Δρόμοι του νου και των λέξεων

Μου λείπει να με λαχταράς. Κι αυτό να είναι αβάσταχτο, πάνω από προκαταλήψεις,  παιχνίδια και εγωισμούς. Κι αυτό να φαίνεται. Στα λόγια και στα μάτια. Λαχτάρα, πάθος, σα λαιμαργία.  Να γίνεσαι μαγνήτης να με τραβάς και όταν σμίγουμε να με καλοκαρδίζεις  να σκέφτομαι να βρεθώ ξανά κοντά σου. Μου λείπει να μ' αγαπάς. Να χάνεις τον έλεγχο, να με ζητάς, στα χρώματα, στις μουσικές, στ' αρώματα. Να πονάω όταν είμαι μακριά κι όχι να είμαι μακριά επειδή πονάω, αφού εγώ τουλάχιστον σε αγαπώ. Να σε θέλω επειδή με θέλεις χωρίς άλλη σκέψη, χωρίς στεναχώρια δυο ψυχές παντού ένα. Μου λείπεις... Αλλά αρκεί να είσαι καλά κι ας βρίσκεις τις αιτίες μέσα σε δικαιολογίες. Αρκεί να είσαι καλά κι είσαι σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει όπου δεν υπάρχω κι εγώ.

Ανυπέρβλητο, αξεπέραστο, σχεδόν μαγικά πανέμορφα γοητευτικό, όμως γεμάτο αγκάθια ποτισμένα κι απ' το αίμα μου κίτρινο ρόδο. 

Στη χάση του φεγγαριού φανερώνονται κι πιο απόκρυφες αλήθειες, εκείνες που κρυβόντουσαν στις πιο βαθιές χαράδρες του μυαλού. Στη χάση του φεγγαριού δαμάζει ο καπετάνιος το κύμα που σα θεριό ντύνει στα μαύρα τις γυναίκες. Στη χάση του φεγγαριού κρύβεται η αγάπη μου αλαφροπατώντας στις σκιές σαν τρομαγμένο ελάφι. Στη χάση του φεγγαριού τα μάτια σου πίστεψα πως θα χορέψουμε μαζί μέσα στη θάλασσα. Στη χάση του φεγγαριού στραβόγιαννο, παλεύω με το θεριό να σώσω ότι όμορφο έχει απομείνει στην καρδιά μου.

Καμιά φορά τα γραφούμενα  βρίσκουν μπόλι στις αισθήσεις  για να γεννηθούν. Και σήμερα κάνει κρύο  που έρχεται νοτισμένο  από τις χώρες της φωτιάς.  Το ταξίδι συνεχίζεται  κι απλώνει κάτω από το βλέμμα μου  της ζωής οδύνες  ανθρώπων ψέματα και συνήθειες.  Κυπαρίσσι πάνω από μνήμα  μπροστά στ' ανοιχτό πέλαγο του βορά στέκομαι ρουφώντας αρμύρα και γιασεμί  από τους μπαξέδες  των παιδικών στιγμών  που χάθηκαν άδικα μαζί με την αθωότητα. Φεύγει το μυαλό και χάνεται  ψάχνει να κρυφτεί  το σκοτάδι που τρυπώνει παντού  μη το βρει.  Και το ταξίδι συνεχίζεται  να συναντήσει τις όχθες του Αχέροντα  μακριές σα φίδια  ουρές από ανθρώπινες ψυχές  χαμένος χρόνος μέσα στο άπειρο της αβύσσου που αέναα γεννά ζωή. Κι εγώ πάνω στ' αγέροχα βουνά  σπαράζω κάθε που αισθάνομαι  πως το βλέμμα του αετού έχει ριζώσει στο αγνάντι του Παγγαίου  να πονάει αέναο και ακίνητο  ζωή δίχως αρχή και τέλος.  Πόσες φορές

Μια κρύα, συννεφιασμένη μέρα που καθόμουνα κοντά στην πόρτα σου περιμένοντας ακρόαση την προσυμφωνημένη ώρα, οι σκέψεις με πλημμύρισαν κι έγιναν πάλι γραφή-προάγγελος κακών μαντάτων... Πάνε χρόνια θαρρώ, που σ' άκουσα να λες... Θα επιλέξω είπες και τότε θα μ' αφήσεις.  Γιατί; Τόσο λάθος επιλογή θα είσαι εσύ;  Και πάλι γιατί; Γιατί να είσαι εσύ η λάθος επιλογή;  Κι από την άλλη αν είσαι, δε έχεις ευθύνη εσύ γι αυτό;  Και αφού πιστεύεις πως έτσι θα γίνει, γιατί δεν κάνεις κάτι;  Μοιάζει σα να προκαλείς, ένα μέλλον προαποφασισμένο.  Μοιάζει τελικά, σα να μην είναι, δική μου επιλογή.  Γιατί συχνά νομίζω πως να μ' απομακρύνεις προσπαθείς.  Κι εγώ δεν αντέχω άλλο πόνο. Δεν αντέχω, δε θέλω, δε μπορώ.  Γιατί βάρος πονάει να είμαι κι αν δεν αγαπάς δεν υπάρχω. Ναι θαρρώ πως θα είναι  απόφαση δική σου, μόνο θα μοιάζει όπως πάντα,  πως το φταίξιμο είμαι εγώ. Εξάλλου είμαι.  Δεν είμαι;

  Από την κόρη μου τεσσάρων ετών... Την πιάνω να κάνει πως μιλάει στο τηλέφωνο με κάποιον Γιάννη. Τελειώνει και κάνει πως δε με έχει δει. -Τι κάνεις εκεί; -Μιλάω στο τηλέφωνο. -Μπα! Με ποιον μιλάς; -Με το Γιάννη. -Και ποιος είναι ο Γιάννης; -Συνάδελφος από τη δουλειά καλέ μπαμπά! -Και που δουλεύεις; -Δασκάλα στο σχολείο -Και ο Γιάννης που ήταν τώρα που τον πήρες; -Στη δουλειά. -Κι εσύ γιατί δεν είσαι στη δουλειά. -Είναι Κυριακή και είμαι στο καφενείο και πίνω καφεδάκι; -Καλά, αφού είναι Κυριακή ο Γιάννης γιατί είναι στη δουλειά; -Για εκείνον είναι Δευτέρα. Το ταξίδι στο χρόνο αποδείχθηκε...

    Να παγώσω τις στιγμές  προτού η νύχτα τελειώσει  να προλάβω να σου πω  όσα η μέρα αύριο θ' ακυρώσει  θαρρώντας πως της νύχτας τα καμώματα  την έχουνε προδώσει.

Παγωμένες στιγμές της ζωής του ανθρώπου, φωτογραφίες. Απεικόνιση του χτες στοιχειώνουν το σήμερα, φωτογραφίες. Καθαρά εντυπωμένες ανεπίστρεπτες αναμνήσεις, φωτογραφίες. Που καθώς περνούν τα χρόνια, θλίψη δημιουργούν στο παρόν, φωτογραφίες. Το χτες που δε πρέπει ποτέ να κοιτάς μόνος, φωτογραφίες. Γιατί φτάνει εκείνη η ώρα που σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα με τις φωτογραφίες.

Αυτό το ουφ στο μάτι του Χ που όλο ανεβαίνει και πνίγει σιγά σιγά και την ανάσα ακόμα και καίει την καρδια και κάθε της σκέψη για σένα κι ας νομίζεις πως η καρδιά ζαβή ανίκανη να σκεφτεί δε νοιώθει εγώ πονάω κάθε στιγμή που είμαι μακριά σου μάρτυρας ότι η καρδιά αισθάνεται και κλαίει κοντά μου.

Καλό ταξίδι αγάπη μου  και πίσω μη κοιτάξεις πάλι  Κι αν βρεις εκεί την τύχη που ζητάς  για μένα μη σε νοιάξει.  Μα αν σου λείψει η αγάπη μας  μην περιμένεις, να το πεις  και γρήγορα να έρθεις  πίσω στην αγκαλιά μου.