Δρόμοι του νου και των λέξεων

Απ’ όσα έκαμα κι απ’ όσα είπα να μη ζητήσουνε να βρουν ποιος ήμουν. Εμπόδιο στέκονταν και μεταμόρφωνε τες πράξεις και τον τρόπο της ζωής μου. Εμπόδιο στέκονταν και σταματούσε με πολλές φορές που πήγαινα να πω. Οι πιο απαρατήρητές μου πράξεις και τα γραψίματά μου τα πιο σκεπασμένα — από εκεί μονάχα θα με νιώσουν. Aλλά ίσως δεν αξίζει να καταβληθεί τόση φροντίς και τόσος κόπος να με μάθουν. Κατόπι — στην τελειοτέρα κοινωνία — κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα βέβαια θα φανεί κ’ ελεύθερα θα κάμει. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Διαβάστε όλο το άρθρο

Κάθε που βραδιάζει, αφού το φως έχει πνιγεί, ψάχνω εσένα στο σκοτάδι. Όμως οι σκιές που έχεις κρυφτεί φόβο σπέρνουν στην ψυχή, αφού από παλιά φοβόμουν το σκοτάδι. Γιατί αφού ο ήλιος έχει δύσει πλάσματα αλλόκοτα ξυπνάνε κι εγώ αλλάζω, γίνομαι, υπόσχεση στο σκοτάδι. Συμβόλαιο πάθους, ανακούφιση και λίθη ότι έχεις ονειρευτεί , με τίμημα την ψυχή σου. Γι αυτό, κάθε που βραδιάζει μέχρι το πρωί, εγώ φοβάμαι το σκοτάδι.

Αν διψασμένος φτάσεις σε πηγή μα η πηγή σε αρνηθεί, όση κι έχεις αντοχή, άλλη πηγή θα βρεις να ξεδιψάσεις.

Τα χείλη σου με δίψασαν, τα μάτια σου, γαλάζιες τρικυμίες πλημμύρισαν τις αισθήσεις μου αφήνοντας βελόνες άπειρες να τρυπήσουν το κορμί μου καθώς αναμνήσεις ξύπνησαν παλιούς ανεκπλήρωτους πόθους στην αγκαλιά σου.

- Ξέρεις, δεν ερωτεύεσαι από επιλογή. - Όχι; - Όχι. Απλά συμβαίνει. - Έτσι; Ουρανοκατέβατα; - Ναι, ακόμα και όταν δε το θέλεις. - Δηλαδή εσύ είσαι αμέτοχος θεατής; - Όχι, αλλά καμιά φορά συμμετέχεις χωρίς       σκοπό ή με άλλο σκοπό αρχικά. - Και μετά; - Μετά χωρίς να καταλάβεις παρασύρεσαι. - Έτσι απλά. Γιατί εσένα σου έχει συμβεί αλλιώς; - Όχι ακριβώς. - Τότε; - Απλά... - Τι; - Δεν μου έχει συμβεί... - ...

Η αγάπη υπάρχει μέχρι το κρεβάτι. Μόλις σκαρφαλώσει εκεί, με τρόπο ανεξήγητο, εμφανίζεται το συμφέρον και η αγάπη γίνεται προϊόν συναλλαγής. Εκείνος που αγαπάει πιότερο, είναι πάντα ο χαμένος.

Στο δρόμο για την μαγεία ανακάλυψα την τρέλα, με κίνητρο την άνοιξη, βγήκα στο χειμώνα, γνωρίζοντας πως τη χαρά η λύπη την κατατρέχει, όπως το τέλος, καταπίνει την αρχή, φοβάμαι να εκτεθώ στην ομορφιά αφού η μαυρίλα έχει στίσει καρτέρι.

Τα πενήντα χρόνια που πέρασαν του φαινόντουσαν αρκετά, μάλλον περισσότερο από αρκετά. Δεν είχε παράπονο. Η ζωή του είχε φερθεί αρκετά καλά. Του έδωσε την δυνατότητα να σπουδάσει, να ταξιδέψει, να ερωτευτεί, ακόμα και να κάνει παιδιά. Του έδωσε όλα τα εφόδια που μπορούσε να σκεφτεί για να ανακαλύψει το νόημά της. Κι όμως αυτός αισθανόταν ότι βρισκόταν στο σημείο όπου ξεκίνησε. Όχι μόνο οι γνώσεις και οι εμπειρίες του δεν τον βοήθησαν να ανακαλύψει την ουσία αλλά αντιθέτως του άφησαν την επίγνωση της ατελούς γνώσης. Αυτό η μαρτυρική αποκάλυψη έγινε αρκετά νωρίς στο ταξίδι του και έκτοτε το μόνο που αποκόμισε ήταν η γνώση της συνεπούς συνέχειας της. Τελευταία είχε αρχίσει να παραιτείται. Τι νόημα έχει να βαδίζεις προς ακαθόριστη μάλιστα κατεύθυνση όταν γνωρίζεις ότι δε θα φτάσεις ποτέ πουθενά; Ακόμα χειρότερα, όταν γνωρίζεις ότι τελικά θα φτάσεις στο τίποτα. Δεν είναι το νόημα της ζωής άλυτο. Αντιθέτως είναι προφανές εκ της επιστήμης και της λογικής. Το μεγάλο μυστήριο συνδέεται