Δρόμοι του νου και των λέξεων

Τα μεγαλύτερα αισθήματα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Γράφτηκαν στο χαρτί με μελάνι. γι’ αυτό να διαβάζεις περισσότερο Και να ακούς λιγότερο… ΑΑΤ

 Α: Το σύμπαν μας έδωσε δύο μάτια κι ένα στόμα. Ξέρεις γιατί; Β: Όχι αλλά κάτι μου λέει πως θα μου πεις... Α: Κάποιος πρέπει να σε ξεστραβώσει κι σένα... Β: Είσαι ευεργέτης! Με συγκινείς! Καλός άνθρωπος! Α: Έλα φτάνει, φτάνει! Β: Καλά λέγε, θα σκάσεις! Α: Για να ακούμε περισσότερο και να μιλούμε λιγότερο! Βέβαια! Β: Στη δική μου περίπτωση ίσως και για να τρώμε λιγότερο... Α: Ε δεν υποφέρεσαι! Κοιλιόδουλε!  Β: Αυτό λέω κι εγώ!

Ξέρεις κάτι; Γι’ αυτό απομακρύνονται τα ζευγάρια και οι σχέσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Αργά ή γρήγορα μια σχέση γίνεται παιχνίδι εξουσίας. Ποιος θα επικρατήσει. Να έχει το πάνω χέρι με την έννοια να φέρει τη σχέση στα μέτρα του, ενώ μέτρο δεν υπάρχει. Να αλλάξει τον άλλον. Το τραγικότερο απ’ όλα είναι ότι ο μέσος τρόπος της επίτευξης του σκοπού είναι να υιοθετεί ο ένας τα ελαττώματα του άλλου. Να σου φερθώ, όπως δε μου αρέσει να μου φέρεσαι, όχι τόσο για να καταλάβεις, αλλά για την ηδονή της εκδίκησης. Πόσο διεστραμμένο μπορεί να είναι όλο αυτό; Από τη στιγμή που δει την οδύνη στα μάτια του άλλου, ένα κύμα δύναμης πλημμυρίζει τον εγκέφαλο με ένα κοκτέιλ από διάφορες ουσίες που προκαλούν ένα συναίσθημα Θέωσης και ο εθισμός ξεκινάει και επαναλαμβάνεται το σενάριο μέχρι που η σχέση κουρελιαστεί πέραν πάσης επιδιόρθωσης. Τι κι αν γινόταν το ανάποδο; Αντί να προβάλει και να υιοθετεί ο ένας τα μειονεκτήματα του άλλου, να έκανε το ίδιο με τα πλεονεκτήματα; Όμως όχι… Είνα

Καμιά φορά στη χάση μου  σε νοιάζομαι, όχι, σε χρειάζομαι,... πιότερο την ώρα που εσύ κοιμάσαι νοιώθω τη σάρκα μου να σκίζεται που είμαι μακριά σου κι ας ήσουν σιμά μου στα πιο όμορφα όνειρά μου, είμαι πάντα μόνος.