Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Αυτό πρέπει να το γράψω αλλά δεν ξέρω πως.
Έλεγα θα βγει πεζό αλλά ίσως και όχι...
Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Την περισσότερη ώρα δεν το καταλάβαινα πως,
και για μια φορά ακόμα στη ζωή μου σπατάλησα το χρόνο.
Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Όμως ήμουνα κουφός ή μήπως όχι;
Όμως αισθάνθηκα μικρός και ίσως είμαι,
γιατί σπατάλησα το χρόνο ή μήπως όχι;
Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Που αισθάνθηκα πόνο ενώ δεν έπρεπε.
Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Με δύο ίσως και παραπάνω ερμηνείες!
Σήμερα έγινε συζήτηση,
κι είχε δυο όψεις, η μία δημιουργική,
η άλλη δε ξέρω, ίσως προβληματική.
Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα,
γι' αυτό αισθάνομαι μικρός που πήγα να το φορτώσω σε άλλον.
Όχι, όχι να το φορτώσω δεν ήταν η πρόθεσή μου,
Τα ΄χα στο μυαλό μου αλλιώς.
Μικρός, εγωιστικός εαυτός μου.
Βλέπεις όταν πέφτει ο ένας περιμένει ότι θα τον σηκώσει ο άλλος.
Τι γίνεται όταν πέσουνε και οι δύο;
Για να βρεις την άκρη σ' αυτό πρέπει να μπορείς να δεις...
πως έχει πέσει ο άλλος.
Κι αν το βλέπουνε και οι δύο;
Ο πιο δυνατός σηκώνεται και σηκώνει και τον άλλον.
Αν βλέπει μόνο ο ένας και ο άλλος δε βλέπει
επειδή κοιτά τον εαυτό του;
Τότε ίσως αυτός που βλέπει,
δίκαια να αποφασίσει να μην τον σηκώσει.
Δε αξίζει. Ας μείνει εκεί που είναι μέχρι να βρει τρόπο.
Κι ας έχει τη δύναμη να τον σηκώσει.
Η συζήτηση τελείωσε.
Είναι προφανείς οι προκλήσεις μα εξαιρετικά σύνθετες.
Ανθρώπινες είναι;
Οι άνθρωποι διαφέρουν.
Μεταξύ τους αλλά και μέσα σου.
Άλλη εικόνα χτίζεις για τον άλλον και άλλη είναι.
Αν σ' αυτή την εικόνα δεις τον εαυτό σου καλά, είσαι.
Θέμα αυτοεκτίμησης.
Αν τον δεις λίγο την πάτησες.
Πάλι θέμα αυτοεκτίμησης.
Και αυτή είναι η ουσία της πρόκλησης εδώ.
Κατά βάση άμυνες, εγωισμός και θέατρα ελέγχου.
Αναρωτιέμαι όμως μέσα σ' όλα αυτά
πού βρίσκεται η αγάπη;
Η μήπως η αγάπη χάνεται όταν ανακαλύπτεις τον άλλον;
Μήπως αγάπη είναι να αγαπάς την εικόνα του άλλου;
Η αγάπη έχει πόνο για χίλιους λόγους.
Γιατί άλλα περιμένεις από τον άλλο και άλλα είναι.
"Γιατί άλλα θέλω κι άλλα κάνω πως να σου το πω;..."
που λέει και τραγουδοποιός. (Ο Μάλαμας στην Πριγκιπέσα)
Η αγάπη έχει πόνο γιατί της επιτρέπεις να σε πονάει, αλλιώς δεν είναι αγάπη.
Τι είναι τότε;
Τότε είναι έρωτας.
Και τι είναι έρωτας;
Πάθος, συναίσθημα, παραλογισμός, πόνος, διαφορετικός πόνος, εγωιστικός πόνος,
α και μη το ξεχάσω... καλό sex ή έτσι φαίνεται τότε.
Όλα ενθουσιάζουν κι όλα ωραία είναι,
και ας μην είναι.
Στην αγάπη ο πόνος είναι υποχρέωση.
Αν δε πονάς είναι αμαρτία ένα πράγμα, αλλά έχει κι άλλο.
Γιατί η αγάπη έχει πολλές μορφές...
ο έρωτας μία.
Το ερώτημα είναι αν μπορούν να συνυπάρξουν.
Να παντρευτεί η αγάπη με τον έρωτα.
Να σμίξει ο Αδάμ με την Εύα,
χωρίς να χαθεί ο παράδεισος.
Αυτό, το έχω πει πολλές φορές,
δε το 'γραψα καμία.
Ήρθε η ώρα του
να βγει εδώ. Έλα μου λοιπόν...
Ο παράδεισος χάθηκε για ένα μήλο!
Μήλο;! Μα μήλο;! Δε το χωράει το μυαλό μου.
Χάθηκαν οι ανανάδες, οι καρύδες και οι χουρμάδες;
Το μάνγκο;! Μα μήλο;!;! Έλεος πια.
Αλλά ή έξης του άνδρα είναι η γυναίκα,
και της γυναίκας αυτό που απαγορεύεται,
κι ας είναι και μήλο.
Μα ΜΗΛΟ!;
Κι έτσι χάσαμε τον παράδεισο,
Ευχαριστώ για τη συζήτηση μετά τη συζήτηση.
Ήταν άκρως διαφωτιστική όμως εν μέρη.
Η αρχική συζήτηση δεν ήταν συζήτηση,
αλλά το θέμα για μια συζήτηση.
Μα ΜΗΛΟ!;
ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΖΙ,
και ο παράδεισος περιμένει.
Πια είναι η πιθανότητα;
Αφού ο ένας σκέφτεται πως είναι μικρός
και ο άλλος τεράστιος,
δεν έχει σημασία ποιος,
ούτε από πια μεριά τα βλέπει.
Αρκεί να μη βλέπει με το εγώ.
Χωρίς άμυνες.
Μόνο αν βλέπεις γυμνός μπορείς να δεις...
Πως αν ο ένας δε σηκώσει τον άλλο...
εκείνον τον τυφλό που κάνει πως δε βλέπει.
Να του δείξει.
Ξέρω έχει πόνο αυτό, αλλά αγάπη που φτάνει στη θέωση.
Εκεί που ο άνθρωπος γίνεται Θεός.
Εκεί που κι εγώ μπορώ να πιστέψω,
λίγο πιο έξω από τις πύλες του παραδείσου,
λίγο πιο πέρα από το εγώ.
Υπάρχει και αυτό το είδος αγάπης,
και ξέρω έχει πόνο αυτό
κι εγώ δεν αντέχω να πονάω
Εγώ μέχρι εκεί μπορώ να δω λιγάκι.
Στο βάθος μπορεί να βλέπω λάθος.
Κουράστηκα, δε βλέπω και καλά
αλλά ελπίζω πως κάποτε θα δω
ίσως μου δείξει κάποιος,
ίσως υπάρχει και Θεός.
Μα ΜΗΛΟ!;
Αν ακούει κανείς ας με συγχωρέσει η ακόμα καλύτερα ας γράψει εδώ στο blog.
Οι σκέψεις μου αμαρτωλές και τιποτένιες. Εξάλλου ποιος είμαι εγώ;
Έχει πολύ σιωπή εδώ. Γιατί; Είναι εύκολο να κρίνεις κι ακόμα περισσότερο να καταστρέφεις.
Το δύσκολο είναι να διατιρείς κι ακόμα πιότερο να δημιουργείς,
χωρίς να καταστρέφεις.
Έλεγα θα βγει πεζό αλλά ίσως και όχι...
Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Την περισσότερη ώρα δεν το καταλάβαινα πως,
και για μια φορά ακόμα στη ζωή μου σπατάλησα το χρόνο.
Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Όμως ήμουνα κουφός ή μήπως όχι;
Όμως αισθάνθηκα μικρός και ίσως είμαι,
γιατί σπατάλησα το χρόνο ή μήπως όχι;
Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Που αισθάνθηκα πόνο ενώ δεν έπρεπε.
Σήμερα έκανα μία συζήτηση.
Με δύο ίσως και παραπάνω ερμηνείες!
Σήμερα έγινε συζήτηση,
κι είχε δυο όψεις, η μία δημιουργική,
η άλλη δε ξέρω, ίσως προβληματική.
Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα,
γι' αυτό αισθάνομαι μικρός που πήγα να το φορτώσω σε άλλον.
Όχι, όχι να το φορτώσω δεν ήταν η πρόθεσή μου,
Τα ΄χα στο μυαλό μου αλλιώς.
Μικρός, εγωιστικός εαυτός μου.
Βλέπεις όταν πέφτει ο ένας περιμένει ότι θα τον σηκώσει ο άλλος.
Τι γίνεται όταν πέσουνε και οι δύο;
Για να βρεις την άκρη σ' αυτό πρέπει να μπορείς να δεις...
πως έχει πέσει ο άλλος.
Κι αν το βλέπουνε και οι δύο;
Ο πιο δυνατός σηκώνεται και σηκώνει και τον άλλον.
Αν βλέπει μόνο ο ένας και ο άλλος δε βλέπει
επειδή κοιτά τον εαυτό του;
Τότε ίσως αυτός που βλέπει,
δίκαια να αποφασίσει να μην τον σηκώσει.
Δε αξίζει. Ας μείνει εκεί που είναι μέχρι να βρει τρόπο.
Κι ας έχει τη δύναμη να τον σηκώσει.
Η συζήτηση τελείωσε.
Είναι προφανείς οι προκλήσεις μα εξαιρετικά σύνθετες.
Ανθρώπινες είναι;
Οι άνθρωποι διαφέρουν.
Μεταξύ τους αλλά και μέσα σου.
Άλλη εικόνα χτίζεις για τον άλλον και άλλη είναι.
Αν σ' αυτή την εικόνα δεις τον εαυτό σου καλά, είσαι.
Θέμα αυτοεκτίμησης.
Αν τον δεις λίγο την πάτησες.
Πάλι θέμα αυτοεκτίμησης.
Και αυτή είναι η ουσία της πρόκλησης εδώ.
Κατά βάση άμυνες, εγωισμός και θέατρα ελέγχου.
Αναρωτιέμαι όμως μέσα σ' όλα αυτά
πού βρίσκεται η αγάπη;
Η μήπως η αγάπη χάνεται όταν ανακαλύπτεις τον άλλον;
Μήπως αγάπη είναι να αγαπάς την εικόνα του άλλου;
Η αγάπη έχει πόνο για χίλιους λόγους.
Γιατί άλλα περιμένεις από τον άλλο και άλλα είναι.
"Γιατί άλλα θέλω κι άλλα κάνω πως να σου το πω;..."
που λέει και τραγουδοποιός. (Ο Μάλαμας στην Πριγκιπέσα)
Η αγάπη έχει πόνο γιατί της επιτρέπεις να σε πονάει, αλλιώς δεν είναι αγάπη.
Τι είναι τότε;
Τότε είναι έρωτας.
Και τι είναι έρωτας;
Πάθος, συναίσθημα, παραλογισμός, πόνος, διαφορετικός πόνος, εγωιστικός πόνος,
α και μη το ξεχάσω... καλό sex ή έτσι φαίνεται τότε.
Όλα ενθουσιάζουν κι όλα ωραία είναι,
και ας μην είναι.
Στην αγάπη ο πόνος είναι υποχρέωση.
Αν δε πονάς είναι αμαρτία ένα πράγμα, αλλά έχει κι άλλο.
Γιατί η αγάπη έχει πολλές μορφές...
ο έρωτας μία.
Το ερώτημα είναι αν μπορούν να συνυπάρξουν.
Να παντρευτεί η αγάπη με τον έρωτα.
Να σμίξει ο Αδάμ με την Εύα,
χωρίς να χαθεί ο παράδεισος.
Αυτό, το έχω πει πολλές φορές,
δε το 'γραψα καμία.
Ήρθε η ώρα του
να βγει εδώ. Έλα μου λοιπόν...
Ο παράδεισος χάθηκε για ένα μήλο!
Μήλο;! Μα μήλο;! Δε το χωράει το μυαλό μου.
Χάθηκαν οι ανανάδες, οι καρύδες και οι χουρμάδες;
Το μάνγκο;! Μα μήλο;!;! Έλεος πια.
Αλλά ή έξης του άνδρα είναι η γυναίκα,
και της γυναίκας αυτό που απαγορεύεται,
κι ας είναι και μήλο.
Μα ΜΗΛΟ!;
Κι έτσι χάσαμε τον παράδεισο,
Ευχαριστώ για τη συζήτηση μετά τη συζήτηση.
Ήταν άκρως διαφωτιστική όμως εν μέρη.
Η αρχική συζήτηση δεν ήταν συζήτηση,
αλλά το θέμα για μια συζήτηση.
Μα ΜΗΛΟ!;
ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΖΙ,
και ο παράδεισος περιμένει.
Πια είναι η πιθανότητα;
Αφού ο ένας σκέφτεται πως είναι μικρός
και ο άλλος τεράστιος,
δεν έχει σημασία ποιος,
ούτε από πια μεριά τα βλέπει.
Αρκεί να μη βλέπει με το εγώ.
Χωρίς άμυνες.
Μόνο αν βλέπεις γυμνός μπορείς να δεις...
Πως αν ο ένας δε σηκώσει τον άλλο...
εκείνον τον τυφλό που κάνει πως δε βλέπει.
Να του δείξει.
Ξέρω έχει πόνο αυτό, αλλά αγάπη που φτάνει στη θέωση.
Εκεί που ο άνθρωπος γίνεται Θεός.
Εκεί που κι εγώ μπορώ να πιστέψω,
λίγο πιο έξω από τις πύλες του παραδείσου,
λίγο πιο πέρα από το εγώ.
Υπάρχει και αυτό το είδος αγάπης,
και ξέρω έχει πόνο αυτό
κι εγώ δεν αντέχω να πονάω
Εγώ μέχρι εκεί μπορώ να δω λιγάκι.
Στο βάθος μπορεί να βλέπω λάθος.
Κουράστηκα, δε βλέπω και καλά
αλλά ελπίζω πως κάποτε θα δω
ίσως μου δείξει κάποιος,
ίσως υπάρχει και Θεός.
Μα ΜΗΛΟ!;
Αν ακούει κανείς ας με συγχωρέσει η ακόμα καλύτερα ας γράψει εδώ στο blog.
Οι σκέψεις μου αμαρτωλές και τιποτένιες. Εξάλλου ποιος είμαι εγώ;
Έχει πολύ σιωπή εδώ. Γιατί; Είναι εύκολο να κρίνεις κι ακόμα περισσότερο να καταστρέφεις.
Το δύσκολο είναι να διατιρείς κι ακόμα πιότερο να δημιουργείς,
χωρίς να καταστρέφεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου