Δρόμοι του νου και των λέξεων

Όλη η ζωή, μια αναμονή... Αναμονή να δεις τι θα γίνει στο τέλος. Όσο ο καιρός προχωρά το μόνο που βλέπεις είναι το τέλος. Κι όταν το τέλος φτάσει θα δεις ότι το άγνωστο που περίμενες... Κάπου εκεί έξω υπάρχει και  σου ψιθυρίζει ειρωνικά: "Περίμενε λίγο ακόμα". Όλη η ζωή, μια αναμονή χωρίς τέλος._

Έρχεται... Κάποτε έρχεται εκείνη η στιγμή που κάθεσαι απέναντι με τον εαυτό σου και καμιά φορά δεν μπορείς στα μάτια να κοιτάξεις. Είναι τότε που η δικαιολογίες πια δε μετρούν ενώ οι παραστάσεις γεμίζουν το κουρασμένο σου μυαλό και δεν αφήνουν ούτε τον ύπνο να σε λυτρώσει. Κρυψώνα δεν υπάρχει πουθενά και η ψυχή σου έχει παγώσει. Ο χρόνος όλα τα γιάνει μα οι ουλές μένουν κι αυτή τη φορά η πληγή ακούμπισε στο κόκαλο και το χάραξε. Ο χρόνος δε θα γιάνει αυτό το σημάδι.

Έζησα αρκετά για να γνωρίσω πράγματα, Αρκετά για να αντιληφθώ, Πόσα δε θα δω. Κι αυτό το τελευταίο, Κάνει την ζωή μου ανυπόφορη. Μερικά από αυτά είναι μπροστά μου, Αν απλώσω το χέρι μου θα σ' αγγίξω, Κι εσύ το ίδιο. Μα κανείς δεν τολμά. Από φόβο ότι είναι αδύνατο να ζήσουμε τη συνέχεια, Κι έτσι για να μη λείψει το άλλο στερούμαστε το ένα, και όλα μαζί. Γιατί; Έζησα αρκετά για να γνωρίσω πράγματα, Αρκετά για να αντιληφθώ, Πόσα δε θα δω. Κι αυτό το τελευταίο, Κάνει την ζωή μου ανυπόφορη. Δεν είναι κρίμα να μη ζούμε ούτε το ένα; Τι λογική υπάρχει στην εγκράτεια σε μια πεπερασμένη ζωή; Ποιος είναι αυτός που ορίζει το λάθος απ' το σωστό; Μήπως ζει τη ζωή τη δικιά σου; Έχει ρίσκο και πόνο να είσαι διαφορετικός, Όμως έχει και τόση ηδονή. Όπως και να 'χει όμως... Έζησα αρκετά για να γνωρίσω πράγματα, Αρκετά για να αντιληφθώ, Πόσα δε θα δω. Κι αυτό το τελευταίο, Κάνει την ζωή μου ανυπόφορη. Είχα ακουμπήσει μια ελπίδα πάνω σου, Μαγιάτικη ηλιαχτίδα,