Δρόμοι του νου και των λέξεων

Πώς να σβήσω της ανάμνησης το άρωμα Πώς να αναστήσω τις αναμνήσεις μου Πώς να σηκώσω τα σίδερα της φυλακής μου Και πώς να τα αγαπήσω.                                      Πώς να σ’ ακούσω όταν εσύ αρνήσαι να δεις Να νοιώσεις, να  ξεπλύνεις τη ντροπή Τα μάτια να ανοίξεις Και να φωτίσεις τη ζωή. Απόψε θα γεννηθείς.

Στάσου, άκου για λίγο…                      …              Την ανάσα σου. … Αυτός είναι ο άνεμος, Γυρνάει, σφυρίζει, Ελεύθερος κατακλύζει τα πάντα. Άκου καλύτερα, Νιώσε, μπορείς… … Ναι εγώ σ’ ακούω, Σε κάθε καρδιοχτύπι Παντού όπου δεν ορίζει Κι αν προσέξεις λιγάκι παραπάνω… Νιώσε, μπορείς.                   … Νιώσε, μπορείς.