Δρόμοι του νου και των λέξεων

Όποιος πραγματικά αγάπησε δεν έπαψε ποτέ να αγαπάει. Η αγάπη δε πεθαίνει ούτε παύσεις κάνει η αγάπη δε χορταίνει ποτέ. Όποιος πραγματικά αγάπησε κούραση δε γνώρισε. Γιατί η αγάπη αρρώστια δεν είναι, δε περνάει ποτέ. Όποιος πραγματικά αγάπησε μαζί με το Χρηστό κάθισε στο ίδιο το τραπέζι. Και χόρτασε και ήπιε από εκείνο το κρασί που δε περνάει η μέθη.   Όποιος πραγματικά αγάπησε έναν μικρό σταυρό ανάστησε... Και στην αγάπη του, πιστός έμεινε πάντα. Αλίμονο σ' εκείνους που δεν αγάπησαν ποτέ και δε το έχουν καταλάβει.

Παλιές φωτογραφίες, της ζωής αποδείξεις. Τελειωμένες ιστορίες της ζωής οι αναμνήσεις. Κι όμως εμείς ποτέ δε τελειώσαμε. Χώρια ήμασταν και πάντοτε μαζί. Γι αυτό να προσέχεις γιατί όπου και να 'σαι δική μου θα είσαι κι ας μην ήμαστε μαζί.

(Διαβάζεται με κλαυτή διάθεση της κηδείας, αυτή ακριβώς πριν το νευρικό γέλιο.) - Ώστε παραιτείστε Δόκτορ; - Ε, ναι. - Έτσι απλά; - Ε όχι ακριβώς! - Δηλαδή; - Ε να, έρχεται και αυτή η στιγμή... - Της παραίτησης; - Όχι βρε αδερφέ... - Ε τι; - Να ας πούμε πως τα "γιατί" που σε τρώνε τα απαντάς με ένα "έτσι". - Μετά συγχωρήσεως Δόκτορ αλλά εμένα για παραίτηση μου κάνει όλο αυτό. - Ωχ βρε αδερφέ. Κουράστηκα. Πρέπει να προχωρήσω παρακάτω. - Που παρακάτω; Στην επόμενη παραίτηση; - Γιατί το λες αυτό; - Κοίτα πίσω σου; - Που; - Πίσω στην πορεία σου μέχρι τώρα. - Τι να δω; - Τις επιτυχίες σου. - Ε ναι και; - Πέτυχες όπου δεν παραιτήθηκες. Σωστά Δόκτορ; - Χμ ναι σωστά. Ε και; - Δες τώρα τις αποτυχίες σου. - Γιατί; - Για να δεις ότι όσα δεν πέτυχες είναι εκείνα από τα οποία παραιτήθηκες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. - Που το πας που το φέρνεις. Όχι δεν είναι έτσι ακριβώς. - Ναι ξέρω Δόκτορ. Ποτέ δεν είναι. - Τι εννοείς πάλι; - Εννοώ ότι δεν λέ

- Ρε είσαι να λέμε καλημέρα και καληνύχτα κάθε πρωί και βράδυ; - Τι ήμαστε ρε; Η οικογένεια Γουόλτονς; Καληνύχτα Τζων-Τζων; - Ποιοι είναι πάλι όλοι αυτοί; - Σωστά. Που να ξέρεις εσύ. Ήσουν μικρός τότε. - Τέλος πάντως, είσαι; - Τι πράγμα; - Να λέμε καλημέρα και καληνύχτα κάθε πρωί και βράδυ; - Μέχρι πότε; - Για πάντα! - Βαρετό δεν είναι; - Εγώ το βρίσκω συναρπαστικό. - Γιατί; - Γιατί μια μέρα ένας από τους δύο δε θα πει... Και με μπλόκαρε...! - Εγώ είμαι χορτοφάγος. - Σώπα! - Ναι, αλήθεια! - Έλα ρε...; - Ναι αλήθεια σου λέω. - Δε σε πιστεύω. Από πότες - Ουυυυ, έχει μια βδομάδα τώρα. - Μπράβο βρε! - Εσύ; - Εγώ είμαι σαρκοβόρο. - Σαρκοφάγο εννοείς. - Όχι. Σαρκοβόρο. - Δηλαδή; - Το σαρκοβόρο κυνηγάει την τροφή του. Το σαρκοφάγο όχι. Και τα δύο τρώνε κρέας. - Γουάου! Πες ένα παράδειγμα. - Ας πούμε αν ήμουν ζώο θα ήμουν λέαινα, όχι λιοντάρι. - Γιατί τα λιοντάρια δε κυνηγάνε; - Όχι. Οι λέαινες κυνηγούν και μόλις πιάσουν το θύμα τους πάει και ο λιοντάρης και

Κάποτε έζησα ένα μεγάλο έρωτα. Τόσο παλιά που ούτε που θυμάμαι πια. Κάποτε ήμουν νιος και γέρασα. Τόσο παλιά κι όμως όλα τα θυμάμαι καθαρά. Πρόσφατα έζησα ξανά έρωτα παράξενο τη γνώριζα από την αρχή δεν ήξερα πια ήταν τελικά. Τόσο παλιά που ούτε που θυμάμαι πια,  προσπάθησα να νιώσω ξανά  μα ήταν αργά πολύ αργά. 

Γεμίζει θλίψη ο κόσμος πριν πάλι τη χαρά να σου χαρίσει. Για μια στιγμή χαράς αιώνια θλίψη... Καμιά φορά, μια στιγμή χαράς, όλα τ' αξίζει.

Ναι έχεις δίκιο, κι εγώ το ίδιο θυμώνω. Με την αγάπη, με μένα και με σένα, άλλα δεν αντέχω... Θυμάσαι έλεγες ότι θες να με βάλεις μέσα σου . Δεν ξέρω τι έκανες τελικά?... Αισθάνομαι να περιφέρομαι ζαλισμένος... εκεί απέξω. Γιατί μέσα μου πιέζεσαι, χάνεις τον έλεγχο, δεν αντέχεις και κλωτσάς να σπάσεις μια ξεκλείδωτη πόρτα για να βγεις έξω, αγρίμι, χωρίς να λογαριάζεις τίποτα γιατί μάλλον πνίγεσαι. Μετά, εκεί έξω περιφέρεσαι ζαλισμένος και όταν σε πιάσει για καλά τ' αγιάζι ξαναέρχεσαι μέσα. Όμως έχεις γκρεμίσει πόρτες και παράθυρα και μπάζει ο βοριάς από παντού... Ακόμα κι έτσι εγώ πάντα είμαι εκεί να μπεις μέσα μου όσο αυτό το αφήνεις να υπάρχει...