Δροσοσταλιά μου
Εκεί, πάνω στην άχνη ενός πρωινού που δεν έλεγε να ξημερώσει, Ήρθες και ξάπλωσες για ν’ αναστήσεις νεκρές από παλιά αισθήσεις, Κι άνοιξε η αγκαλιά μου στα πέρατα της γης, Κι ένοιωσε η καρδιά μου δυνατή ξανά για να σηκώσει, Τους στεναγμούς του κόσμου, δροσοσταλιά μου. Όπου ξαφνικά η νύχτα γίνεται ατέρμονη μακριά σου, Ο χρόνος αντίπαλος συνεχώς στη βιάση και στην αδράνεια, Κι εγώ στεγνό πηγάδι χωρίς εσένα δροσοσταλιά μου. Ναι εκεί που ο ήλιος γελά στην απαρχή και ανάβει τις φωτιές του τέλους, Εκεί σε σκέφτομαι πάντα δροσοσταλιά μου, Κι ανασαίνω.