Δρόμοι του νου και των λέξεων

Μαζί με το Μιχάλη Σκιές φτιάχνουν τα χέρια μου, ανάγκη ανάσας στη ζωή μου, ή μήπως είναι η ψυχή μου που είναι δεσμώτης; Δεν είναι τα σωθικά σου που ... ναι αυτά κατατρώγονται καθημερινά       Δεν είναι το είναι εγώ που θέλεις να κρατήσεις ζωντανό; Ελευθέρωσε με από τα δεσμά του ίδιου μου του εαυτού Ταξίδεψε με στο απέραντο χάος της ψυχής του κόσμου! Ζήσε! Βίωσε! Περνώντας στο μέλλον... κι ας είναι παρελθόν... ωραίο.

Σαπίλα και παρακμή Εμείς οι πολιτισμένοι και οι άλλοι χωριάτες Ο κόσμος του δήθεν.                    Κι όλα όσα ήμασταν Παχιά λόγια στο τραπέζι για κείνους Τους λίγους που θυμούνται ή έχουν ακουστά. Κι ανάμεσα στα τσιμέντα, Μάταια χάνεται η κραυγή μου Απορροφάται κι εξαφανίζεται στο χλευασμό. Ένα πρωί ξύπνησα μουγγός Άνοιξα το στόμα μου και πνίγηκε ένα δάκρυ Τώρα τρέμω για το φως μου… Κι όσο για το αύριο Αφού τώρα δε μπορώ να πω Φοβάμαι ότι αφού δε μπορώ να το δω, Δε μπορώ να δω

Γράφω μόνο για να σε δοκιμάσω, Ακατάσχετες σκέψεις Αφού νίκησες αδυναμία μου σ’ αυτό που θεώρησα Την καλύτερη μου σκέψη κι ας την αγνοώ Κι ας έχω χάσει το παιχνίδι της έμπνευσης Προσπαθώ σε άγονη πορεία να ανακαλύψω την άκρη Χυδαία τσαντισμένος, πρόστυχα νοιώθω προδομένος Να δω μια άνοιξη χωρίς άγχος, να ζήσω ν’ αναπνεύσω λιγάκι Να απαντήσω τ’ αδέρφια μου, να επικοινωνήσω, Θέλω, θέλω Θεέ μου πόσα… Αλλά εγώ είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω, Ασυναρτησίες να γράφω σε ύφος δήθεν ποιητικό, Έτσι μου βγαίνει κι αν σας αρέσει. Ναι το παραδέχομαι είμαι ελλιπής γιατί μου λείπουν τόσα Και κάποια από αυτά δε τα χρειάζομαι, το γνωρίζω Αλλά υπάρχουν τόσα άλλα, ο Παναγιώτης, ο Αντώνης κι ο Γιώργης κι ο Κωστής Που τόσο μου λείπουν και είναι τόσο μακριά αλλά κι άλλα κοντινά Η μάνα κι Μαριλού να τραγουδάει εκείνη τη μελωδία που κάνει τη γέννηση μου ν’ αξίζει τον κόπο                                             Ναι μουρμουράω σήμερα γιατί έχασα τα καλύτερα στιχάκια μου Τα πιο ακαταλαβίστικα.