Δρόμοι του νου και των λέξεων

Θυμάμαι μια εποχή, που το πάθος   με ήθελε ένα με την άρνηση. Θυμάμαι τα κύτταρά μου ξεκολλούσαν από την σάρκα, στη σάρκα σου να μπούνε, και τώρα που μου λείπεις ταξιδεύω σε κβαντικά πεδία και πάλι μέσα σου ζωή δίνω να γεννηθούν τα όνειρά σου, κι ας μην είναι τελειωμένα.

Γυμνή να σε ονειρευτώ θέλω αφού δε μ' αφήνουν να σ' αγγιξω, σ' ένα όνειρο τόσο έντονο ώστε να νιώσω στην οσμή σου την αντάρα.

Την λάμψη του το πρόσωπό σου, την έκλεψε από τα μάτια σου, καθώς τα χρόνια πέρασαν με το τραγούδι στα χείλι σου τα μάτια σου περπάτησαν σε κάμποσα σκοτάδια, τα δάκρυα θαρρείς τα θόλωσαν για πάντα, για να μην είναι πια τα μάτια που εγνώρισα, αυτά που αγαπώ.

Την είδα να κάθεται στην πέτρα πάνω απ' το γυαλό, αγνάντι το μάτι της στο αέναω θαρρείς το μέλλον μελετούσε στον καιρό. Θυμάμαι όταν έπαιζε παιδί πάνω στην ίδια πέτρα πάνω απ' τ' άφρισμα δροσιά και νιάτα φάντζαν για πάντα. Την είδα σα το φάντασμα γύρω απ' την ίδια πέτρα με τ' ασπρα τα μαλάκια της και μια κατσαρή κορδέλα να ψάχνει τα χαμένα. Tώρα μόνο υπάρχει πάντα η ίδια πέτρα που έπαιζε κι αγνάντευε πάνω απ' το γαλάζιο κάποτε εκείνη η κοπέλα.