Δρόμοι του νου και των λέξεων

Πλέω πάνω σε γαλανόλευκα σύννεφα Μακριά απ’ όλα όσα εγκλωβίζουν Τη γη δεν την αγγίζω πια, θαρρώ την έχω χάσει Αισθάνομαι ανάλαφρος, ρευστός κι ολοκληρωμένος Κι όπου το μάτι μου θωρεί δε βλέπει τέλος Απέραντο γαλάζιο, λεύτερο, έγινε ο δεσμός μου Ταξίδι του λωτού γίνεσαι φυλακή μου Γιατί οι ρίζες μου ορίζουνε τη λήθη.

Να σου γράψω…                                                                                     Να σου γράψω με ζητάς Αέρινο πλάσμα Αλαφραίνεις την φαντασία μου Ξωτικό που στοιχειώνεις τους στοίχους μου Μοιράζεις ψυχή στη ζωή μου Δωρίζεις ελπίδα στη ζωή μου και χρώμα. Ανασύστασης Κλαδί ελιάς Φωτοστέφανο στα χάδια Χαρίζεις στα μαλλιά Μαγιάτικη ελπίδα Οπτασία στα μάτια του χαμένου που διψά Όαση στην έρημο να βρει Νερό να ξεδιψάσει Άσβεστη δίψα Ζωής πνοή Να συνεχίσει Ανασύσταση