Δρόμοι του νου και των λέξεων

The Lovers 2, 1928 by Rene Magritte Μη νομίσεις ποτέ πως όταν χανόμαστε στη σκέψη μου δεν υπάρχεις. Μη νομίσεις ποτέ στη κάψα του ήλιου, μα στη βροχή πως έπαψα να σ' αγαπώ. Κι αν νομίσεις πως... δε μ' αγαπάς πια, της σκέψη διώξε μακριά κι ίσως πονέσει πιότερο η σιωπή στη μοναξιά. Γι' αυτό... Μη νομίσεις ποτέ πως δε σε σκέφτομαι κι εγώ όταν με σκέφτεσαι εσύ. Μη νομίσεις ποτέ στο άδειο σου κρεβάτι, πως μέσα σου δεν είμαι.

Τις μέρες εκείνες που χάνω τη γραφή νιώθω μόνος, ταπεινός, χαμένος, διότι η γραφή είναι απεικόνιση της έμπνευσης και έμπνευση δεν έχω. Τις μέρες εκείνες που χάνω τη γραφή νιώθω βρώμικος, λίγος και καταφρονημένος, γιατί η έμπνευση για μένα είναι πηγή δύναμη και μέθη. Τις μέρες εκείνες που χάνω την γραφή πονάω, γυρνούν τα σπλάχνα μου και σφίγγεται η ψυχή μου γιατί εκείνες τις μέρες νιώθω σε έχω χάσει. Μα σαν έρθει πάλι η γραφή εσένα φέρνει πάλι κι ας μην έρχεσαι ποτέ μαζί η φλόγα σου ανάβει και οι φτέρνες μου καίγονται για να χορέψω πάλι βαλς κι ας είναι με κάποια άλλη. Οι άνθρωποι επιλέγουν τη μιζέρια τους και οι δικαιολογίες απαλύνουν τον πόνο και συχνά κάνουν να υποφέρουν άλλοι. Μου τελειώσαν οι δικαιολογίες οι φτέρνες πήραν φωτιά είναι ώρα για βαλς αυτοκρατορικό παρακαλώ!

Είναι κι εκείνες οι ημέρες που σα τρελός θέλω να σου γράψω αλλά θαρείς δε βγαίνει στο μολύβι. Είναι πάλι και κάτι άλλες, που είναι όλα έτοιμα στο μυαλό μου κι όμως ακόμα και η σκέψη να γράψω με προσβάλει. Είναι κάτι μέρες, που απλά αφήνομαι στη μουσική σαν σε κύμα πάνω να ταξιδεύω. Κι αν εκεί που με πάει ο καιρός, πάνω σε κάποιο στοιχάκι ακουμπίσω, ίσως το απιθώσω στο χαρτί.

Θα φύγω, ακούς; Λίγο πριν το χάραμα, κάτω απ' την ανθισμένη μποκαμβίλια που σκέπαζε την αυλόπορτα εκείνη που δεν πρόκαμα να ανταμώσω θα χάσει λίγο-λίγο τη σκιά μου σαν οι πρώτες ακτίδες τις αυγής θα ταπεινώνουν τις σκιές. Θα φύγω, ακούς; Και πίσω δε θα κοιτάξω γιατί δε θέλω να δω ούτε πια να θυμάμαι το άγγιγμα, τα όνειρα τα βλέφαρα που σκέπαζαν μέλι και θυμάρι στο βλέμμα και όλα εκείνα που είπες πως ποτέ δεν έγιναν παρά μόνο βρέθηκαν σκαμένα στ' αυλάκια του μυαλού μου. Γι αυτό θα φύγω χωρίς κανείς ν' αποζητήσει δίχως ανάμνηση ή σκέψη σαν να μην υπήρξα ποτέ για να μυρίσω γιασεμί και θάλασσα μαζί να γεμίσει χρώματα η ζωή μου στο πρώτο θρόισμα της πρωινής αύρας θα πετάξω μακριά.