Δρόμοι του νου και των λέξεων

Αυτό πρέπει να το γράψω αλλά δεν ξέρω πως. Έλεγα θα βγει πεζό αλλά ίσως και όχι... Σήμερα έκανα μία συζήτηση. Την περισσότερη ώρα δεν το καταλάβαινα πως, και για μια φορά ακόμα στη ζωή μου σπατάλησα το χρόνο. Σήμερα έκανα μία συζήτηση. Όμως ήμουνα κουφός ή μήπως όχι; Όμως αισθάνθηκα μικρός και ίσως είμαι, γιατί σπατάλησα το χρόνο ή μήπως όχι; Σήμερα έκανα μία συζήτηση. Που αισθάνθηκα πόνο ενώ δεν έπρεπε. Σήμερα έκανα μία συζήτηση. Με δύο ίσως και παραπάνω ερμηνείες! Σήμερα έγινε συζήτηση, κι είχε δυο όψεις, η μία δημιουργική, η άλλη δε ξέρω, ίσως προβληματική. Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, γι' αυτό αισθάνομαι μικρός που πήγα να το φορτώσω σε άλλον. Όχι, όχι να το φορτώσω δεν ήταν η πρόθεσή μου, Τα ΄χα στο μυαλό μου αλλιώς. Μικρός, εγωιστικός εαυτός μου. Βλέπεις όταν πέφτει ο ένας περιμένει ότι θα τον σηκώσει ο άλλος. Τι γίνεται όταν πέσουνε και οι δύο; Για να βρεις την άκρη σ' αυτό πρέπει να μπορείς να δεις... πως έχει

Ότι και να γίνει, όπως και να γίνει, θα 'μαι πάντα εδώ. Κι ας μ' έχεις κλείσει έξω, κι ας μ' έχεις πληγώσει, θα 'μαι πάντα εδώ. Ακόμα κι όταν όλα τ' άλλα είναι πιό σημαντικά ακόμα κι όταν με μειώνεις, θα 'μαι πάντα εδώ. Κι αφού τελειώσουν όλα, ακόμα κι όταν φύγω, θα 'μαι πάντα εδώ. Στα χρώματα, στις γεύσεις, σε ότι αγγίζεις και στις σκέψεις, θα 'μαι πάντα εδώ. Εκεί που χάνεσαι, μα πρώτα όταν αισθάνεσαι, θα 'μαι πάντα εδώ. Δεν έχεις παρά να με καλέσεις, τώρα που ακόμα ζω, πρωτού να μαραθώ, είμαι πάντα εδώ. Και εκεί που μ'εσπροξες στον γκρεμό μέχρι να πέσω να χαθώ ήμουν πάντα εδώ.

Πρόσεχε πόσο ψηλά βάζεις αυτούς που θαυμάζεις. Όταν πέσουν θα πάρουν μαζί τους ένα δικό σου κομμάτι. Κι έχω κουραστεί να αγαπώ, εμπιστεύομαι και να πέφτω, γαμώτο..

Κάθε φορά που με γεμίζεις θλίψη δε μπορώ να δω το πρόσωπό σου. Κάθε φορά που με αφήνεις μόνο, τη θέση σου κλέβουν στοιχειά απ' το παρελθόν. Κάθε φορά που με γεμίζεις πόνο τον νιώθω τόσο έντονα που αναρωτιέμε αν σ' αγγίζει. Κάθε φορά που εξαφανίζεσαι νιώθω τόσο εκτεθιμένος που μετανιώνω. Κάθε φορά που με παραπετάς, σκέφτομαι πως η σχέση μας λάθος είναι μόνο.

Εγώ είμαι μια λίμνη από καημούς και στεναχώρια. Σα σταθείς την άκρη και με κοιτάξεις μοιάζει με όμορφή, πλανεύτρα η ματιά μου. Όμως εγώ είμαι μια λίμνη από καημούς που πνίγει κάθε τι στο άγγιγμά μου.

Ένοχος λόγω άσκησης ανυπέρβλητης γοητείας. Guilty as charged. Sentenced to the pit of dispair until the end of days. And silence humbled the skies. Και ο πρίγκιπας πέθανε... Ζήτω ο πρίγκιπας!