Δρόμοι του νου και των λέξεων

Τελικά ποτέ δεν πεθαίνουμε, το σύμπαν είναι σαν σκληρός δίσκος, η έννοια της διαγραφής απουσιάζει σ' ένα κόσμο αέναο με άπειρο χώρο για να στεγάσει πολλαπλές εγγραφες νέων διαστάσεων ή καταστάσεων, γιατί όχι και γεγονότων. Τελικά ποτέ δεν πεθαίνουμε, απλά αλλάζουμε διάσταση, μεταβαίνουμε. Τελικά ποτέ δε πεθαίνουμε, όμως εκεί που μεταβαίνουμε τις μνήμες απολύουμε. Αυτή η απώλεια είναι ο θάνατός μας, ένα μοναχικό ταξίδι.

Ὁ ἔρωτας, ὄνομα οὐσιαστικόν, πολύ οὐσιαστικόν, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ, γένους ἀνυπεράσπιστου. Πληθυντικός ἀριθμός οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες. Ὁ φόβος, ὄνομα οὐσιαστικόν, στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός καί μετά πληθυντικός: οἱ φόβοι. Οἱ φόβοι γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα. Ἡ μνήμη, κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων, ἑνικοῦ ἀριθμοῦ, μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ καί ἄκλιτη. Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη. Ἡ νύχτα, ὄνομα οὐσιαστικόν, γένους θηλυκοῦ, ἑνικός ἀριθμός. Πληθυντικός ἀριθμός οἱ νύχτες. Οἱ νύχτες ἀπό δῶ καί πέρα. Αθάνατη  Κική Δημουλά

Να σε ταξιδέψω, να με ταξιδέψεις σε θάλασσες μακρινές στου μυαλού τ' αλήτικα μονοπάτια στο τέλος του πρέπει και του καθωσπρέπει συναντούνται οι μεγάλοι έρωτες ξανά.

Είναι στιγμές που μου έρχεται να κλάψω. Χωρίς να γνωρίζω τον λόγο. Όμως μέσα μου βαθειά το νοιώθω πως υπάρχει. Είναι στιγμές που μου έρχεται να κλάψω. Δυνατά με λιγμούς. Γιατί α υτό που δε μπορώ να κάνω, με σκοτώνει.