Δρόμοι του νου και των λέξεων

Πώς να σβήσω της ανάμνησης το άρωμα Πώς να αναστήσω τις αναμνήσεις μου Πώς να σηκώσω τα σίδερα της φυλακής μου Και πώς να τα αγαπήσω.                                      Πώς να σ’ ακούσω όταν εσύ αρνήσαι να δεις Να νοιώσεις, να  ξεπλύνεις τη ντροπή Τα μάτια να ανοίξεις Και να φωτίσεις τη ζωή. Απόψε θα γεννηθείς.

Στάσου, άκου για λίγο…                      …              Την ανάσα σου. … Αυτός είναι ο άνεμος, Γυρνάει, σφυρίζει, Ελεύθερος κατακλύζει τα πάντα. Άκου καλύτερα, Νιώσε, μπορείς… … Ναι εγώ σ’ ακούω, Σε κάθε καρδιοχτύπι Παντού όπου δεν ορίζει Κι αν προσέξεις λιγάκι παραπάνω… Νιώσε, μπορείς.                   … Νιώσε, μπορείς.

Ψυχανεμίζομαι αστραπές που θα μ’ αφυπνίσουν Και θαρρώ πως την αλήθεια ανθίστηκα Τις αισθήσεις μου εξετάζω Και στις ορμές μου βάζω χαλινάρι Για να δω τι και πως θα γίνει.                      Κι αρμενίζω, ναι Θεέ μου αρμενίζω Άλλο ένα κύμα, που μοιάζει  ατελείωτο Στον κόσμο των λίγων θέλω Στα καμένα δάση και σ’ αμμουδιές γεμάτες βότσαλο Και πονεμένες φτέρνες…

Χαμένος στις αναμνήσεις Ταξιδεύω τον χρόνο πίσω Σε μια νέα αναζήτηση Προσπαθώ να ονειρευτώ Όλα τα σταυροδρόμια που διάβηκα Τις άπειρες επιλογές αναζητώ Όσα έγιναν αδύνατο αύριο να ορίσουν Μόνο το ποιος είμαι εγώ Και προσπαθώ να καταλάβω Της ζωής μου μυστήριο Θολώνοντας τη σκέψη μου Στα βάθη του χτες θα με βρω Την έμπνευσή μου φλερτάρω Σε χρώμα μπλε και ήχο σκληρό Στην κόψη του ξυραφιού Τη μούσα μου χλευάζω

Εκεί που χάνεσαι σε ψάχνω Και πριν με βρεις έχω χαθεί. Ο κόσμος μας υπάρχει Στο λυκόφως, στη σιωπή. Είμαι εκεί, σε περιμένω Μα πριν την αυγή ξανά θα χαθώ. Εσύ που είσαι τις ώρες εκείνες, Που σ’ αναζητώ;