Δρόμοι του νου και των λέξεων

Το βλέμμα της υγρό, προκλητικό. Αυτός αμήχανος. Έσκυψε μπροστά, του έδειξε με ευχαρίστηση πως πρόσεξε ότι τα μάτια του ακολούθησαν λαίμαργα τις κινήσεις της. Σάλιωσε αργά τα χείλη της, άνοιξε το στόμα της και με βλέμμα σχεδόν εξαντλημένο από την προσμονή του είπε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σκεπτόταν!

Ο μπάρμπα Νικόλας, παλιός ναυτικός, είχε ζήσει τη ζωή του χορτάτα. Καθόταν αναπαυτικά στην πολυθρόνα του χαζεύοντας τις φλόγες που εγλύφαν το τζαμάκι της ξυλόσομπας.  Ξάφνου αισθάνθηκε να του κόβεται η ανάσα. Ένας οξύς πόνος διαπερνούσε το στήθος σαν κάποιος να του είχε μπήξει μια λόγχη στην πλάτη. Ένιωσε τα σωθικά του να κόβονται στα δύο κι άρχισε να πνίγεται. Η πίεση στην πλάτη του ένοιωθε ανυπόφορη και σιγά-σιγά άρχισε να βυθίζεται στο σκοτάδι. Προσπάθησε να απλώσει τα χέρια του να αρπαχτεί από κάπου. Μάταια. Σαν να ήταν εγκλωβισμένος σε μια στενή, σκοτεινή και υγρή τρύπα. Προσπάθησε να αναπνεύσει αλλά δεν υπήρχε αέρας. Κατάλαβε ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Ήταν έτοιμος να παραιτηθεί όταν για μια στιγμή του φάνηκε πως είδε μια λάμψη φωτός. Πρέπει να αναπνεύσω σκέφτηκε και έσπρωξε με όση δύναμη του είχε απομείνει. Άλλη μια λάμψη και ο φόβος του άρχισε να γίνεται πείσμα και θυμός. Ήταν δυο στοιχεία του χαρακτήρα του που των είχαν βοηθήσει και στο παρελθόν. Σε δύσκολες στιγμές.

Όταν θα γίνω ανάμνηση, Θα είναι πολύ αργά, Για να αντιληφθώ Ότι έγινα αθάνατος .

Και να που η έμπνευση μπορεί να έρθει από εκεί που δεν περιμένεις… Μια κουβέντα με μια ψυχή που δεν ήξερες πως υπήρχε Αν έχεις το μυαλό σου ανοιχτό μπορεί να διεισδύσει και να σε συνεπάρει Όχι γιατί την συνερίζεσαι, απλά γιατί ξαφνικά νοιώθεις Ότι υπάρχουν κι άλλοι που ξενυχτάνε ψάχνοντας Στις ατραπούς της νόησης. Όταν μοιράζεσαι Δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις σύντροφο Να συμπορευτεί μαζί σου στον λαβύρινθο Και να σε κάνει τον ήρωα που νίκησε τον Μινώταυρο. Αισθάνομαι συχνά σα νυχτερίδα που την κούρασε το σκοτάδι. Σου είπα δεν κάνει να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Είσαι στο φως. Μείνε εκεί. Μπορεί να σε παρασύρω και δεν κάνει. Αν όμως σε γοητεύει το σκοτάδι και επιμείνεις Το φως ίσως να μην το ξαναδείς Να γητευτείς απ’ το σκοτάδι Κι εκεί που η αυγή θα έρθει να σε σηκώσει Θα ξυπνήσεις παγιδευμένος μέσα σ’ έναν  εφιάλτη. Γιορτάζεις τη ήττα του Μινώταυρου Θ’ ανακαλύψεις ότι δεν υπάρχει νήμα Ούτε νίκη πάρα μόνο Ένας εφιάλτης δίχως τέλος.

Τα πιο ωραία χρώματα είναι το σούρουπο, εκεί που τελειώνει η μέρα ο Θεός ζωγραφίζει λίγο πριν έρθει το σκοτάδι και γίνει το φως μια ανάμνηση λίγο πριν το τέλος. Κοιμήσου αν θες, Σε λίγο θα ξημερώσει μια νέα ζωή Που η λάμψη της θα σε τυφλώσει. Κοιμήσου αν θες, Όμως να ξέρεις εγώ θα χαθώ Μαζί με τα χρώματα μετά το δειλινό Η μέρα με τυφλώνει, Γι αυτό αύριο δε θα είμαι εδώ

Της ζωής μου οι ρωγμές  μοιάζουν με φαράγγια απροσπέλαστα Καθώς βαδίζω στο σκοτάδι ψάχνοντας μια διέξοδο στο φως Αισθάνομαι κουράστηκα να σ’ αναζητώ Ελπίδα μου θα πεθάνεις τελευταία Και μαζί σου κι εγώ.

Είναι καιρός τώρα που δεν έχω γράψει… Δεν είναι ότι δε σκέφτομαι, Ίσως φταίει ότι σκέφτομαι πολύ. Είναι καιρός τώρα που δεν έχω γράψει… Ίσως όλα αυτά που πλημμυρίζουν το μυαλό μου, Στερούν την έμπνευση για συγγραφή. Είναι καιρός τώρα που δεν έχω γράψει… Ίσως γιατί αυτά που με πονούν, και είναι πολλά, Δεν προσφέρουν έμπνευση μήτε χρώμα στη ζωή μου. Είναι καιρός τώρα που δεν έχω γράψει… Ίσως γιατί δεν υπάρχεις πια εσύ.