Δρόμοι του νου και των λέξεων

Παίξε πάνω στο χαρτί, σε ικετεύω πάρε με πάλι μαζί σου ταξίδι αλαργινό στα βάθη του πελάγου κι ακόμα πιο μακριά να γίνουν όλα μικρά κι ασήμαντα να ξεχάσω ότι υπάρχουν να απωλέσω τα πάντα. Το βλέμμα βυθισμένο, σε πράσινα νερά πλούσια αμμουδιά να ξαπλώσω να ζεστάνω το κορμί μου στην αγκαλιά της και να φυτέψω μέσα της άγονο σπόρο να δώσω ζωή στην πηγή της και να χαθώ από αυτόν τον κόσμο με λίγη θαλπωρή.

In  my thoughts confused, thoughts of you, refused, lost for long in loops and vibes, forgotten in misery, awaiting for a sign. Ignored to the point... of doubting my own existence... or yours for that mater... completely lost... yet the light may come back again...

Κάποτε έπεσε το πρώτο πέταλο, κι όμως το άρωμά του ακόμα διαρκούσε... Και μετά άλλο ένα, κι άλλο ένα, μνήμες που ταξίδεψαν στη σκέψη μου. Κι άλλο ένα, κι άλλο, ώσπου έμεινα γυμνός, μαραμένο τριαντάφυλλο σε μια άσχημη γλάστρα.

Θέλω να γίνω ο πιο δύσκολος πελάτης σου, να πολεμάς, να παλεύεις και να πονάς, κι εγώ να προσπαθώ να αντιστέκομαι, μόνο και μόνο για την ηδονή που χαρίζει η εικόνα σου καθώς προσπαθείς να κατακτήσεις  το απόρθητο. Κι εσύ το ξέρεις, κι εγώ γνωρίζω, πως αρκεί να υπάρχει μια ιδέα, που νομίζουμε πως αξίζει, για να πολεμήσεις, ενώ το τέλος είναι ορατά,... ανύπαρκτο. Κι όλα αυτά τα λέμε αγάπη...