Βροχή

Αισθάνομαι πως νιώθω την βροχή μέσα μου,
πως όπου κι αν σταθώ δε μπορώ να την αποφύγω
να της κρυφτώ αφού διεισδύει παντού
και υγραίνει τις πιο στεγνές περιοχές της ύπαρξής μου.

Κι όμως λίγη βροχή μπορεί να καθαρίσει
να εξαγνίσει και να μ' απαλλάξει από τις αμαρτίες
όπου υπάρχουν μέσα μου να δώσει άφεση στις
παρεκτροπές μου και να διώξει τις Ερινύες.

Κι έτσι κοιτάω βαθιά να αντικρίσω την πηγή του κακού
και ψάχνω και σκαλίζω και ξύνω παλιές και καινούργιες πληγές
για να εντοπίσω τα σημεία που ζητούν κάθαρση
να ανακουφίσω τον πόνο.

Μα όσο και να ψάξω μάταια και αδυνατώ να ανακαλύψω
από που πηγάζει τόση οδύνη.
Έρχομαι όμως αντιμέτωπος με τις σκιές
που χωρίς οίκτο ουρλιάζουν στις ρωγμές του μυαλού μου...

Δεν είσαι αρκετός, δεν ήσουν ικανός
και πάλι λίγος θα είσαι και θα τα καταστρέψεις όλα,
όπως πάντα άλλωστε θα μας καταδικάσεις να ζούμε μαζί
στο πολύκοσμο κελί της μοναξιάς σου.

Δεν είναι έτσι προσπαθώ να αρθρώσω
όμως η φωνή αν βγαίνει δεν ακούγεται
την σκεπάζουν οι κραυγές που έξαλλες ζητούν
να βρουν άλλο σαρκίο να σπιτωθούν.

Εμπρός λοιπόν, τι περιμένετε;
Φύγετε, να ησυχάσω, να ακούσω τη δική μου φωνή
το θόρυβο που κάνει η βροχή
καθώς τρυπώνει και καθαρίζει την ψυχή μου.

Όμως σήμερα λάσπη κατεβάζει ο ουρανός και δάκρυα
και τίποτα δε δείχνει πως θα ξαστερώσει.
Λίγες και μικρές οι χαραμάδες κλείνουν,

να μην αφήσουν τη δυσωδία να εισχωρήσει.

Μα σα ξημερώσει και γίνει φως,

ψυχή μου εγκλωβισμένη θα μείνεις στο σκοτάδι.