Δρόμοι του νου και των λέξεων

Σαν αστραπή έλαμψε μπροστά του αλλά δεν ήταν παρά μόνο μία πυγολαμπίδα! Σαν ταινία πέρασε μπροστά του κι όμως ήταν η ζωή μου μέχρι τώρα. Ιστορία χωρίς τέλος, γέλιο που ταξίδεψε ανάμεσα σε δάκρυα που δε πρόσεξε κανείς σα πετράδι που το θόλωσε ο καιρός και σκάλισε στην επιφάνεια του νερού ρυτίδες που χάθηκαν πριν αγγίξει το βυθό, για να κρυφτεί για πάντα περιμένοντας αληθινή αγάπη μάταια να το βρει. 

Πάλι μόνος κλεισμένος στο κελί μου χωρίς λόγια, χωρίς λέξεις, χωρίς όνειρα κι ελπίδα, να ψάχνω στο σκοτάδι που άφησε πίσω σου δάκρυα και πόνο και εφιάλτες ανάξιους να αποτυπωθούν στο χαρτί αφού μου πήρες ότι είχα ακόμα και την έμπνευση που σου είχα ζητήσει να λυπηθείς. Και χάθηκες μέσα σε μια παράνοια που γέννησες μονάχη, γεμάτη λάφυρα, μικρά φαντάσματα να τυραννούν τις κούφιες υποσχέσεις, τα ψεύτικα αισθήματα για μια πραγματικότητα που ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δε θα υπάρξει πρόδωσες την αγάπη, μ' απαρνήθηκες και έφυγες για την άβυσσο.

Κοίταξε μαγεμένος το τοπίο. Στις παρυφές του δάσους φαίνονταν να πετάνε μαύρα πουλιά. Η ηλιόλουστη μέρα δημιουργούσε ιδανικές συνθήκες φωτισμού και το πανόραμα μπροστά του έκοβε την ανάσα. Με αργές κινήσεις, έβγαλε και συναρμολόγησε τον εξοπλισμό του. Ο στόχος τους ανυποψίαστος έπινε νωχελικά νερό σε μια γούβα στο χιόνι δίπλα στα πρώτα έλατα. Πήρε θέση. Η εικόνα καθάρισε άμεσα και ο στόχος απεικονίστηκε στο μάτι του. Κράτησε την ανάσα του στο τέλος της εκπνοής και το θήραμα έγινε αθάνατο. Courtesy of http://www.gemphoto.org

Έφυγα ξαφνικά κι απότομα το βράδυ, προτού προλάβεις πάλι τη σκέψη μου να ορίσεις. Πέταξα ψηλά και ξένοιαστα και χάθηκα στη λήθη και ήταν όμορφα, γαλήνια μέσα στο σκοτάδι. Χάρηκα που ένοιωσα ελεύθερος ξανά! Μα πριν τελειώσει η νύχτα στη μνήμη έφερα το λόγο της χαράς και πάλι με μια αίσθηση νοσταλγική τη σκέψη μου όρισες κι άγγιξα πάλι τη μοναξιά στην οποία μας φυλάκισες και πήγα ν' αποθάνω.