Μετάφραση

Τα γραφούμενα μου είναι καθρέπτης της ψυχής μου. Έτσι συχνά είναι εύκολο για μένα να γράψω. Στην ουσία δε γράφω. Απλά μεταφράζω. Βλέπω την ψυχή μου, και μεταφράζω.

Σήμερα κάτι έγινε. Είπα θα δω αργότερα και θα το μεταφράσω. Περίεργο αυτό γιατί ο απείθαρχος εαυτός μου σχεδόν ποτέ δεν αντιστάθηκε να μη παραβιάσει τα "πρέπει" που βάζω μέσα μου. Έτσι απλά. Επειδή δε γουστάρει πρέπει. Όμως αυτή τη φορά σαν να φοβόταν να κοιτάξει. Δέχτηκε τη μετακύλιση της διαδικασίας για αργότερα με ανακούφιση θαρρώ. Γιατί άραγε; 

Δεν άντεξε πολύ όμως. Μόλις επήλθε ηρεμία ξεκίνησε να κρυφοκοιτάζει.

Από τότε πέρασαν ώρες. Μπαίνω, βγαίνω, κάθομαι, σηκώνομαι και η οθόνη άδεια, άσπρη και εκτυφλωτική. Τα δάχτυλα έχουν παγώσει και συνειδητοποιώ ότι κάνει κρύο.

Πριν λίγες ώρες είδα μια κοπέλα. Από μακριά μου φάνηκε πως ήταν μία φίλη. Μια φίλη από τα παλιά. Σαν ανάμνηση μισοτελειωμένου ονείρου. Όταν πλησίασε πιο κοντά κατάλαβα πως είχα κάνει λάθος. Έμοιαζε πολύ, σαν αδερφή της ήτανε αλλά όχι εκείνη. Το βλέμμα ήταν διαφορετικό. Και οι εκφράσεις αλλιώς. Απόμακρες και επιτηδευμένες. Όχι δεν ήταν εκείνη. Αυτή ήταν μια ξένη.

Κάποτε ήταν μια κοπέλα που έλεγε πως μ' αγαπούσε. Όμως πονούσαμε μαζί και μείναμε χώρια. Κι έτσι χάθηκε κι αυτή μαζί με την άγνωστη που συνάντησα πιο πριν.

Σήκωσα τα μάτια μου από το πληκτρολόγιο και η οθόνη δεν ήταν πια άσπρη.

Ανακούφιση...

Τέλος μετάφρασης._