Δρόμοι του νου και των λέξεων

Μπορείς να αλλάξεις μόνο τον εαυτό σου. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει κανένα αν αυτός δεν θέλει και δεν είναι έτοιμος για την αλλαγή. Μ' έχουν κουράσει όλοι αυτοί που προσπαθούν ν' αλλάξουν τους άλλους, γιατί μπορείς να αλλάξεις μόνο τον εαυτό σου. Εσύ είχες πει πως δε το κάνεις πως αποδέχεσαι τους άλλους όπως είναι. Μου φάνηκε περίεργο γιατί δεν είχα γνωρίσει κανέναν μέχρι τώρα που να μη προσπαθεί να αλλάξει τους άλλους. Όμως πίστεψα ότι και σ' αυτό είσαι μοναδική, όπως και σε τόσα άλλα άλλωστε. Γι' αυτό αν προσπαθήσεις να με αλλάξεις, θα με πληγώσεις, θα με χάσεις, θα με πληγώσεις γιατί θα σε χάσω.

By Robert Frost Whose woods these are I think I know.    His house is in the village though;    He will not see me stopping here    To watch his woods fill up with snow.    My little horse must think it queer    To stop without a farmhouse near    Between the woods and frozen lake    The darkest evening of the year.    He gives his harness bells a shake    To ask if there is some mistake.    The only other sound’s the sweep    Of easy wind and downy flake.    The woods are lovely, dark and deep,    But I have promises to keep,    And miles to go before I sleep,    And miles to go before I sleep.   Robert Frost, “Stopping by Woods on a Snowy Evening” from The Poetry of Robert Frost, edited by Edward Connery Lathem. Copyright 1923, © 1969 by Henry Holt and Company, Inc., renewed 1951, by Robert Frost. Reprinted with the permission of Henry Holt and Company, LLC. Source: Collected Poem

Αισθάνομαι πως νιώθω την βροχή μέσα μου, πως όπου κι αν σταθώ δε μπορώ να την αποφύγω να της κρυφτώ αφού διεισδύει παντού και υγραίνει τις πιο στεγνές περιοχές της ύπαρξής μου. Κι όμως λίγη βροχή μπορεί να καθαρίσει να εξαγνίσει και να μ' απαλλάξει από τις αμαρτίες όπου υπάρχουν μέσα μου να δώσει άφεση στις παρεκτροπές μου και να διώξει τις Ερινύες. Κι έτσι κοιτάω βαθιά να αντικρίσω την πηγή του κακού και ψάχνω και σκαλίζω και ξύνω παλιές και καινούργιες πληγές για να εντοπίσω τα σημεία που ζητούν κάθαρση να ανακουφίσω τον πόνο. Μα όσο και να ψάξω μάταια και αδυνατώ να ανακαλύψω από που πηγάζει τόση οδύνη. Έρχομαι όμως αντιμέτωπος με τις σκιές που χωρίς οίκτο ουρλιάζουν στις ρωγμές του μυαλού μου... Δεν είσαι αρκετός, δεν ήσουν ικανός και πάλι λίγος θα είσαι και θα τα καταστρέψεις όλα, όπως πάντα άλλωστε θα μας καταδικάσεις να ζούμε μαζί στο πολύκοσμο κελί της μοναξιάς σου. Δεν είναι έτσι προσπαθώ να αρθρώσω όμως η φωνή αν βγαίνει δεν ακούγεται την σκεπά

Αν προσπαθήσεις να παγώσεις την κόλαση, θα κάψεις τον παράδεισο. Κι εσύ έβαλες φωτιά... και πάγωσες κάθε ελπίδα.

Κουράστηκα να περιμένω γι αυτό που δε θα έρθει ποτέ. Λόγια μου ή σκέψεις σου δεν ξέρω. Ναρκοπέδιο οι διάλογοι των ανθρώπων σαν τις σκέψεις τους, γεμάτες αντιφάσεις και άδικα φορτία του χτες. Κουράστηκα να καταπιέζω το συναίσθημα, να είμαι comme il faut. Θέλω ν' αγαπήσω, να δώσω, να φωτίσω κι ας καταδικαστώ. Κουράστηκα να το δουλεύω για τα επουσιώδη, αφού όλα έτσι μοιάζουν μες τον ωκεανό της αγάπης μου. Κουράστηκα και πάρτε το κορμί μου, αμίλητο, ανέκφραστο, νεκρό αφού η ψυχή μου είναι τιμωρημένη να μη μιλάει. Και πριν προκάμεις να βγάλεις συμπεράσματα, δε μιλώ σε σένα. Μιλάω σε όλους εσάς, και μόνο εσάς, που το μυαλό σας ταξίδευσε στις ίδιες σκέψεις.  Δώστε ένα σημάδι ότι υπάρχετε...  

Νομίζω πως σήμερα θα σκεπαστώ με θλίψη, αφού στη λήθη θα χαθώ χωρίς μια σου λέξη.