Δρόμοι του νου και των λέξεων

"..και η σιωπή ταπείνωσε τους ουρανούς", Τόσο εκκωφαντική που τρύπησε το μυαλό μου. Το στόμα παραμορφώθηκε και μια κραυγή θάρρεψε μα τελικά δεν βγήκε ποτέ.

Αυτό το έντονα διερευνητικό βλέμμα σου που πιότερα κοιτάει τ' αχείλι μου λες και ξεδιψάει με τα λόγια που ξεστομίζω, Είναι αυτό, ίσως, που θα μου λείψει πρώτα και μετά η θλιβερή κατάληξη ενός ανεκπλήρωτου πάθους που δε θέλησε να ζήσει εξόριστο από μια πραγματικότητα που δεσμεύει τους περισσότερους απ' όσους την αποστρέφονται. Φυσικά αυτό είναι μόνο ένα σενάριο... ... και υπάρχουν πολλά.

Σήμερα έλεγα να κοιμηθώ νωρίς... Όμως ένα όνειρο έγινε κραυγή που χρειαζόταν αγκαλιά για να παρηγορηθεί κι έτσι ξέμεινα ξανά, στην παγωμένη μοναξιά της ξαγρύπνιας μου.