Δρόμοι του νου και των λέξεων

Η αμαρτία, ζωή έξω από τις νόρμες, κρυμμένη στις σκιές, el Fantasma de la vie, η διαφορετικότητα που στοιχειώνει, που απειλεί το παλιό  αδιέξοδη παλίρροια, στειρώνεις τους καρπούς της εξερεύνησης για να μην γεννηθούν ποτέ τα παιδιά της γνώσης, τα παιδιά σου.  

Έχω τη μυρωδιά σου στα χείλη μου να αναστατώνει ότι απέμεινε από τη νύχτα  που μου χάρισες προτού η αυγή  ξυπνήσει το σκοτάδι,  εγώ θα ταξιδέψω  και πάλι προς το φως  για να σε ανταμώσω...

- Το ξέρεις πως θα έρθει το τέλος. - Ναι το γνωρίζω. - Και τι σκέφτεσαι για αυτό; - Προτιμώ να μην σκέφτομαι. - Δε σου περνάει από το μυαλό... - Όλα κάποτε τελειώνουν - Ναι αλλά πριν τελειώσουν; - Τι; - Ότι κάποτε ίσως... - Τι ίσως; - Ίσως χρειαστεί να με δεις ζευγαρωμένη με άλλον. - Τώρα μου πέρασε από το μυαλό! - Και τι θα κάνεις; - Αν είναι αυτό που επιθυμείς; - Ναι. - Θα μπήξω τα δόντια μου στα χείλη μου και θα χαρώ! - Αυτό; - Ναι αυτό. - Και μετά; - Και μετά θα φτύσω το αίμα χάμω και θα πέσω εκεί να πεθάνω. - ... Την ίδια στιγμή στο διπλανό τραπέζι... - Τι της είπε ρε φίλε; - Ανατρίχιασα. - Γκουχ, γκουχ... Να δείτε που οι ψυχολόγοι έχουν ορισμό για αυτό. - Σοβαρά τώρα. Κάτι πρέπει να κάνεις με αυτόν τον βήχα. - Γκουχ, γκουχ! Μ' έχει φάει το νυχτοκάματο βρε παιδιά. - Ναι άλλα έχεις γίνει αναγνωρίσιμος.  - Ε και; - Και βάλε δυο ποτά. - Παραγνωριστήκαμε. - Τι είναι αυτός βρε παιδάκι μου; - Έλα μου ντε. Σε κάθε κείμενο τσουπ πετάγεται. - Και παί

Χίλιες φορές το σ' αγαπώ  να μου πεις δε θα 'ναι αρκετό. Γιατί από παιδί σ' έχω ερωτευθεί κι όλα τα χρόνια που έχεις χαθεί έμαθε η καρδιά μόνη να ζει. (δις)   Χίλιες φορές τον καημό κι αν μου πάρεις δε θα σωθώ. Γιατί από παιδί σ' έχω ερωτευθεί  κι όλα τα χρόνια που έχεις χαθεί έμαθε η καρδιά μόνη να ζει. (δις)  Άλα! (Έλα να χαλαρώσουμε λίγο να ανέβουνε και τα Likes!) - Γκουχ, γκουχ - Ε δε το πιστεύω! ...

Καθόταν στο σαλόνι δίπλα σε ένα μεγάλο μακρόστενο αμπαζούρ με τα έντονα μοντέρνα χρώματα. Στο διπλανό δωμάτιο στο πικάπ έπαιζε ένας δίσκος. Καμπάνα παντελόνι, στενό πουκάμισο ξεκούμπωτο στο στήθος. Μακρυά φαβορίτα και βλέμμα να ατενίζει στο μπαλκόνι την Πατριάρχου Ιωακείμ καθώς ο ήλιος βασίλευε χαρίζοντας τα πιο όμορφα του χρώματα.  Στο χέρι του ένα μεγάλο ποτήρι ουίσκι VAT67 σκέτο δηλητήριο. Στο άλλο, ένα τσιγάρο να κάνει δαχτυλίδια καπνού που χορεύοντας ανέβαιναν στο ταβάνι. Εκείνη βγήκε από το μπάνιο με τα μαλλιά της τυλιγμένα σα φακίρης σε μια λευκή πετσέτα. Με μια άλλη λευκή πετσέτα είχε τυλιγμένο το κορμί τις αφήνοντας ξεσκέπαστους τους μηρούς της μέχρι ψηλά. Περπάτησε ανάλαφρα μέχρι το μπαρ με μάτια υγρά, μελιά μες τη σκανδαλιά. Πήρε ένα ποτήρι, έβαλε παγάκια και τον κοίταξε πονηρά καθώς κατρακυλούσαν κουδουνίζοντας δροσιά στο βαρύ ποτήρι. Απολάμβανε το βλέμμα του πάνω στο κορμί της. Ένοιωθε τα μάτια του να καίνε πάνω της όπου περνούσαν και έκανε το κάθε τι γι

Τα μουντά χρώματα που σου αρέσουν είναι συνδεδεμένα με μουντούς ανθρώπους, δουλειά και άγχος. Για αυτό δε τα θέλω. Με αγχώνουν. Ήθελα ένα έντονο χρώμα στις συνομιλίες μας,ζεστό, ήλιο, καλοκαίρι και ζουζουνιστές μέλισσες. Αν δε μπορείς να το δεις κάν' το γκρι σα μαρμαρόπλακα παλιού κέλτικου νεκροταφείου. Μα αν το κάνεις ψυχρό θα πρέπει ίσως να σκεφτείς τι είναι αυτό που σε τραβάει όλο και ποιο βαθειά στο σκοτάδι. Να ξέρεις... πάντα εσύ επιλέγεις. Εγώ έχω βγει στο φως.

Είναι φορές που κάθομαι μέσα μόνο και μόνο για να φαντασιωθώ πως με καλείς κοντά σου πως μου λες πως κάθε κύτταρο του κορμιού σου ζητάει το αντίστοιχο δικό μου για να ολοκληρωθεί, να σταματήσει ο πόνος. Δεν είναι που το κάνω γιατί περιμένω πως θα γίνει κάτι. Απλά έτσι βιώνω καλύτερα αυτή την ηδονική επαφή κι ας είναι όλοι χτισμένη στο μυαλό μου. Πόνος σα κάψιμο παντού η σάρκα θαρρείς πως φλέγεται. Είναι φορές που κάθομαι μέσα μόνο και μόνο για να φαντασιωθώ πως με καλείς κοντά σου αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος. Είναι φορές που κάθομαι μέσα μόνο και μόνο για να φαντασιωθώ πως με καλείς κοντά σου και σήμερα είναι μια από αυτές.

Ήρθε η ώρα να γράψω ξανά, να εντυπώσω νέες λέξεις. Θαρρείς κι ο χρόνος δε φτάνει πια και νόημα δεν υπάρχει αφού σ' αυτή τη ζωή τα σημαντικότερα έμειναν λειψά στάχτες ξεχασμένες σε μισόσβηστο τζάκι που μάταια προσπαθεί φλόγα να γίνει να ζεστάνει τη ψυχή μου. Τρέμω τη στιγμή  που θα μπορώ να ζω χωρίς να σε σκέφτομαι.

Here I am waiting for you again with sadness carved in my should and nothing but darkness in my mind. Still waiting for the unexpected enlightenment the will never come but an illusion full of confusion. As I see the fading past being lost in mystic time so I see no future in my mind. Submission without condition to a dream the future could free a reality that can never be.

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που σε είδα. Καθόσουν στον καναπέ, τα πόδια πάνω στο τραπέζι μπροστά. Η φούστα σηκωμένη δήθεν τυχαία μέχρι το ύψος που μόλις φαινόταν η δαντέλα της αριστερής σου κάλτσας. Βλέμμα αυστηρό καρφωμένο ευθεία μπροστά παρατηρούσες με προσήλωση το κενό. Μια μικρή φλέβα είχε πεταχτεί στον κρόταφο σου και ρυτίδες σκέψεις είχαν απλωθεί επιθετικά γύρω από τα μάτια σου. Αχ τα μάτια σου, δυο σταγόνες μέλι θυμαρίσιο. Η μύτη ακόμα πιο αυστηρή. Όταν παίρνεις το αυστηρό σου ύφος, θαρρείς από τη μύτη βγαίνει όλο. Στόμα ερμητικά κλειστό. Μια γραμμή, σα κλειδωμένη αμαρτία. Ετοιμοπόλεμη αμαζόνα. Δεν άντεχα. Ήμουν τόσο κουρασμένος που έγειρα και κοιμήθηκα. Τότε, σ' ένοιωσα. Έφυγες από δίπλα μου. Με άφησες πάλι μόνο. Ξύπνησα στο κρύο μια ζεστή ημέρα.