Δρόμοι του νου και των λέξεων

Έχω κουραστεί να νιώθω τύψεις για όλα όσα λέω και συμφωνούν Έχω κουραστεί… Να μου λες ότι δεν σ’ ακούω επειδή απλά αντιδρώ στον πόνο Και δρω… Να μου λες αυτά που φαντάζεσαι πίσω από το πέπλο αφού δε βλέπεις Ότι δρω… Για μια αλήθεια που κρύβεται κάτω από τη μύτη σου είναι εκεί που τα χαμηλά Είναι τόσο ψηλά… Άσχημα σχήματα στο ύψωμα του ποτηριού μου αραδιάζει παιχνίδια η οθόνη μου Και ψυχανεμίζομαι… Αφού εκεί οδηγούν οι λέξεις που εκφράζουν τις αδυναμίες, εκείνες που μέσα σου Χτυπούν απαράδεκτες… Κι όμως σ’ αγαπώ, ακόμα κι αν κάθε μέρα το τίμημα δείχνει αφόρητο πως πρέπει, Να σ’ αφήσω… Μακάρι να βρω αυτή την οξύμωρη δύναμη να κάνω το χωρισμό αυτόν Που θα ενώσει… Σ’ αγαπώ, μη μ’ αφήσεις να το κάνω, για πάντα ίσως… Ν’ αμφιβάλλω.

Εκεί που η θλίψη συναντάει την απόγνωση, Χάνομαι Και ψάχνω μέσα μου να βρω Αν αισθάνομαι Εκείνα που στερούμαι καθημερινά Εκείνα που πονάνε Οράματα παιδικά των παραμυθιών τα ψέματα Σε θυμάμαι Αντλώ κουράγιο για να κρατήσω την ελπίδα ζωντανή Μα φοβάμαι Κι όλα αυτά – αναρωτιέμαι γιατί – αφού όλοι στο χώμα τελικά Εκεί θα πάμε Κι όμως εγώ ακόμα από τις σκιές και μέσα σ’ αυτές Φωλιάζω Σαν να πιστεύω πως για πάντα θα αντέχω Να σου φωνάζω Ζήσε το σήμερα αγάπη μου γιατί μπορεί αύριο να μη… Πονάμε Αφού το τέλος θα μας βρει απροετοίμαστους, λήθη το δώρο, ναι Λυπάμαι! Κι όμως εγώ θέλω να παραμυθιάζομαι. Το τέλος είναι μόνο μια καινούργια αρχή. Θέλω, με βολεύει, πιστεύω, ελπίζω, αλλά δεν αντέχω να σπαταλάω το σήμερα αφού τελικά η αμφιβολία όταν φύεται στοιχειώνει. Δεν αντέχω ν’ αναλώνομαι σ’ ένα μέλλον τόσο αβέβαιο όσο η υλοποίηση των ονείρων μου. Μόνο το σήμερα υπάρχει. Αυτ