Δρόμοι του νου και των λέξεων

Αναπολώ ότι έγινε και νιώθω ότι δε θα ξαναγίνει Και μέσα μου ψάχνω την αλλαγή Για να ξαναγεννηθώ όπως τότε που Τόσο πονούσα γνωρίζοντας με σιγουριά Ότι και πάλι θα γεννήσω τον εαυτό μου Αναρωτιέμαι τώρα πλημμυρισμένος στην ανασφάλεια Πως θ’ αναγεννηθώ χωρίς πόνο…

Και να ‘σου Ξαφνικά Εκείθε… Μέσα στην έρημο Ένα λουλούδι Πλημμύρισε… Με τ’ άρωμά του Ολάκερη ζωή Άνοιξη δική μου Αγιόκλημα στην αυλή μου Κι ας είσαι μακριά Γλυκιά μου πατρίδα Για πόσο θα υπομένω Τους καημούς ν’ ανασταίνω Διψασμένη μου ψυχή Τις ανάσες σου ν' ανασαίνω Στην όαση         Που μου χάρισες εσύ Για πάντα θα προσπαθώ Και θα επιμένω.