Η φυλακή της όασης

Σκοτάδι, αποπνικτικά

και στριμοχμένα είναι εδώ.

Α! ξέχασα να σας πω...

Είμαι μέσα σ' ένα κουτάκι,

τόσο δα μικρό κι ερμητικά κλειστό!

Ούτε χαραμάδα, 

ούτε το φως κάνει να μπει μέσα.

(ψιθυριστά)

Λένε, ότι απ' όπου μπορεί να μπει φως,

μπορεί να βγω εγώ.

Είμαι υπόδικος.

Για τα χειρότερα εγκλήματα...

Εγκλήματα πάθους.

Δεν επιτρέπεται να βγω.

Είμαι φυλακισμένος.

Και να 'μουν μόνο εγώ;

Είναι κι άλλοι εγώ... Πολλοί.

Κι αυτοί κλεισμένοι μέσα σε κουτάκια

και όλα αυτά, το καθένα χωριστά,

 εγκλωβισμένα

σε κάποιο γυναικείο μυαλό.

Θαμμένες αναμνήσεις

που πρέπει να ξεχαστούν,

να χαθούν πολύ καιρό

σαν κιτρινισμένα γράμματα

στο συρτάρι της γιαγιάς.

Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ.

Μόνο που δεν έχω κουτάκια πια.

Εκεί στα βάθη της ερήμου του μυαλού μου

υπάρχουν φωτεινές οάσεις

και αιθέρια πλάσματα

που ενώ ελεύθερα είναι να φύγουν

από επιλογή μένουν

για να μου θυμίζουν

την ομορφιά του δρόμου που κάναμε μαζί.

Δεν ήμουν έτσι εγώ

άλλαξα, κι αλλάζω.

Μαθαίνω αγαπώντας.

Αλλά πρέπει να υπάρχει αγάπη.

Αλλιώς δε μαθαίνει ο άνθρωπος.

Εσύ με μαθαίνεις.

Κι εσύ, κι εσύ...

Κι εσύ που αγαπάς!

Κι εσύ που δεν αγαπάς.

Μόνο για σένα θλίβομαι.

Βλέπεις εγώ μαθαίνω,

ακόμα κι από σένα.

Εσύ όμως θα χαθείς στη μοναξιά της άγνοιάς σου

και είναι κρίμα...

Γιατί;

Άνθρωπε βρες το μόνος σου.

Ψάξε μέσα σου να βρεις λίγη αγάπη.

Όχι λογική.

Μόνο αγάπη.