξεων

Le Tende al Mare con Milo Manara Κοίταξα διακριτικά πίσω από το καβαλέτο μήπως και σε δω. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ήσουν εκεί. Ίσως σε άλλη αίθουσα σκέφτηκα και προχώρησα στον επόμενο θάλαμο της έκθεσης. Έριξα ένα αδιάφορο δήθεν βλέμμα στο χώρο και διάλεξα ένα πίνακα κοντά στην είσοδο της επόμενης αίθουσας. Αυτή ήταν και η τελευταία. Σίγουρα, θα σε βρω εδώ. Απέφυγα να κοιτάξω. Ήθελα να το καθυστερήσω. Στράφηκα προς τη μπαλκονόπορτα και βγήκα έξω. Εξάλλου μπορεί να είναι στο προαύλιο. Σάρωσα με το βλέμμα μου το χώρο και επικεντρώθηκα στα δύο συντριβάνια. Σχεδόν σε είδα να κάθεσαι μαζεμένη στην άκρη του ενός. Τα μαλλιά σου δεμένα χαλαρά κατρακυλούσαν στους λεπτούς σου ώμους καθώς είχες το κεφάλι στραμμένο ψηλά απολαμβάνοντας δροσερό νερό από ένα μπουκάλι. Χτυποκάρδι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως ήσουν εσύ. Όμως και πάλι όχι. Ήταν όμως κάποια άλλη. Πήγα με σταθερά βήματα στην τελευταία αίθουσα ξεχνώντας να κοιτάξω οτιδήποτε σε αυτή που ήμουν. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα σε δω. Μάταια

Δε θυμάμαι πότε η εικόνα σου ξεθώριασε ξαφνικά. Σαν χτες ήτανε που πόζαρες. Και τώρα, βρήκα εκείνη τη φωτογραφία σου, σ' ένα ερμάρι κλεισμένη από παλιά. Μόνο που έμοιαζε χτες, που σε είχα αγκαλιά. Σαν ανάμνηση παλιά, τα χρώματα τα λαμπερά κοιμήθηκαν θαρρείς μαζί με τις αναμνήσεις. Έτσι νοιώθω πως σε χάνω σιγά-σιγά, σαν την φωτογραφία που αποχωρεί σταθερά απ' το κιτρινισμένο της πια, σπίτι.

Μη, άλλο μη, με πονέσεις πια, το ξέρεις το έχεις ξανακάνει παλιά όμως η καρδιά κουράστηκε να περιμένει κουράστηκε να πονά, να υπομένει. Δε θέλω, δε μπορώ, άλλα να γράψω πια, το γνωρίζεις, λόγια περιττά δε γιάνουν μηδέ αλλάζουν τα πεπραγμένα σα το άρωμα του σώματος σου, που τόσο μας στερείς... Ανάσα για να πάρεις δε μπορείς.

Στη ζωή μου έχω γνωρίσει δύο λογιών ανθρώπους: Αυτούς που κάνουν τα πράγματα να σημβαίνουν και αυτούς που παρακολουθούν τι σημβαίνει και ακόμα και όταν σιχνά δεν καταλαβαίνουν τις εξελήξεις, σχολιάζουν, ασκούν κριτική, έχουν άποψη και συνήθως γκρινιάζουν για όσα σημβαίνουν.  Αν οι δεύτεροι δεν ήταν τόσο απασχολημένοι ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος για όλους.

- Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι τα τελευταία χρόνια χρειάστηκε να γίνω καχύποπτος. - Τα τελευταία χρόνια; - Ναι, και άργησα. - Ναι, άργησες. - Δε ξέρω τι έχει πάθει η γενεά μας. - Τι εννοείς; - Να οι προηγούμενες γενεές αντιμετώπισαν πολέμους, πείνα, κατοχή... Θαρρείς πως ήταν τίποτα! - Ήταν όμως τέρατα. - Ναι. Και δε λύγισαν, Συνέχισαν, αντιστάθηκαν και ξανάχτισαν τη ζωή τους. - Μμμ... - Λες και δε φοβόντουσαν. Τώρα όλοι είναι φοβισμένοι. - Ναι όλοι. - Είναι που ο κίνδυνος δεν είναι ορατός πια. - Ναι. Γιατί ο κίνδυνος ήμαστε εμείς πια. Όλοι μας. Κι ο φόβος μαζί. - ... - Γι’ αυτό και η καχυποψία.