Δρόμοι του νου και των λέξεων

Ο πρίγκιπας γινόταν είκοσι χρονών εκείνη την ημέρα και στο παλάτι από νωρίς είχαν αρχίσει οι ετοιμασίες για τους εορτασμούς. Στην πραγματικότητα ο πατέρας του οργάνωνε έναν χορό προς τιμή του μονάκριβου γιου του αλλά και προς τιμή των σχεδίων που είχε για αυτόν και κυριότερα για το βασίλειο. Σε αυτόν το χορό ήταν καλεσμένος ο άρχοντας του γειτονικού βασιλείου με το οποίο τα τελευταία χρόνια είχαν συνάψει μια ισχυρή συμμαχία μεγάλης σημασίας για την ειρήνη της περιοχής. Ο γείτονας βασιλιάς είχε μια κόρη και οι δύο άρχοντες σκεφτόντουσαν ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να επισφραγίσουν τη συμμαχία τους με έναν γάμο. Η κόρη δε αυτή, έλεγαν, ήταν πεντάμορφη και περιζήτητη οπότε και ο πρίγκιπας θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος. Βέβαια εκείνες τις εποχές οι γνώμη των νυμφίων ελάχιστα λαμβάνονταν υπόψη έτσι κι αλλιώς. Όταν ο άρχοντας ανακοίνωσε τα σχέδια του για το χορό το βράδυ ο πρίγκιπας δεν έφερε καμία αντίρρηση. Ήταν έξυπνος αρκετά για να γνωρίζει ότι αυτά τα θέματα είναι τυπικά, αφορούν τ

Εκεί ψηλά στο βουνό υπήρχε ένα σπήλαιο. Κανείς δε τολμούσε να πλησιάσει. Η φήμη έλεγε ότι μέσα στο σπήλαιο είχε το σπιτικό της μια μάγισσα, μια μαύρη χήρα. Ο πολύς κόσμος γνωρίζει ότι χήρα είναι εκείνη που έχασε τον άντρα της. Όμως στην πραγματικότητα χήρα είναι εκείνη που έχει στερηθεί πολλά. Ή αλήθεια ήταν ότι σε αυτή τη περίπτωση η μάγισσα είχε στερηθεί την αγάπη.  Μικρή όταν ήτανε, ζούσε στους πρόποδες του βουνού μέσα στο μαγεμένο δάσος κοντά στον κόσμο. Η ιστορία λέει ότι ήταν νεράιδα. Μα δεν ήταν σαν όλες τις άλλες. Ήταν πεντάμορφη και γλυκιά, γεμάτη καλοσύνη. Καθώς το μαγεμένο δάσος της έδινε νεραϊδοδύναμη, απ' όπου περνούσε σκόρπιζε την ομορφιά και την γαλήνη. Όμως το δάσος έδινε αυτή τη δύναμη στις νεράιδες όσο ζούσαν μέσα του και αν απομακρυνόντουσαν για λίγο η δύναμη αυτή εξασθενούσε σιγά σιγά. Έπρεπε να γυρίσουν ξανά πίσω για να την ανανεώσουν. Όσο περισσότερο έμεναν στο δάσος τόσο περισσότερη δύναμη ξαναποκτούσαν, μα ποτέ όση είχαν αρχικά. Η νεράιδα αυτή εί

Looked down thinking of you today,  show nothing worth to say,  just a small fainting glimpse  of a memory shot to die,  reflecting the shrunken image  that almost made me cry. Received this today which served as a "funny" inspiration

Με τη στεναχώρια στο τέλος της ημέρας μένεις μόνος. Εκτός... Μα, όχι. Δεν υπάρχουν άνθρωποι να σηκώσουν τα δικά σου βάρη. Ούτε καν να σηκώσουν τα δικά τους. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν αντίληψη του τι τους συμβαίνει. Μόνο απαίτηση. Και η απαίτηση δημιουργεί την απώλεια και απώλεια την στεναχώρια. Και τότε; Με τη στεναχώρια στο τέλος της ημέρας μένεις μόνος. Κι αυτή η μοναξιά δεν έχει τέλος. Και μένεις μόνος και στεναχωρημένος, ώσπου στο τέλος συνηθίζεις, για παρέα, της ζωής σου τα κομμάτια ν' ανασκαλίζεις, να βρεις ποιος έφταιξε και τα λίγα γίνανε στάχτες που χάθηκαν στη δύση.

Ήθελα κάτι να σου πω μα τελικά δεν πήρα γιατί είχα γνώση κι ένιωσα πως λόγος δεν υπήρχε. Αφού εσύ αλλού κοιτάς κι αλλού βαδίζεις και είναι κάπως δηλαδή μετά από τόσα χρόνια μόνο ένα συναίσθημα να δίνει ορισμό, πως εσύ λάθη δεν κάνεις και παρ' όλο τον τούτο τον καιρό εκεί που αλλού κοιτάς στο αλλού να καταλήξεις.

My rose was stepped on,  broken, left to bleed to death.  My rose was not ment, to garnish hair, become an ornament for a girl.  My rose was stepped on,   broken, left to bleed to death.  No point for revival,  no need for tears to be shed.  My rose was stepped on,  broken, left to bleed to death.  My rose is there no more,  it lies in myths and stories untold.