Δρόμοι του νου και των λέξεων

Απουσιάζεις Ναι δεν είσαι εδώ και πάλι Οθόνη ματωμένη Σκέψη πορφυρή Έκφραση μου η αφή Και όλα όσα νοιώθω.                  Ματωμένα δάκρυα Σαν άψυχες μορφές Μετουσιώνονται Μπροστά μου Παιχνίδια της σκέψης Φαντάσματα ή φαντασιώσεις.

Χωρίς έμπνευση, Στη μέση του πουθενά Στείρος προσδοκώ τα παιδιά Που δεν έρχονται Καταρρακωμένος από κύματα απελπισίας Γυρεύω το όνειρο Στην αλήθεια της αϋπνίας μου Βιώνω άπνοιες Και αναρωτιέμαι πόσο ακόμα Πόσες ανάσες μου μείνανε Μέχρι να σταματήσω να μετράω Να παρατήσω την ανάσα Και να χαθώ στην άγνοια Αυτού που δε γνώρισα Για πάντα εκεί το γαλανό Γίνεται σκοτάδι για πάντα.

Αναπολώ ότι έγινε και νιώθω ότι δε θα ξαναγίνει Και μέσα μου ψάχνω την αλλαγή Για να ξαναγεννηθώ όπως τότε που Τόσο πονούσα γνωρίζοντας με σιγουριά Ότι και πάλι θα γεννήσω τον εαυτό μου Αναρωτιέμαι τώρα πλημμυρισμένος στην ανασφάλεια Πως θ’ αναγεννηθώ χωρίς πόνο…

Και να ‘σου Ξαφνικά Εκείθε… Μέσα στην έρημο Ένα λουλούδι Πλημμύρισε… Με τ’ άρωμά του Ολάκερη ζωή Άνοιξη δική μου Αγιόκλημα στην αυλή μου Κι ας είσαι μακριά Γλυκιά μου πατρίδα Για πόσο θα υπομένω Τους καημούς ν’ ανασταίνω Διψασμένη μου ψυχή Τις ανάσες σου ν' ανασαίνω Στην όαση         Που μου χάρισες εσύ Για πάντα θα προσπαθώ Και θα επιμένω.