Το τέλος δεν είναι παρά μόνο η αρχή – «Παραμύθι»

Εκεί που η θλίψη συναντάει την απόγνωση,

Χάνομαι

Και ψάχνω μέσα μου να βρω

Αν αισθάνομαι

Εκείνα που στερούμαι καθημερινά

Εκείνα που πονάνε

Οράματα παιδικά των παραμυθιών τα ψέματα

Σε θυμάμαι

Αντλώ κουράγιο για να κρατήσω την ελπίδα ζωντανή

Μα φοβάμαι

Κι όλα αυτά – αναρωτιέμαι γιατί – αφού όλοι στο χώμα τελικά

Εκεί θα πάμε

Κι όμως εγώ ακόμα από τις σκιές και μέσα σ’ αυτές

Φωλιάζω

Σαν να πιστεύω πως για πάντα θα αντέχω

Να σου φωνάζω

Ζήσε το σήμερα αγάπη μου γιατί μπορεί αύριο να μη…

Πονάμε

Αφού το τέλος θα μας βρει απροετοίμαστους, λήθη το δώρο, ναι

Λυπάμαι!

Κι όμως εγώ θέλω να παραμυθιάζομαι. Το τέλος είναι μόνο μια καινούργια αρχή. Θέλω, με βολεύει, πιστεύω, ελπίζω, αλλά δεν αντέχω να σπαταλάω το σήμερα αφού τελικά η αμφιβολία όταν φύεται στοιχειώνει. Δεν αντέχω ν’ αναλώνομαι σ’ ένα μέλλον τόσο αβέβαιο όσο η υλοποίηση των ονείρων μου. Μόνο το σήμερα υπάρχει. Αυτή η στιγμή που ζούμε, όπως και ν’ είναι. Μακάρι, απλά μακάρι να μπορούσαμε να αρκεστούμε και να κορέσουμε τη δίψα μας στο όμορφο όταν η τύχη για λίγο, ελάχιστα, μας το παρουσιάζει. Μακάρι να μη γυρνούσαμε τη πλάτη μας σ’ αυτό που ενδεχομένως η μοίρα μπορεί να μας στερήσει. Μακάρι να μην ήμασταν τόσο, μα τόσο, αλαζόνες!

Κι όμως οι σκέψεις με στοιχειώνουν, οι φόβοι μου για όσα απέρριψα προσδοκώντας όσα ήλπιζα γίνηκαν ερινύες, γι αυτά που είχαμε την ευκαιρία να βιώσουμε και χάνουμε το σήμερα κρυμμένο πίσω από τις δικαιολογίες που η μάζα αποδέχεται έτσι για να λέμε ένα καινούργιο παραμύθι στη συνείδησή μας!

Και θέλω να ξαναζήσω τις στιγμές και μόνο αυτές μαζί σου ίσως από φόβο μην τυχόν και δεν επιβεβαιώσω τη διαφορετικότητά σου ή ίσως από υπέρμετρο εγωισμό ότι στη ζωή μου γνώρισα μόνο ανθρώπους ξεχωριστούς και είμαι ευλογημένος; Όπως και να ‘χει αυτό θέλω να πιστεύω. Το παραμύθι τελικά έχει όρια για τους καταραμένους…