Δρόμοι του νου και των λέξεων

(Τηλέφωνο χτυπά) ... - Παρακαλώ; - Έλα βρε φιλαράκι (Όλοι γίναμε βορειοελλαδίτες ξαφνικά... στα λόγια)  - Ποιος είναι; - Ρε φιλαράκι δε με γνώρισες; (Τα νεύρα μου!!!)  - Όχι ρε φίλε, δεν είναι καλό το σήμα. - Εγώ έχω πέντε γραμμές εδώ, στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει καλό σήμα; - Σιγά μη τα βγάλουμε να τα μετρήσουμε! Θα μου πεις ποιος είσαι; - Χο, χο, χο. - ... (Θεέ μου δώσε μου δύναμη) - Πάντα οξύθυμος βλέπω - Αφού με ξέρεις γιατί παίζεις μαζί μου (ε ρε μαζόχες που υπάρχουν) - Χο, χο, χο.  - Κοίτα "φιλλλαράκι". Ένα πράγμα περιμένω να πεις. Εύκολο. Το όνομά σου. Απλό ε;. Ότι άλλο πεις στο έκλεισα. - Έλα βρε παρεξηγησιάρη! Ο Μηνάς είμαι. Από το Big Apple; - Από που; (Τι διάολο βότσαλο έχει στο στόμα του;) - Το Big Apple, the city that never sleeps? (Άχου και δε με νοιάζει που έλεγε και ο Σταυρίδης στα Κίτρινα Γάντια)  - Άχου και δε με νοιάζει (μου ξέφυγε... ή όχι) - Τι είπες; - Τίποτα. Από που είσαι είπαμε; - Απ' το New York β

Ξαφνικά χάθηκε κάθε ήχος. Έγινε εκκωφαντική σιωπή, αδιαπέραστη ακόμα και για το στόμα σου που μάταια ανοιγοκλείνει σκορπώντας απειλές. Αδιαπέραστη ησυχία σαν θάνατος, όμως εγώ ελευθερώθηκα κι ας πεις ότι θες αφού πια δεν υπάρχεις σε κατάπιε ο λεβιάθαν και σε τράβηξε μαζί του στα όρια της αβύσσου.