Δρόμοι του νου και των λέξεων

The shape, the feel. The smoothness and the threal. The taste the moist. The softness and choice. The moment the tongue  firstly touches the flesh  and that brown chockolate moists the mouth  and a heart bit is  the dominating sound, that is the time I miss the most  your  Capezzoli di Venere. Aaahhh...! Mi manca il tuo Capezzoli di Venere...

Με όλα αυτά που συμβαίνουν τελικά  κάτι χάλασε μέσα μου που ίσως  μόνο εσύ μπορείς να φτιάξεις.  Το ερώτημα είναι αν αγαπάς αρκετά  κι αν θέλεις αρκετά  όσα κάποτε διεκδικούσες υπό συνθήκη  ώστε να ενδιαφέρεσαι  αντί να καταστρέφεις να χτίσεις τελικά  χωρίς όρους και εγώ χωρίς συνθήκη για μια φορά. Να ξέρεις όμως  πιο εύκολα τελειώνεις από γιαπί  παρά από θεμέλιο.

Μια βροχή χρειάζεται, να μας ξεπλύνει όλους. Να καθαρίσει τους δρόμους απ' τη βρωμιά τον αέρα από τη δυσωδία. Μια βροχή χρειάζεται, να ξεπλύνει τις αδικίες. Να καθαρίσει τις υποψίες, νέα ζωή να αρχινίσει. Μια βροχή χρειάζεται για να έρθει φως καθάριο. Φως να μας φωτίσει αλλαγή να ευδοκιμήσει. Μια βροχή χρειάζεται για να μας δείξει πόσο μικροί ήμαστε μπροστά στο σύμπαν που μας περιστοιχίζει. Μια αρχή χρειάζεται να κάμουν όνειρα πάλι οι ανθρώποι έδαφος γόνιμο να μυρίσει και η αγάπη να ξανά ανθίσει. Να αγκαλιάζονται περισσότερο οι ανθρώποι, να νοιάζονται λιγότερο για όλα τ' άλλα...

Κι είναι τόσα όσα θέλω να πω, θέλω να γράψω. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως αν αρχίσω να μιλάω φωναχτά θα με πάρουν για τρελό αφού δεν υπάρχει κανείς για να με ακούσει. Κι αφού δεν υπάρχει κανείς γράφω, κι αφού γράφω δημοσιεύω κι αφού δημοσιεύω μπορεί να μ' ακούσει κανείς. Και όντως κάποιοι διαβάζουν, δε ξέρω αν ακούν όμως. Γιατί, πολύ ησυχία έχει εδώ. Σαν να μην ακούει κανείς. Υπήρξαν μερικοί λίγοι που κάτι ψιθύρισαν μια δυο φορές αλλά και πάλι ησυχία. Κι όπου πολύ ησυχία και μοναξιά. Κι είναι τόσα όσα θέλω να πω, θέλω να γράψω. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως αν αρχίσω να μιλάω φωναχτά θα με πάρουν για τρελό αφού δεν υπάρχει κανείς για να με ακούσει. Κι αφού δεν υπάρχει κανείς γράφω, κι αφού γράφω δημοσιεύω κι αφού δημοσιεύω μπορεί να μ' ακούσει κανείς. Και όντως κάποιοι διαβάζουν, δε ξέρω αν ακούν όμως. Γιατί, πολύ ησυχία έχει εδώ. Σαν να μην ακούει κανείς. Υπήρξαν μερικοί λίγοι που κάτι ψιθύρισαν μια δυο φορές αλλά και πάλι ησυχία. Κι όπου πολύ ησυχία και μοναξιά. Κι είναι

Το πάθος στο ξεκίνημά του υπερισχύει της λογικής. Όχι ότι η λογική δεν υπάρχει. Υπάρχει και γνωρίζεις ότι την παραβιάζεις και αυτό το κάνει πιο δύσκολο αλλά το πάθος υπερτερεί. Όμως η λογική έχει με το μέρος της τον χρόνο. Είναι καρτερική γιατί ξέρει ότι το πάθος το φθείρει ο χρόνος και οι άνθρωποι. Και έτσι όσο το πάθος σιγά σιγά αποδυναμώνεται η λογική όλο και κερδίζει έδαφος και όλο σου πιπιλάει τη σκέψη με μια κουβέντα σταθερή. "Δεν αξίζει... Σύνελθε. Άνοιξε τα μάτια σου." Κι έτσι λίγο λίγο το πάθος αρρωσταίνει και η λογική θεριεύει. Είναι τότε που εγώ μιλάω λογικά στη λογική για να εξηγήσω ότι είναι παράλογο το πάθος να χαθεί και επιμένω να υπομένω για άλλη μια ευκαιρία που είναι λογικό να δοθεί για μια ζωή έντονη γεμάτη  πάθος. Γιατί είναι οι άνθρωποι που φθείρουν το πάθος αλλά και οι ίδιοι που το συντηρούν.

"...μια ασφάλεια ότι αν σου συμβεί κάτι θα υπάρχει κάποιος να σε φροντίσει, να σου σταθεί βρε αδερφέ, αλλά ούτε και αυτό το έχεις τώρα, και μια ψυχή βρε αδερφέ να φας ένα κομμάτι ψωμί μαζί το βράδυ που γυρνάς στο σπίτι, ένα χάδι, μια αγκαλιά και αν μπορεί να σε κοιτάει και να νιώθεις γυναίκα ή ακόμα περισσότερο να βλέπεις στα μάτια του τον εαυτό σου 20 χρόνια πριν, χαλάλι που έχει και 5 κουσούρια (εξάλλου θα του τα φτιάξεις και αυτά συν το χρόνο)..." "Με τα θετικά είναι που τα χάνεις και προκειμένου να ανακαλύψεις κάτι καινούργιο και να χάσεις ενδεχομένως τον έλεγχο, ουστ από δω. Για ρίσκα είμαστε τώρα; Αλλά ερωτεύεσαι μόνο όταν χάνεις τον έλεγχο. Πρέπει να το νιώσεις καμιά φορά. Δε λέω να τα γαμήσεις όλα. Αλλά αφέσου, και όπως λέει ένας φίλος, κάτσε πάνω στο κύμα. Μη το παλεύεις, θα σε καταπιεί. Κάτσε πάνω και όταν σε βγάλει σε ακρογιάλι και πατήσεις στεριά θα δεις αν σου αρέσει και θα έχεις πάλι τον έλεγχο να κινηθείς. Και στην τελική τι είχες, τι έχασες.

Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες. Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος. Όμως τελικά φαίνεται δεν είμαι.  Ανήσυχος είμαι. Θλιμμένος όχι. Είναι που ξέρω ότι ένα αγαπημένο πρόσωπο περνάει δύσκολα. Κι είναι που πλέον αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ, δεν υπάρχει τίποτα να κάνω. Κατάσταση εκτός ελέγχου και το καράβι ακυβέρνητο. Ότι σκεφτώ, ότι και να πω λάθος είναι. Ναι είναι. Γιατί δεν υπάρχει σωστό. Καμιά φορά το μυαλό παίζει τα δικά του παιχνίδια. Δε σε ρωτάει. Απλά παίζει. Το θέμα είναι να το καταλάβεις. Αλλά κι αν το καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις ; Η ασπιρίνη δε βοηθάει κι εγώ κάθε άλλο από ειδικός είμαι σε αυτά. Ου μπλέξεις με το μυαλό. Άτιμο πράγμα. Οι σκέψεις φεύγουν και έρχονται σα ταξιδιάρικα πουλιά τιτιβίζουν ανάμεσα στ' αφτιά σου την ώρα που όλα έδειχνα όμορφα για να φυτέψουν ένα τελώνιο που οδηγεί σε παραλογισμό και τρέλα. Περίμενα πως σήμερα θα είχα έμπνευση να γράψω δυο αράδες. Πάντα έχω όταν είμαι θλιμμένος. Όμως τελικ

"Και μένα που η αγάπη μου είναι θάλασσα?  Και δεν καίει άλλα χαϊδεύει τα βότσαλα?" Εγώ μωρό μου βότσαλο δεν είμαι.  Ήλιος είμαι και η αγάπη μου φωτιά  που απ' τη δροσιά της θάλασσας σου  ζει και συννεφιάζει .  Μη βάζεις σύννεφα στον ουρανό μας

Είναι συχνά τα ρυτιδιάσματα στην επιφάνεια της θάλασσας που βλέπω στο λόγο σου όταν δε βλέπω τα μάτια σου που προμηνύουν μπόρα και με σκιάζουν. Το φως κρύβεται και ενώ ο ήλιος κοντεύει στο απόγειο του να σταθεί γίνετε σούρουπο πυκνό θαρρείς την ώρα πριν νυχτώσει κι η θάλασσα λάδι σκοτεινό θαρρείς και θυμωμένο. Και ξάφνου, μια παχειά σταγόνα πέφτει καταμεσής στη θάλασσα σε βρίσκει στο κούτελο και σε ξυπνάει απ' τη σαγήνη του θεριού να πας να καλυφθείς πριν πέσει με μάνητα ο πρώτος κεραυνός.

Σήμερα που ξάπλωσα προσπάθησα να ονειρευτώ κι είδα ακρογιάλι όμορφο που μέσα από αυτό ξεπήδησε η μορφή σου με πρόσωπο θολό. Αυτή δεν είσαι 'συ φώναξα για να μ' ακούσεις το πρόσωπο είναι αλληνής και πήρε τη μορφή σου. Απ' το παρελθόν μου άρχεται, ήταν σαν εσένα ίδια, και όλα ξανά απ' την αρχή τα ίδια και τα ίδια. Συναίσθημα επανάληψη, το πρόσωπο χαμένο, με άλλο αντικαταστάθηκε που νόμιζα καμένο. Εκεί λοιπόν στα τάρταρα που ζουν οι αναμνήσεις αυτό το δρόμο θα διαβείς και θα με λησμονήσεις. Κι όλα θα γίνουν κάρβουνα, στάχτες κι αποκαΐδια αφού το ξύλο κάηκε κι όλα τα ροκανίδια. Κι η σχέση μας εσώθηκε στη μέση του χειμώνα εκεί που θα μ' αναζητάς στης νύχτας τον αγώνα.

Είναι τέσσερις οι πιθανότητες να συμβιβαστείς, να να συμβιβαστώ, να μη συμβιβαστεί κανείς ή και οι δυο. Το τελευταίο δε το βλέπω θεωρώ το τρίτο πιθανό να πάρουμε το δρόμο μας και έξω από 'δω. Αν όμως έτσι γίνουν μην περιμένεις πως θα 'ρθώ ακόμα κι αν ανοίξουνε θάλασσες για να διαβώ. Γιατί εδώ που φτάσαμε φταίει το εγώ και μάτωσε το σαρκίο μου να το διεκδικώ.

Την πρώτη φορά που τον πλήγωσαν τα βέλη του έρωτα ήταν μικρό παλικαράκι, αμούστακο ακόμα και άμαθο. Θα ήταν, δε θα ήταν δεκαπέντε χρονών. Γι αυτό πληγώθηκε και τόσο βαθιά. Όπως συνηθιζόταν στα αγόρια της τάξης του εκείνη τη βραδιά πήγε στην παλαίστρα. Κάθισε σε μια γωνιά και προσποιήθηκε τον άρρωστο. Δεν είχε καμιά όρεξη για ασκήσεις ούτε για αγώνες. Ένας από τους δασκάλους του εκείνη την εποχή τον παρατήρησε και κατάλαβε ότι κάτι τον απασχολούσε και αυτό δεν ήταν αρρώστια του σώματος. Ο Γιούντο ήταν ένας νεαρός ταλαντούχος Ιάπωνας από ευγενική γενιά. Ήταν για δουλειές της εταιρίας του εκείνη την εποχή στην Αθήνα και φυσικά δεν άλλαξε τις προπονητικές του συνήθειες. Η τύχη το έφερε να διαλέξει την ίδια αθλητική ομοσπονδία με εκείνον. Τον πλησίασε, το κοίταξε σκεφτικός και κάθισε δίπλα του. "Δεν έχω προπονηθώ σήμερα" είπε. "Ούτε εγώ". "Ε ναι, αφού άρρωστος". Εκείνος δεν απάντησε. Σα να μην άκουσε. "Μήπως αρρώστια σου έχει κάνει με κορίτσι