Δροσοσταλιά μου

Εκεί, πάνω στην άχνη ενός πρωινού που δεν έλεγε να ξημερώσει,

Ήρθες και ξάπλωσες για ν’ αναστήσεις νεκρές από παλιά αισθήσεις,

Κι άνοιξε η αγκαλιά μου στα πέρατα της γης,

Κι ένοιωσε η καρδιά μου δυνατή ξανά για να σηκώσει,

Τους στεναγμούς του κόσμου, δροσοσταλιά μου.

Όπου ξαφνικά η νύχτα γίνεται ατέρμονη μακριά σου,

Ο χρόνος αντίπαλος συνεχώς στη βιάση και στην αδράνεια,

Κι εγώ στεγνό πηγάδι χωρίς εσένα δροσοσταλιά μου.

Ναι εκεί που ο ήλιος γελά στην απαρχή και ανάβει τις φωτιές του τέλους,

Εκεί σε σκέφτομαι πάντα δροσοσταλιά μου,

Κι ανασαίνω.