Δρόμοι του νου και των λέξεων

Αρτεμισία Τζεντιλέσκι

All this happens and you are asleep? How do you do that? How do you justify... Not being there? How do you live life so deprived? How do you even survive? How do you tell yourself of letting life pass by? Acting like you were promised to come back. How do you even justify? How do you even beleive? Life full of excuses empty of feeling field with fear... fear of denial... and yet you let it pass by! So sad, so sad in fact... for you and I could be living side by side the dream life you let pass by. Come to me now... feel me, touch me, taste me... I am not forever, not to be taken forgantted I will expire; but meanwhile... I'll been living, briething and in your embrace possibly dancing what a way to die!

Οργισμένος νιώθω, να στέκομαι ανήμπορος στ' αδιέξοδο της διαίρεσης απλός θεατής στην καταστροφή που ξεδιπλώνεται μπροστά σε όλους μας, κι εσύ να κοιτάς πως να φυλαχτείς από το γείτονα κι εγώ από την ερωμένη κι εκείνη από μένα κι άλλη να θέλει να εξιλεωθεί  και ν' αποδείξει πως αξίζει και πάει να σώσει τον κόσμο, τον κόσμο της, απ' τον οποίο εγώ είμαι έξω, ή απλά μακριά, δεν έχει σημασία, απλά κουτσομπολιά να περνάει η ώρα, αφού εσύ κοιτάς να πάρεις καμιά μίζα, προσωρινά να βολευτείς, να διορίσεις και να διοριστείς, να πεις ψέματα για να την βγάλεις στην πλάτη αυτού που λέει αλήθεια, γιατί απλά είναι όλοι για την πάρτη τους κι αυτό που βλέπουν  το αγνοούν, αφού άλλα προβλήματα υπάρχουν άλυτα που και λύση να είχαν θλιβερά ανίκανα θα ήταν να αποτρέψουν το επερχόμενο τέλος... Κι εσύ προσπαθείς να σώσεις τον κόσμο! Έλα τώρα; Τον κόσμο σου; Αλήθεια γιατί τον λέμε κόσμο; Αφού εσύ εκεί... κατοικείς μό