Δρόμοι του νου και των λέξεων

Εμένα άσε με να φύγω... Όλα τα όνειρά μου στη δίνη χώρεσαν. Εμένα άσε με να φύγω... Το φεγγάρι μου χάρισε έναν φόβο που ουρλιάζει τις νύχτες.

Σήμερα ήθελα να έχω έμπνευση, κι όμως η γραφή μου στείρα με οδηγεί σ' αδιέξοδα που δεν περίμενα ότι θα βρεθώ. Ίσως γιατί εσύ είσαι αλλού κι εγώ τόσο πολύ ποθώ τη συντροφιά σου αυτή που δεν έχω και τόσο μου λείπει... Δώσε μου ένα σημάδι κι εγώ θ' ανταποκριθώ, όπως εγώ γνωρίζω... θ' αναστηθώ και ξανά από τις στάχτες μου το χρόνο θα γεμίσω αναμνήσεις ώσπου να ξανακαώ...

Δύσκολο πράγμα η μοναξιά... Ειδικά όταν την νιώθεις με παρέα!

Γιατί δεν μου μιλάς; Πάντα φοβόσουν... και τότε και τώρα. Δεν ξέρω τι, ούτε γιατί. Ένα ξέρω... Στο είχα πει... Ότι φοβάμαι, δεν την αντέχω, την σιωπή.

Κι όμως είχαμε κάποτε όλοι όνειρα. Όνειρα που ακόμα τα βλέπεις στα μάτια των μικρών παιδιών, ώσπου να σβήσουν νωρίς, στην εφηβεία, στο συναπάντημα τους με τη ζωή που δε συγχώρεσε, τις αμαρτίες τις δικές μας. Κι αν κρύβομαι από τα διψασμένα βλέμματά τους, δεν είναι για τα λάθη που έχω κάνει. Είναι γιατί φοβάμαι πως έχω αδειάσει και δε γνωρίζω προς τα που είναι το φως.