Δράση - αντίδραση [Comme il faut τέλος] (Διάλογος)

- Τι νέα;
- Πολλά! Τι να σου πω;
- Για λέγε...;
- Α να, τίποτα.
- Τίποτα;
- Τίποτα. Δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά.
- Μα πριν είπες...
- Αστειευόμουν.
- Μμμμ, γελάσαμε.
- Δε βλέπω το αστείο.
- Μα δεν είπες ότι αστειευόσουν.
- Εγώ είπα, εσύ που είδες το αστείο;
- Οφού, δεν υποφέρεσαι ώρες, ώρες.
- Συμφωνώ.
- Δε βγάζω άκρη μαζί σου.
- Μήπως εγώ βγάζω με την πάρτη μου;
- ...
- Προχτές ο άλλος με είπε παράξενο παιδί.
- Εμ είσαι, δεν είσαι;
- Αν είμαι λέει; Επιεικής ήταν μαζί μου.
- Ε αφού το καταλαβαίνεις  γιατί δεν κάνεις κάτι για αυτό;
- Είναι πολύ αργά.
- Γιατί;
- Θες η συνήθεια, θες ο κόσμος μέσα στον οποίο ζω.
- Εγώ τι σου φταίω; Τι σου έκανα;
- Εσύ δε φταις σε τίποτα. Παράπλευρη απώλεια.
- Ε ναι αλλά...
- Το ξέρεις πως σε αγαπώ.
- Ναι αυτό το ξέρω.
- Κι εσύ μ' αγαπάς.
- Ναι αλλά να μη το κάνουμε θέμα.
- Γι αυτό με ανέχεσαι.
- Έλα δεν είσαι και τόσο χάλια. Καλά περνάμε.
- Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
- Α δε σου αρέσει όταν σου το κάνουν οι άλλοι;
- Δεν έχω πρόβλημα αρκεί να είναι προετοιμασμένοι και οι ίδιοι.
- Τι εννοείς.
- Κάθε δράση έχει την αντίδραση της.
- Ε και;
- Ε όταν προσχεδιάζεις να πεις κάτι να έχεις προετοιμαστεί για τις αντιδράσεις που θα επιφέρει.
- Μπορεί να είναι πολλές;
- Συνήθως μία αλλά δεν ξέρεις πια μία. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για αντιδράσεις που δεν είχες υπολογίσει.
- Ε τότε τι προετοιμασία να κάνεις;
- Αυτό. Να είσαι έτοιμος ότι μπορεί να μην είσαι έτοιμος. Έσω έτοιμος λοιπόν.
- Μπερδεμένο.
- Κανείς δε μπαίνει στον πόλεμο για να πεθάνει. Δε σημαίνει ότι δε θα γίνει όμως.
- Και τι προτείνεις.
- Προετοιμασία για το χειρότερο σενάριο.
- Δηλαδή.
- Προετοιμάσου για το ενδεχόμενο να πεθάνεις και ίσως να ζήσεις. Τουλάχιστον δε θα πας έκπληκτος.
- Και είναι αρκετό αυτό;
- Δυστυχώς συχνά όχι.
- Αλλά δε πεθαίνεις με κάθε αντίδραση. Θέλω να πω μήπως υπερβάλεις;
- Μη παίρνεις το θάνατο κυριολεκτικά.
- Τι εννοείς;
- Μπορεί να είναι ο θάνατος μιας σχέσης, μιας φιλίας, ενός ονείρου ή μιας αγάπης.
- Χμ, αλίμονο. Μπορεί να είναι ο θάνατος όλων μαζί.
- Ναι αλίμονο.
- Πρόσφατα είχα μια τέτοια εμπειρία.
- Έλα βρε Θωμά! Εσύ;
- Ναι.
- Χμ, και δε σου φαινότανε!
- Βλέπεις; Καμιά φορά...
- Και η λεγάμενη;
- Ε ξέρεις. Εκείνη...
- Πια η δικηγορίνα;
- Ναι.
- Μα νόμιζα ότι το είχατε τελειώσει από πέρυσι.
- Έτσι νόμιζα κι εγώ αλλά έγινε επανασύνδεση αργότερα.
- Μα εσύ έλεγες ότι είχες χάσει την ελπίδα σου για το αν υπήρχε μέλλον.
- Ναι έτσι έλεγα.
- Ε τότε;
- Προφανώς δεν την ξεπέρασα.
- Και δεν είπες τίποτα;
- Αφού θα με κράζατε!
- Ε πως να μη σε κράξουμε; Έτσι πως σε μεταχειριζόταν.
- Δικό μου θέμα.
- Ε ναι αλλά κι εμείς, εγώ, σε αγαπάμε.
- Το ξέρω. Καταλαβαίνω και δίκιο φαίνεται να είχατε.
- Λοιπόν για πες. Δεν ήσουν προετοιμασμένος;
- Για πιο πράγμα;
- Για το χωρισμό.
- Βέβαια. Ήμουν.
- Τότε τι συζητάμε;
- Δεν ήμουν προετοιμασμένος για τον τρόπο που έγινε.
- Δηλαδή;
- Κακία και μίσος βρε Γιώργο. Πολύ δηλητήριο. Πάρα πολύ και αυτό δε το είχα προβλέψει.
- Κρίμα. Ξεπεσμός.
- Όχι μη μιλάς έτσι. Είχε τα δίκια της.
- Δίκια για να χωρίσει είχε. Το σωστό να λέγεται.
- Βλέπεις;
- Ναι αλλά δίκιο για να σου φερθεί άσχημα δεν είχε.
- Όπως το δει κανείς.
- Όπως και να το δει κανείς, ο ευγενής άνθρωπος είναι πάντα ευγενής.
- Με το σεις και με το σας έγιναν όλα.
- Δεν εννοώ μόνο τρόπους. Όλα μαζί υποδηλώνουν το ευ γένος.
- Ναι αλλά αυτό δεν είναι εύκολο.
- Αδύνατο είναι αν δεν είσαι από τέτοια γενιά Γιώργο μου.
- Μήπως είναι λίγο ρατσιστικό αυτό;
- Κάποια πράγματα είναι όπως είναι. Δε μας ρωτάνε. Απλά είναι έτσι.
- Ναι αλλά...
- Τι κι αν είναι ρατσιστικό; Αλλάζει κάτι επειδή το χαρακτηρίζουμε ή το κρίνουμε;
- ...
- Και εν πάση περιπτώσει, αυτή η τάση για εξομοίωση και ισοπέδωση των πάντων σε μία μετριότητα που ούτε καν αυτή δεν επιτυγχάνεται με εξοργίζει. Δεν ήμαστε όλοι ίδιοι και δεν μπορεί οι καλύτεροι από εμάς να έχουν καταντήσει παρειές απλά επειδή η μέτριοι είναι περισσότεροι.
- Μα είναι όμως.
- Ναι και προφανώς δεν έχουν και καμία διάθεση να αλλάξουν.
- Άρα όσοι ξεχωρίζουν αποτελούν κίνδυνο.
- Ναι, και συνεπώς περιθωριοποιούνται.
- Και το αποτέλεσμα;
- Μεσαίωνας ξανά.
- ...
- Α ναι. Κι εσύ που είσαι αετός κάθεσαι τώρα θλιμμένος και σκυφτός.
- Που κολλάει τώρα αυτό;
- Στο ότι αρνείσαι να παραδεχτείς την πραγματικότητα.
- Και πια είναι η πραγματικότητα;
- Ότι ανεξάρτητα από τους καλούς τρόπους που σε ενέπνευσαν...
- Ναι.
- Ε η γυναίκα ήταν κατώτερη. Ταπεινής καταγωγής. Κανένα ευ γένος.
- Σιγά βρε αριστοκράτη.
- Να στο πω ποιο comme il faut να το καταλάβεις...
- Για πες.
- Δε λέω κατώτερος άνθρωπος. Έξυπνη, όμορφη, μορφωμένη, εύπορη. Χίλια καλά είχε.
- Έλα πες το...
- Άλλη σέκτα βρε παιδάκι μου. Άλλη αγωγή, άλλες αρχές, άλλοι τρόποι, άλλος τρόπος σκέψης.
- Ναι σε αυτό έχεις δίκιο αλλά δε συμφωνώ ότι είναι θέμα καταγωγής.
- Τέλος πάντων, δεν είναι επί της ουσία αυτό.
- Δηλαδή έπρεπε να την σνομπάρω από την αρχή εξαιτίας αυτών.
- Εγώ θα το έκανα. Εγώ όμως είμαι σνομπ και ψηλομύτης. Έτσι δε με λέτε άλλωστε; Εσύ απλά έπρεπε να είσαι καλύτερα προετοιμασμένος. Δικά σου λόγια πριν λίγο...
- Ναι δίκιο έχεις. Δεν ήμουν. Πως δηλαδή;
- Να μην περιμένεις ότι θα αντιμετώπιζε τα πράγματα με τρόπους που δε γίνεται να γνωρίζει.
- Δε ξέρω. Πίστευα πως ήταν αλλιώς. Στο δρόμο βγήκαν όλα.
- Α και να εκτιμάς λίγο περισσότερο τον εαυτό σου.
- Δεν είναι αυτό. Την αγαπάω...
- Τι κοιτάς σα χάνος. Σκέψου τα. Σ' αφήνω. Α και κάτι άλλο. Μήπως τελικά η αγάπη είναι λίγο υπερεκτιμημένη; Δε βλέπω αγάπη πουθενά. Μόνο στα παραμύθια. Παντού σκοτάδι πάντα. Η αγάπη είναι απειλή στη μετριότητα μη ξεχνάς. Ξεκόλλα. Τι σε νοιάζει αν είναι καλά; Νομίζεις νοιάζεται αυτή αν ζεις ή πεθαίνεις; Μόνο για την πάρτη της νοιάζεται φίλε και αυτό πρέπει να κάνεις κι εσύ. Αυτό κάνει κι εκείνη αυτή τη στιγμή που μιλάμε.
- Με δρόσισες.
- Κι εκείνη δροσίζεται. Στη θάλασσα όμως όχι στη μαύρη κατύφλα όπως εσύ. 
- ...
- Καλό απόγευμα Θωμά και ξυπνητούρια.
- Κοίτα να δεις που μου βγήκες κι από πάνω. Δράση - αντίδραση. 
- Και με τα δικά σου τα σουρεάλ!
- Μα την πίστη μου, ναι. Με τάπωσες. Πάντως εγώ επιμένω. Την αδικείς!
- Δε μου λες παίρνεις τίποτα και δε μας το λες.
- Όχι μωρέ Γιώργο. Σαχλαμάρες πια βαρέθηκα.
- Καλά δεν είπα τίποτα. Πλάκα έκανα. Λοιπόν για πες...
- Τι να πω;
- Γιατί την αδικώ;
- Κοίτα κάτι δε κολλάει.
- Δηλαδή;
- Είναι σα να είναι δύο προσωπικότητες.
- Για λέγε να δω που το πας.
- Ρε φίλε είναι εντελώς αλλοπρόσαλλη η συμπεριφορά της.
- Τι εννοείς;
- Τι μια είναι ένας άγγελος με στάση και τρόπους αριστοκράτη και την άλλη ξεκατινιάζεται σα γυναικούλα.
- ...
- Το χειρότερο είναι ότι αυτά και τα δύο μπορούν να συνυπάρξουν ταυτόχρονα.
- Δηλαδή;
- Φαντάσου εκεί που βλέπεις την πρόεδρο του Αρείου Πάγου στην έδρα της να σηκώνεται φορόντας ποδιά νοικοκυράς με την κουτάλα στο χέρι και να φωνάζει έξαλλη, "Ποιος άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα, εεεε;!"
- !!!
- Μα το Θεό. Δεν είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Κάτι έχει.
- Σώπα!
- Ναι!
- Ε και;
- Ε δε πρέπει να την βοηθήσω;
- Εσύ;
- Ε ποιος; Ο φούφουτος;
- Μετά από όλα που σου έχει κάνει;
- Είναι μια πληγωμένη και προφανώς διαταραγμένη  γυναίκα και σε αυτό έχω συμβάλλει κι εγώ.
- Το μόνο που έκανες ήταν να την αγαπάς.
- Ναι αλλά ήξερα ότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για να στεριώσουμε.
- Δεν ήξερες ότι ήταν διαταραγμένη
- Όχι αλλά έπρεπε να το υποθέσω.
- Μπα; Πώς;
- Όλοι οι αξιόλογοι άνθρωποι που γνωρίζω στην ηλικία μας έχουν κάποια λόξα.
- Πάω να φέρω τον βούρδουλα.
- ;
- Νομίζω ότι αν αλλάξεις τρόπο αυτό-μαστιγώματος θα σε  βοηθήσει.
- Με δουλεύεις βρε Γιώργο;
- Γιατί δε λες απλά ότι είσαι ακόμα καψούρης με την κυρία;
- ...
- Δε μιλάς ε;
- Γιατί φοβάμαι πως δεν είμαι πια...
- ...