Δρόμοι του νου και των λέξεων

Κάποτε έπεσε το πρώτο πέταλο, κι όμως το άρωμά του ακόμα διαρκούσε... Και μετά άλλο ένα, κι άλλο ένα, μνήμες που ταξίδεψαν στη σκέψη μου. Κι άλλο ένα, κι άλλο, ώσπου έμεινα γυμνός, μαραμένο τριαντάφυλλο σε μια άσχημη γλάστρα.

Θέλω να γίνω ο πιο δύσκολος πελάτης σου, να πολεμάς, να παλεύεις και να πονάς, κι εγώ να προσπαθώ να αντιστέκομαι, μόνο και μόνο για την ηδονή που χαρίζει η εικόνα σου καθώς προσπαθείς να κατακτήσεις  το απόρθητο. Κι εσύ το ξέρεις, κι εγώ γνωρίζω, πως αρκεί να υπάρχει μια ιδέα, που νομίζουμε πως αξίζει, για να πολεμήσεις, ενώ το τέλος είναι ορατά,... ανύπαρκτο. Κι όλα αυτά τα λέμε αγάπη...