Δρόμοι του νου και των λέξεων

We are drifting away in a mist of norms depriving any chance for aged love no more. You are drifting away in loneliness without a pray and I'm drifting away in a pit of despair. Strength I have no more so the message will be kept sealed in a bottle to drift in the endless sea.

Είμαι πνοή σε κάθε δεύτερη πνοή σου και λόγος για την ύπαρξή σου γεμίζοντας το κενό της ζωής σου αυτό που παραδέχεσαι πως δεν υπάρχει και άλλοτε πως είναι εκεί. Κι αν προσπαθείς να με πετάξεις σε ατραπούς περίεργους θε να χαθείς για να αποδείξεις πως υπάρχεις θα ζήσεις φρίκη για να μάθεις τον εγωισμό σου θα αποστραφείς και από μας να χαθείς. Και τότε πάλι θα με ψάξεις σαν το εγώ σου θα έχεις χάσει στην αγκαλιά μου να χωθείς μόνο και μόνο για να μαθεις ο χρόνος ο μόνος νικητής και της ζωής μου συλητής.  Κι όμως και πάλι πίσω μου για σένα θα έχω αφήσει δυο τρεις αράδες με αγάπη να τις διαβάζεις να θυμάσαι τα δώρα που κληρονόμησες να έχεις λόγο για να ζεις. Γιατί η αγάπη δεν πεθαίνει και γίνεται γιορτή στο μυαλό εκείνου που περιμένει ακόμα κι εκείνου που έχει χαθεί αλίμονο μόνο σ' εκείνο που δεν έχει αγαπηθεί. Κι ο μόνος τρόπος αυτό να γίνει το δώρο να μην απαντηθεί. Αλλά κι αυτό για να πετύχει αγάπη πρέπει μόνο να δοθεί. Ο μόνος για να γίν

Είναι στιγμές αμήχανες, που συνειδητοποιώ πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου. Είναι η ένταση απέραντη που ο έλεγχος χάνεται και το σώμα αμύνεται απέναντι στο άγνωστο γνωστό. Είναι που φεύγω αντί να σ' αγκαλιάσω από φόβο μη καείς και μην καώ.

Devastating, the sound of silence it was. The embrace I wanted to receive but never got. Your eyes so distant  my heart heart was torn, apart. You choose live,  I chose not to chose life. I chose something else. So now free you are, relieved I hope, against all suffering and hope. The dream that was exists no more. I gave up wondering some time ago.

Τα γραφούμενα μου είναι καθρέπτης της ψυχής μου. Έτσι συχνά είναι εύκολο για μένα να γράψω. Στην ουσία δε γράφω. Απλά μεταφράζω. Βλέπω την ψυχή μου, και μεταφράζω. Σήμερα κάτι έγινε. Είπα θα δω αργότερα και θα το μεταφράσω. Περίεργο αυτό γιατί ο απείθαρχος εαυτός μου σχεδόν ποτέ δεν αντιστάθηκε να μη παραβιάσει τα "πρέπει" που βάζω μέσα μου. Έτσι απλά. Επειδή δε γουστάρει πρέπει. Όμως αυτή τη φορά σαν να φοβόταν να κοιτάξει. Δέχτηκε τη μετακύλιση της διαδικασίας για αργότερα με ανακούφιση θαρρώ. Γιατί άραγε;  Δεν άντεξε πολύ όμως. Μόλις επήλθε ηρεμία ξεκίνησε να κρυφοκοιτάζει. Από τότε πέρασαν ώρες. Μπαίνω, βγαίνω, κάθομαι, σηκώνομαι και η οθόνη άδεια, άσπρη και εκτυφλωτική. Τα δάχτυλα έχουν παγώσει και συνειδητοποιώ ότι κάνει κρύο. Πριν λίγες ώρες είδα μια κοπέλα. Από μακριά μου φάνηκε πως ήταν μία φίλη. Μια φίλη από τα παλιά. Σαν ανάμνηση μισοτελειωμένου ονείρου. Όταν πλησίασε πιο κοντά κατάλαβα πως είχα κάνει λάθος. Έμοιαζε πολύ, σαν αδερφή της ήτανε αλ

Προσπάθησε να γλύψει τα ξεραμένα χείλια του. Η γλώσσα του, θαρρείς ακόμα πιο στεγνή κόλλησε απάνω τους. Τραβώντας την ένα κομμάτι από το πετσί της ξεκόλλησε. Γεύτηκε με βουλιμία το λιγοστό αίμα που έσταξε μήπως ξεδιψάσει λίγο και έπνιξε την κραυγή που ανέβαινε στα στήθια του.  Ποιος να τον ακούσει άλλωστε; Κοίταξε γύρω του το ανήλιαγο κελί του. Η πλάτη του τον πονούσε φρικτά. Προσπάθησε να κουνηθεί λίγο, να βολευτεί καλύτερα. Μάταια. Τον είχε δέσει πάνω σε χειρουργικό πάγκο. Το μόνο που κατάφερε ήταν να προκαλέσει κι άλλο πόνο καθώς τα πέτσινα δεσμά του στα πόδια, τη μέση και τα χέρια μπήχτηκαν στην ερεθισμένη σάρκα. Τον είχε δέσει και τον είχε εγκαταλείψει στην τύχη του. Αν και πια τύχη; Κανείς δεν ήξερε που βρισκόταν. Ούτε και ο ίδιος. Και το χειρότερο κανείς δεν έδινε δεκάρα. Θλιβερό. Ώστε έτσι θα ήταν το τέλος... Ένας αργός θάνατος εγκατάλειψης. Το όνομά του... Ε

Κάθε βράδυ σε κοιτάω, και μόλις νιώσω πως υπάρχεις την καρδούλα σου προσποιούμαι πως ακούω και σιωπηρά καληνύχτα στην αγάπη που δεν άντεξε μαζί. Μα η αγάπη δε χάνεται, μετουσιώνεται μου είπες χτες, στιχάκι γίνεται και ζωγραφιά, μέχρι που η ποίηση τη λογική να νικήσει και η αγάπη απλά να ζήσει.

Κοιμήσου ανήσυχα,  έρχεται φουρτούνα.  Φεγγάρι ξαπλωτό,  καπετάνιος ορθός.  Αλλά η καλαμιά δε σπάει,  και στον καιρό λυγάει.  Κοιμήσου ανήσυχα,  γιατί έδιωξες τη σκοπιά σου. Και σαν έρθει η καταιγίδα,  κανείς δε θα φυλάει. Κι είναι παλιό το σκαρί  και πολυκαιρισμένο. Κοιμήσου ανήσυχα,  γιατί ταξιδεύεις δίχως φάρο. Κι ο μπούσουλας τη νύχτα σε ρότες περίεργες σε βγάζει. Κοιμήσου ανήσυχα Η μάλλον μη κοιμάσαι. Το τέλος είναι φανερό, όπως και να 'σαι.

Αγάπη είναι να κάνεις την καρδιά σου κομμάτια. Να την προσφέρεις σε αυτόν που αγαπάς. Να νιώθεις εμπιστοσύνη ότι θα την αγκαλιάσουν, Για να μη νιώθεις πόνο ούτε φόβο πια. Αν όμως αντί για αγκαλιά βρεις πίκρα και αδιάφορα φιλιά, τότε ο πόνος που δεν ένιωθες καίει την αγάπη σιγά-σιγά. Μαζεύεις τα κομμάτια και ράβεις την καρδιά σου ξανά μέχρι που η καρδιά μπάλωμα να γίνει να μην αγαπήσει ξανά.

Βγαίνω. Που πας; Περπάτημα και φαγητό... (Πάλι μ' αφήνεις μόνο, αλλά δε θα το γράψω...) Ζηλεύω και τη σκιά σου που θα είναι μαζί σου... ... Ευτυχώς έχει συννεφιά. (ψιθύρισε στον καιρό...)   Μα ο καιρός δεν άκουσε και πήρε λόγια και αισθήματα και τα σκόρπισε στη νοτιά. Είναι ήρωες όσοι αγαπιούνται μα ζούνε χώρια.