Ο χρόνος που περνάει

-
Όταν τα γράμματα σιωπήσουν 
κι η αγάπη έχει πεθάνει 
τρέξε να βρεις το πως και τι
πίσω να φέρεις 
το χρόνο που άφησες
να περάσει. 



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μου λείπουν τα χείλη σου (Η μποκαμβίλια)

-
Εικόνα
Μου λείπουν τα χείλη σου... Ειδικά εκείνο το ένα, το ατίθασο, που περισεύει λίγο παραπάνω... Ονειρεύομαι τις γάμπες σου, τα στρογγυλά γοβάκια και τις μπαλαρίνες... Καθώς το στρατί σκαρφάλωνες μετά την μποκαμβίλια οπου σκαρφάλωνε η τρομαγμένη γάτα μη λογαριάζοντας τ' αγκάθια.
Διαβάστε περισσότερα

Αράχνη

-
Εικόνα
Σα την αράχνη απλώνω τον ιστό μου και καρτερώ... Παγίδα για όνειρα κι ελπίδα πως ίσως ξανά γευτώ... Εκεί που όλα δείχνουν τελειωμένα, άσκοπα ίσως περιμένω.. Χωρίς πλάνο για το πως, μέρα με τη μέρα, για ένα θαύμα ζω.
Διαβάστε περισσότερα

Κεφάλαιο 5: Η Μάγισσα και το τέλος

-
Εικόνα
Τους ξύπνησαν τα ποδοβολητά των ζώων που έτρεχαν από το βουνό με κατεύθυνση το κέντρο του δάσους. Ο πρίγκιπας παρατηρούσε το φαινόμενο με απορία όταν ένα ελάφι στάθηκε μπροστά του και του μίλησε. "Εσύ είσαι ο θλιμμένος πρίγκιπας ο άρχοντας του τόπου;" "Ναι." "Πρίγκιπα μου βοήθησε τα πλάσματα του Δάσους. Εκεί στο βουνό πάνω από το δάσος, ένα πλάσμα σκοτεινό γεμάτο μίσος και κακία εξαπέλυσε ένα ξόρκι φοβερό!" είπε το ελάφι με μάτια γουρλωμένα από ένταση και αγωνία. "Δηλαδή;" "Όλη μέρα ουρλιάζει και οδύρεται και όπου ταξιδεύουν οι κραυγές της η φύση μαραίνεται και το μυαλό των ζωντανών τρελαίνεται. Μόνο τη νύχτα σιωπά!" "Ε ας πάτε πιο μακρυά, δε γίνεται;" "Άρχοντα μου το ξόρκι που εξαπέλυσε κάνει τα μαύρα αυτά τα ουρλιαχτά να ταξιδεύουν πιο μακριά και κάθε μέρα που περνάει το ξόρκι δυναμώνει και οι φωνές απλώνονται πιο πέρα. Η βόρεια πλευρά του δάσους έχει κιόλας μαραθεί. Υπέκυψε στο σκοτάδι. Αν αυτό συνε...
Διαβάστε περισσότερα