Γαλάζιο

Χωρίς έμπνευση,

Στη μέση του πουθενά

Στείρος προσδοκώ τα παιδιά

Που δεν έρχονται

Καταρρακωμένος από κύματα απελπισίας

Γυρεύω το όνειρο

Στην αλήθεια της αϋπνίας μου

Βιώνω άπνοιες

Και αναρωτιέμαι πόσο ακόμα

Πόσες ανάσες μου μείνανε

Μέχρι να σταματήσω να μετράω

Να παρατήσω την ανάσα

Και να χαθώ στην άγνοια

Αυτού που δε γνώρισα

Για πάντα εκεί το γαλανό

Γίνεται σκοτάδι για πάντα.