Δρόμοι του νου και των λέξεων

Σκοτάδι, αποπνικτικά και στριμοχμένα είναι εδώ. Α! ξέχασα να σας πω... Είμαι μέσα σ' ένα κουτάκι, τόσο δα μικρό κι ερμητικά κλειστό! Ούτε χαραμάδα,  ούτε το φως κάνει να μπει μέσα. (ψιθυριστά) Λένε, ότι απ' όπου μπορεί να μπει φως, μπορεί να βγω εγώ. Είμαι υπόδικος. Για τα χειρότερα εγκλήματα... Εγκλήματα πάθους. Δεν επιτρέπεται να βγω. Είμαι φυλακισμένος. Και να 'μουν μόνο εγώ; Είναι κι άλλοι εγώ... Πολλοί. Κι αυτοί κλεισμένοι μέσα σε κουτάκια και όλα αυτά, το καθένα χωριστά,  εγκλωβισμένα σε κάποιο γυναικείο μυαλό. Θαμμένες αναμνήσεις που πρέπει να ξεχαστούν, να χαθούν πολύ καιρό σαν κιτρινισμένα γράμματα στο συρτάρι της γιαγιάς. Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ. Μόνο που δεν έχω κουτάκια πια. Εκεί στα βάθη της ερήμου του μυαλού μου υπάρχουν φωτεινές οάσεις και αιθέρια πλάσματα που ενώ ελεύθερα είναι να φύγουν από επιλογή μένουν για να μου θυμίζουν την ομορφιά του δρόμου που κάναμε μαζί.

 Οσμή λουλουδιών και φρούτων, ανάμικτη από τριαντάφυλλα και βερίκοκα εδώ κι εκεί. Ώριμοι γιαρμάδες αντάμα με γιασεμί, α και μη ξεχάσω το αμπέλι... η πρώτη αίσθηση όταν μπαίνω στην αγκαλιά σου. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα... Ακούσματα από τριζόνια τις ζεστές ημέρες, συναυλίες χελιδονιών στο σούρουπο και γρύλοι κάτω από τ' αστέρια. Και στη σοροκάδα, πικάντικο άρωμα αρμύρας από την πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου. Κι όταν κάποτε και το μυαλό ηρεμεί, στο τέλος έρχονται οι αναμνήσεις...

Υπάρχουν δυο λογιών ζεϊμπέκικα. Αυτό που χορεύεις για σένα κι αυτό που χορεύεις για τους άλλους. Υπάρχουν δυο λογιών ματάκηδες. Αυτοί που κοιτούν το ωραίο κι εκείνοι που βλέπουν το όμορφο. Και ήμαστε όλοι ματάκηδες. Εγώ ο μεγαλύτερος απ' όλους,  αφού ορέγομαι να κοιτώ  αυτόν που κοιτά εμένα. Άλα!

Δύο πρώην παρθένες γνωρίστηκαν εδώ. Καθόντουσαν στο ίδιο παγκάκι, και επέβλεπαν τους άντρες τους, ένας από τους οποίους ήμουν εγώ. Σε παιδική χαρά γνωρίστηκαν να παίξουν τα παιδιά τους. Ένα που δεν ήξεραν πως είχανε κοινό ήτανε μοναχά πως ήμουνα εγώ.

Τρεις μέρες εφιάλτες,  ξάπλωσα διστακτικά και μόλις έκλεισα τα βλέφαρά μου σε είδα να με κοιτάς χαμογελαστά. Μικρή αφράτη φιγούρα  με κορακίσια κατάμαυρα μακριά μαλλιά γόνιμη εικόνα απ' το παρελθόν  ευχή που πάντα νοσταλγούσα. Είχες καιρό να έρθεις να με βρεις  τις νύχτες μου να μοιραστείς όμως ποτέ δε βγήκες απ' την καρδία μου μονάχα έλειψες καιρό απ' τ' όνειρά μου.

  Και τώρα πριν ξαπλώσω, θα σε ονειρευτώ. Μα "Τι τραγούδι να σου πω,  εκεί που πας;" Κι αναρωτιέμαι αν σκέφτεσαι αυτό που σκέφτομαι τελικά. Κι αν τελικά μες το μυαλό μου, όσο θέλεις να νομίζεις είσαι. Αναρωτιέμαι αν ξέρεις ποια είσαι εσύ,  αρχή για μένα και τέλος στη ροή. Μια σκέψη που από αλλού ξεκίνησε και έφτασε αλλού. Είναι που πάω να χαρώ κι εσύ βρίσκεις και λυπάσαι. Γιατί χαρά σου δίνουν τα οξύμωρα κι εμένα η αγάπη. Κι έτσι αρχίζω απ' αλλού και σ' άλλα καταλήγω. Αλλά όσο ο χρόνος προχωρά μαραίνονται οι ώρες. Γι αυτό σου λέω τις στιγμές μη τις χαλάς με μπόρες. Θα έρθει μια μέρα που αληθινά θα ψάξεις μα θα με χάσεις. Όσο κι αν θα θέλω να είμαι εδώ θα έχω χαθεί, δε θα μπορώ. Αφού όλα έχουν τέλος, ζωή που χάνεται στου χρόνου το έλος. Μα εσύ προτιμάς να ζεις μονάχη, νικητής θαρρείς θα βγεις από τεχνητή διαμάχη. Κι έτσι περιμένοντας το παραμύθι θα χάνεσαι πάντα μέσα στου χρόνου τη λήθη.

 Εγώ πάντα θα μιλώ σε εσένα. Ποια είσαι ; Μόνο εσύ το ξέρεις. Ότι κι αν πω εγώ μάταιο είναι και περιττό. Να ξέρεις όμως πως εσύ ήσουν όλα για μένα όνειρο ψυχής, πηγή ζωής που στέρεψε. Ναι ονειρεύομαι, μόνο εσένα, πάντα εσένα αρκεί εσύ να το πιστεύεις. Γιατί να ξέρεις πως εσύ ήσουν για μένα όλα όνειρο ψυχής, νήμα ζωής που κόπηκε. Ποια είσαι εσύ ίσως γνωρίσω πιο πιθανό ν' αποδημήσω. Αφού εσύ το όνειρο προσπέρασες, και τ' άφησες να σβήσει πριν ακόμα ξημερώσει το πρώτο δειλινό.  Η σκέψη μου θολή όνειρα που ξεχνιούνται το πρωί μικρές σαθρές στιγμές από αναμνήσεις που δεν επιβίωσαν μια μέρα.